The Emperor

Niniejsza monografia stanowi próbę opisu oraz wyjaśnienia procesu nieudanej demokratyzacji w Egipcie, jaki toczył się w latach 2011–2015, ze szczególnym naciskiem na lata 2011–2013. Demokratyzacja była jednym z naczelnych postulatów wyrażanych przez ludzi, którzy w styczniu 2011 roku wyszli na ulice egipskich miast, domagając się dymisji prezydenta Husniego Mubaraka, rządzącego krajem w sposób autorytarny od 1981 roku. To młodzi ludzie zapoczątkowali wydarzenia Arabskiej Wiosny, w które włączyły się pozostałe siły opozycyjne, doprowadzając do tego, że 11 lutego 2011 roku prezydent Mubarak zrezygnował ze stanowiska głowy państwa, co zapoczątkowało proces transformacji ustrojowej. Kontrolę nad tym procesem przejęła Najwyższa Rada Sił Zbrojnych, która początkowo cieszyła się znacznym zaufaniem wśród Egipcjan, jednak z biegiem czasu stawało się jasne, że armii nie zależy na demokracji.
Ze wstępu
Publikacja przygotowana przez dra Michała Lipę jest interesującym i ważnym naukowo opracowaniem. Łączy ona w sobie podejście chronologiczne z problemowym. Analiza procesu Arabskiej Wiosny w Egipcie wymagała podejścia historycznego – przedstawienia kolejnych etapów procesu demokratyzacji i narastania przesłanek jego odwrócenia. Jednocześnie konieczność wieloczynnikowego i wieloaspektowego ukazania różnorodnych uwarunkowań wpływających na ten proces doprowadziła autora do zastosowania bardziej analitycznych metod badawczych. Ogromna porcja wiedzy o Egipcie zawarta w tej książce czyni z niej niezbędną lekturę dla każdego badacza, który chciałby w pełni zrozumieć charakter przemian zachodzących w Egipcie począwszy od 2011 roku. Ta publikacja powinna również być pomocna dla studentów, dziennikarzy, analityków, a także każdej osoby zainteresowanej historią współczesną Bliskiego Wschodu. Z recenzji dra hab. Wiesława Lizaka, UW

Wstrząsające wspomnienia świadków i uczestników jednej z najbardziej przerażających wojen w kraju określanym Perłą Afryki. Autor ukazuje, jak dziesięć lat po koszmarze wygląda życie na północy Ugandy naznaczonej rebelią rozpętaną przez Josepha Kony’ego w imię... Dziesięciu Przykazań? Książka zdradza, co myślą Ugandyjczycy o trzydziestu latach rządów prezydenta Yoweri Museveniego. Stanowi zapis tego, co mówią ludzie poznawani w drodze – ofiary Bożej Armii Oporu i wojsk rządowych.

To próba zrozumienia Afryki, bez stereotypów i nieprawdziwych wyobrażeń. Próba zbliżenia i pokazania różnic, ale i podobieństw w świecie życia i wartości mieszkańców slumsów Nairobi i małego polskiego miasta. Próba udana i pouczająca.

Przeprowadzka z zimnej Szwecji do skąpanej w słońcu Kenii była marzeniem Gunilli i jej męża. Sprzedali wszystko, rzucili świetnie prosperującą firmę i wyjechali do Afryki. Farma, własny hotel, egzotyka, wydawało się że budują raj na Ziemi! Niestety rzeczywistość szybko przerodziła się w prawdziwe piekło: przemoc, bieda, choroby i korupcja... czy tytułowi niebieskoocy sprostali wyzwaniom jakie postawił przed nimi czarny ląd?

Wczoraj niespodziewanie odwiedziło nas wiele osób. Wszyscy patrzyli na mnie dziwnie i pytali o moje zdrowie. Oczywiście odpowiadałam, że czuję się całkiem dobrze. W końcu pojawił się nasz przyjaciel Timothy. Kiedy on również zapytał o moje zdrowie, poprosiłam go o wyjaśnienie tej zbiorowej troski.
- No cóż - zaczął – Makuso poszedł do wioskowego znachora i zapłacił mu za obłożenie cię klątwą. Teraz chodzi po okolicy chwaląc się, że niedługo cała spuchniesz i umrzesz. Gunilla, czy na pewno nie zauważyłaś u siebie żadnej opuchlizny?
- Nie, nie zauważyłam – odpowiedziałam urażona. (…) – Dlaczego Makuso chce mnie zabić?
- Makuso chce twojej ziemi – odpowiedział Timothy. – Planuje, że kiedy umrzesz, Bertil ożeni się z jedną z jego córek, a wtedy zamordują Bertila i Makuso z rodziną będzie mógł przejąć ziemię.
- Mój Boże! To ja nie mam w tej sprawie nic do powiedzenia? – wykrzyknął Bertil.

(fragment książki)

W serii ukazały się również:
„To się nie mogło zdarzyć”, Jessica Stern
„Żona Beduina”, Margueritte van Geldermalsen

Ptolemeias (Tolmeita) jest dużym śródziemnomorskim miastem położonym w Cyrenajce (Libia), w regionie z pozoru oddalonym od głównych ośrodków kultury antycznej, ale niezwykle atrakcyjnym gospodarczo ze względu na korzystne warunki naturalne. Chociaż w tej części basenu Morza Śródziemnego afrykańskie pustynie dochodzą niemal do morza, to jednak kilka pasm wzgórz nieoczekiwanie spiętrzonych wzgórz wybrzeża sprawiło, że powstała bajeczna kraina ogrodów, o klimacie sprzyjającym uprawie zbóż, oliwki, winnej latorośli czy też hodowli koni. Nic dziwnego, że wypatrzył ją grecki bóg Apollo, którego wyrocznia w Delfach skierowała w ten region już w VII w. p.n.e. Kolonistów z wyspy Thery.

Drugie wspólne wydanie dwóch najważniejszych książek wybitnego dziennikarza, które pokazały, jak w imię pseudomisji niesienia cywilizacji wybijano rdzenną ludność Afryki i Australii. Autor podkreśla przy tym, jak wiele łączyło tamtą rzeź z hekatombą późniejszego Holocaustu.

Zainspirowany Jądrem ciemności Josepha Conrada, autor obnaża kolonialną ideologię pogardy i chciwości oraz ludobójstwa w imię poszerzania przestrzeni życiowej dla cywilizacji zachodniej. Umiejętnie łączy wiele wątków, by wykazać podobieństwa między zbrodniami dokonanymi na różnych kontynentach na przestrzeni stuleci. Jest to prowokacyjna podróż przez mroczną historię tworzenia białych społeczeństw w Afryce i Australii, podróż wciąż aktualna, bowiem dotyka podziału świata na lepszych i gorszych, silniejszych i słabszych, bogatych i biedniejszych, rządzących i podporządkowanych.