Terremoto

Rzeka Amur oddziela Rosję od Chin. Ta ponoć najmocniej ufortyfikowana granica świata naznaczona jest zadawnioną nieufnością, której nie potrafi przełamać udawana serdeczność przywódców obu państw. Wzdłuż brzegu chowają się zapomniane przez świat wioski, starożytne grobowce, mongolskie świątynie, ruiny sowieckich instalacji – a wśród nich, w cieniu wielkiej historii, próbują przetrwać ludzie. Należą do różnych narodów i kultur, mówią wieloma językami i pielęgnują odmienne wspomnienia o przeszłości tych ziem. Niektórzy walczyli zajadle, żeby pozostać w swoich domach, inni znaleźli się tu wbrew własnej woli. Dżyngis-chan, Stalin, Putin – wszyscy oni odcisnęli bolesne piętno na życiu mieszkańców tych terenów, tak odległych od centrum wielkich imperiów.
Colin Thubron, który przemierza świat już od ponad pół wieku, jest wymarzonym przewodnikiem w tej literackiej podróży przez azjatyckie bezkresy i przed bezdroża dziejów.
„Niektóre rzeki to coś więcej niż woda. „Święta matka Onon” – mówią o Amurze buriaccy Mongołowie. Ale nawet jeśli nie bóstwo, to granica światów, bo na jednym jej brzegu Chiny, na drugim Rosja. Krajobraz starszy niż geopolityka i on, osiemdziesięcioletni piechur od ponad pół wieku w podróży. Tej książki nie mógł napisać nikt inny, bo nikt nie pisze jak Thubron.” Adam Robiński „Thubron jest nostalgicznym przewodnikiem prowadzącym nas śladem rzeki, której znaczna część biegnie wzdłuż granicy między dwoma mocarstwami, jest bystrym obserwatorem w czasach gwałtownej geopolitycznej rekonfiguracji, ale przede wszystkim nieustraszonym podróżnikiem. Wysmakowana, melancholijna i chwytająca za serce lektura.” „Washington Post” „Podróż od świętego źródła rzeki, która stanowi granicę między rywalizującymi ze sobą imperiami. Brytyjski mistrz podróżopisarstwa znalazł ukojenie w Amurze, którego surowe piękno zachwyca, a historia nie pozwala o sobie zapomnieć.” „Wall Street Journal” „Weteran pisarstwa podróżniczego wędruje przez stepy, mokradła i lasy, spotyka Mongołów, Rosjan i Chińczyków, by zaraz potem zauważyć, że w przeciwieństwie do takich rzek jak Missisipi czy Nil Amur jest źródłem podziałów, a niepokój i nieufność można dostrzec na obu jego brzegach.” „The New Yorker” „Zapierająca dech w piersiach opowieść o pięknie i surowości długiej na prawie tysiąc dwieście kilometrów rzeki, która wyznacza granicę między Rosją a Chinami. Thubron dokumentuje wzajemne oddziaływanie polityki i historii oraz ukazuje kontrast pomiędzy „stonowanym fatalizmem” Rosjan mieszkających w dorzeczu a żywym optymizmem Chińczyków, których rozświetlone restauracje i migoczące targi maskują oznaki niezadowolenia. Znakomity dziennik podróży.” „Publishers Weekly” „„Amur” pokazuje nam Thubrona w szczytowej formie, potwierdzając jego pozycję jednego z największych brytyjskich prozaików. Jego najnowsza książka jest nie tylko piękna – jest to również dzieło o wielkim znaczeniu. Autor używa rzeki jako metafory, by opowiedzieć o relacjach pomiędzy dwoma krajami, które przez wielu postrzegane są za największe zagrożenie dla Zachodu [...].” „Daily Telegraph”

„Miasta i opowieści powstają w podobny sposób: zawsze tworzą je zwycięzcy, dla zwycięzców i zgodnie ze świadectwami zwycięzców” – mówi Sharon Rotbard, izraelski architekt, wydawca i pisarz. A potem krok po kroku pokazuje, jak stworzono mit Tel Awiwu, stolicy państwa Izrael, białego, modernistycznego miasta, które powstało na wydmach z „piany fali i chmur”, a zatem z marzenia.
Owszem, bez marzenia i wizji nie byłoby Tel Awiwu. Ale za ich zasłoną dokonało się coś nader realnego i brutalnego – zniszczenie starej Jafy, miasta Arabów, które dziś znamy jako część izraelskiego miasta, w 1949 roku oficjalnie włączoną w obręb metropolii.
Tel Awiw nie tylko wyparł czy wręcz unicestwił arabską Jafę. Konstruując swoją historyczną i architektoniczną tożsamość, także stale się w niej przeglądał. „Białość” izraelskiego miasta, która w 2004 roku zapewniła jej miejsce na liście światowego dziedzictwa UNESCO, ma zatem przynajmniej dwa źródła. Jednym są opiewane w oficjalnych dokumentach tradycje modernistyczne, zwłaszcza ta wywodząca się z Bauhausu, drugim – na zasadzie kontrastu i zaprzeczenia – przemilczana historia i materialna substancja dawnego, arabskiego „miasta na wydmach”.

To najdalej na południowy-wschód wysunięty obszar Polski, ograniczony od południa i wschodu granicą z Ukrainą. Rejon dziki, pełen nieokiełznanej przyrody i śladów dawnej historii. Jeszcze sto lat temu tętniło tu życie, w okresie PRL teren ten był praktycznie niedostępny. Dziś przeżywa swój wielki turystyczny renesans. O Mucznem głośno jest w całym kraju, a do „wymarzonego grobu hrabiny“ i żródeł Sanu ciągną rzesze spragnionych przygody turystów. Rozmiłowanych w poznawaniu natury przyciąga zagroda pokazowa żubrów, a narciarzy – licznie przygotowywane zimą trasy biegowe. Przewodnik autorstwa prawdziwych znawców Bieszczadów – Edwarda Marszałka i Stanisława Orłowskiego pełen jest ciekawostek i nieznanych wcześniej faktów historycznych. Towarzyszą mu propozycje wycieczek pieszych, tras rowerowych i narciarskich. Całość wzbogacają szczegółowe mapy i zdjęcia. Na końcu dodatek w postaci albumu fotograficznego. Serdecznie polecamy!

Na jej lewym brzegu znajduje się Podhale, na prawym – Spisz. Ich odrębność, odmienna historia i kultura, a jednocześnie wzajemne przenikanie się tworzy specyficzny „klimat pogranicza”, dostrzegany na pierwszy rzut oka i stanowiący o jego niepowtarzalności.Granicę mapy wyznaczają: Szaflary na północy, Biały Dunajec na zachodzie, Tatrzański Park Narodowy na południu i Łapsze Wyżne na wschodzie. Okolice Bukowiny Tatrzańskiej to popularny rejon narciarstwa zjazdowego i basenów termalnych. Znajduje się tu 9 kolei krzesełkowych i 45 wyciągów narciarskich, przy których działają liczne wypożyczalnie sprzętu, serwisy i szkółki narciarskie. Położone na tym obszarze: Białka, Bukowina Tatrzańska, Małe Ciche, Jurgów i Murzasichle to jedne z bardziej znanych ośrodków narciarskich w Polsce. Obszar ten znany jest także z licznych tras wspinaczkowych, szlaków turystycznych, gościnnych kwater, doskonałej kuchni regionalnej, żywego folkloru i tradycyjnego rzemiosła. Na odwrocie mapy znajduje się: informator turystyczno-krajoznawczy, wykaz infrastruktury narciarskiej oraz mapa turystyczna Podtatrza (1:110'000) wraz z opisem najważniejszych atrakcji.

To gratka dla rodziców myślących o podróżowaniu z dziećmi. Zarówno dla tych, którzy wyjeżdżali dużo, zanim zostali rodzicami, a teraz boją się spróbować, jak i dla tych, którzy podjęli niezbyt udane próby. Autorzy walczą z przeświadczeniem, że z dziećmi jesteśmy skazani co najwyżej na wyjazd typu all-inclusive. Pokażą, że można wziąć sprawy w swoje ręce i przeżywać fascynujące przygody całą rodziną.

Książka

- zawiera relacje z licznych podróży autorów do Ameryki Północnej i Azji (odwiedzają Nową Zelandię, Maltę, USA, Kanadę, i Japonię)

- pełna jest ciekawostek, anegdot, niebanalnych historii

- wzbogacona jest o mapki, wskazówki praktyczne, przydatne linki

- 7 rozdziałów, 318 stron, ponad 200 zdjęć

+ NIESPODZIANKA dla najmłodszych - zeszyt zabaw, 16 stron z kolorowankami i zadaniami dla dzieci w różnym wieku przy zakupie GRATIS!

Liliana Poszumska, Arkadiusz Wójcik i Gabriela Wójcik – rodzina podróżników, która razem odwiedziła już kilkanaście krajów na pięciu kontynentach. Zanim na świecie pojawiła się ich córka Gabi, Lila i Arek zdążyli objechać razem lub oddzielnie – w czasach, gdy jeszcze los ich ze sobą nie połączył – spory kawałek globu. Swoje eskapady z okresu „przed Gabi” opisali w pięknie wydanym, dwujęzycznym albumie Toros Bravos Sueltos, czyli podróże pewnego małżeństwa, którego premiera odbyła się na Ogólnopolskich Spotkaniach Podróżników, Żeglarzy i Alpinistów Kolosy w 2019 roku.

Fuertaventura jest pustynną wyspą. Podłużny skrawek lądu dzieli od Afryki zaledwie 115 km. Temu też sąsiedztwu zawdzięcza swoje rozległe, piaszczyste plaże.
Fuertaventura może się też poszczycić wspaniałą, dziką przyrodą. Nad wyspą wznoszą się prastare górskie łańcuchy i stożki wulkaniczne poprzecinane głębokimi suchymi wąwozami. Tereny wokół domostw przez okrągły rok mienią się barwami kwiatów hibiskusa, bugenwilli i goździków. Można tu także zobaczyć pomarańczowo-niebieskie strelicje królewskie – symbol Wysp Kanaryjskich.