The Krakow Ghetto Pharmacy

The hard-hitting history of the Pacific War's 'forgotten battle' of Peleliu – a story of intelligence failings and impossible bravery.

In late 1944, as a precursor to the invasion of the Philippines, U.S. military analysts decided to seize the small island of Peleliu to ensure that the Japanese airfield there could not threaten the invasion forces. This important new book explores the dramatic story of this 'forgotten' battle and the campaign's strategic failings. Bitter Peleliu reveals how U.S. intelligence officers failed to detect the complex network of caves, tunnels, and pillboxes hidden inside the island's coral ridges. More importantly, they did not discern – nor could they before it happened – that the defense of Peleliu would represent a tectonic shift in Japanese strategy. No more contested enemy landings at the water's edge, no more wild banzai attacks. Now, invaders would be raked on the beaches by mortar and artillery fire. Then, as the enemy penetrated deeper into the Japanese defensive systems, he would find himself on ground carefully prepared for the purpose of killing as many Americans as possible.

For the battle-hardened 1st Marine Division Peleliu was a hornets' nest like no other. Yet thanks to pre-invasion over-confidence on the part of commanders, 30 of the 36 news correspondents accredited for the campaign had left prior to D-Day. Bitter Peleliu reveals the full horror of this 74-day battle, a battle that thanks to the reduced media presence has never garnered the type of attention it deserves.

Pacific War historian Joseph Wheelan dissects the American intelligence and strategic failings, analyses the shift in Japanese tactics, and recreates the Marines' horrific experiences on the worst of the Pacific battlegrounds. This book is a brilliant, compelling read on a forgotten battle.

Najważniejsza bitwa morska XX wieku Początek końca Cesarstwa Japonii W historii wojen niewiele jest momentów, w których bieg wydarzeń zmienia się tak gwałtownie i niespodziewanie, jak podczas bitwy o Midway. O świcie 4 czerwca 1941 roku pełna szaleńczej brawury japońska marynarka wojenna rządzi na Pacyfiku. Do zachodu słońca osławiona Kido-butai, główna grupa uderzeniowa Japończyków, zostanie zatopiona, a inicjatywa na dalekowschodnim teatrze działań wojennych przejdzie po raz pierwszy w ręce Amerykanów. Midway to punkt zwrotny wojny i początek końca państw Osi. Profesor Craig L. Symonds, czołowy historyk specjalizujący się w dziejach marynarki wojennej, maluje niezapomniany obraz pomysłowości, odwagi i poświęcenia żołnierzy. Historia rozpoczyna się wraz z przybyciem admirała Chestera A. Nimitza do Pearl Harbor po katastrofalnym japońskim ataku.
Autor opisuje kluczowe wydarzenia prowadzące do kulminacyjnego starcia, w tym zarówno Morze Koralowe – pierwszą w historii bitwę lotniskowców – jak i odważny rajd bombowy Jimmy’ego Doolittle’a na Tokio. Skupia się na zaangażowanych w wojenne zmagania ludziach, dowódcach i zwykłych żołnierzach, zaś opis samej bitwy tworzy po mistrzowsku. Udowadnia, że klęska Japonii nie wynikała z czystego przypadku, jak zwykło się sądzić, lecz była wypadkową odpowiednio dobranych przez Nimitza sił, sprawnego wywiadu i elementu zaskoczenia. Poznaj wybitnych dowódców, brawurowych żołnierzy i pięć kluczowych minut, które zmieniły bieg wojny na Pacyfiku.

Francuski intelektualista Alexis de Tocqueville (1805–1859), jeden z ojców założycieli współczesnej socjologii, jest znany z dwóch słynnych dzieł. Są to O demokracji w Ameryce (1835/1840, Wydawnictwo Aletheia, Warszawa 2019) i właśnie "Dawny ustrój i Rewolucja" (1856).
Kilkadziesiąt lat po rewolucji francuskiej z 1789 roku Tocqueville zastanawia się nad przyczynami, dla których wybuchła. Z niezwykłą przenikliwością tropi w niej pozostałości ancien régime’u, a nawet średniowiecznego feudalizmu. Okazuje się, że wbrew powszechnemu przekonaniu rewolucja przejęła, a nawet wzmocniła te elementy – takie jak centralizacja władzy, ubezwłasnowolnienie obywatela itd.
Rewolucja niejako odsłoniła organiczną ułomność państwa francuskiego: niedowład tego, co dziś nazwalibyśmy społeczeństwem obywatelskim. O ile amerykańską „rewolucję” przeprowadzali wszyscy Amerykanie oddolnie, o tyle rewolucja francuska mimo chwilowego wybuchu dążeń wolnościowych była zdaniem Tocqueville’a „zamianą miejsc” klas rządzących nad głowami biernych mas.
Zgromadzony przez autora materiał faktograficzny sprzed rewolucji – który zresztą jest wartością samą w sobie i składa się na fascynujący obraz życia w tamtym okresie – ilustruje jego słynne odkrycie, że rewolucja nie wybucha w momencie najbardziej krytycznym, lecz właśnie wtedy, gdy reformy podjęte przez starą władzę są na zaawansowanym etapie. Tocqueville, jak sto lat później Hannah Arendt, jest życzliwym, choć krytycznym recenzentem obu rewolucji ze wskazaniem raczej na amerykańską.

Finalistka Nagrody im. Ryszarda Kapuścińskiego za rok 2022 Zdobywczyni Międzynarodowej Nagrody im. Witolda Pileckiego w kategorii nagroda specjalna dla korespondentów wojennych 2021 Finalistka Orwell Prize for Political Writing 2021 Finalistka Baillie Gifford Prize for Non-Fiction 2020 Książka Roku 2020 według „Timesa” i „Sunday Timesa” Gwałt – najbardziej przemilczana zbrodnia wojenna Christina Lamb, doświadczona korespondentka wojenna, oddaje głos kobietom z obszarów objętych konfliktami zbrojnymi. Wśród jej rozmówczyń są japońskie niewolnice seksualne (tzw. comfort women), kobiety bengalskiego pochodzenia (birangona) krzywdzone przez pakistańskich żołnierzy w 1971 roku w czasie wojny między Indiami, Pakistanem i Bangladeszem, Jezydki porywane i przetrzymywane wbrew swej woli przez członków ISIS, nigeryjskie uczennice uprowadzone przez Boko Haram, muzułmanki gwałcone przez bośniackich Serbów i kobiety z plemienia Tutsi krzywdzone przez Hutu w czasie ludobójstwa w Rwandzie. Lamb pokazuje, że przemoc seksualna stanowi uniwersalne narzędzie kontroli. Przedstawia gwałt nie jako „efekt uboczny” wojny, ale potężny instrument zniszczenia, równie skuteczny jak broń chemiczna. Służy on konkretnym celom: ma zmusić kobiety do uległości i upokorzyć je. Świadectwa bohaterek książki są wstrząsające – szczególnie w świetle obojętności światowej opinii publicznej na ich krzywdę. Bohaterki Lamb nie są ofiarami, ale ocalałymi. Mimo niewyobrażalnego bólu i cierpienia żyją i zmieniają świat – dając jednoznaczny sygnał do działania. Książka zawiera nowy rozdział poświęcony Ukrainie napisany w 2022 roku. „Kobieta idąca po wodę lub po drewno na opał jest w większym niebezpieczeństwie niż żołnierz na linii frontu” – Margot Wallström, Specjalna Przedstawicielka ONZ ds. Przemocy Seksualnej w Sytuacjach Konfliktu „Najmocniejsza i najbardziej niepokojąca książka, jaką kiedykolwiek czytałem”. Antony Beevor, autor Staliningradu „Gwałt jest jedną z najdłużej ignorowanych zbrodni wojennych. Książka Christiny Lamb pokazuje horrendalną skalę okrucieństwa i przemocy. Historie tych kobiet zmuszają jednocześnie do płaczu i krzyku wściekłości”. Amal Clooney, prawniczka, obrończyni praw człowieka „Okrucieństwo opisane w książce Nasze ciała, ich pole bitwy przeraża. I słusznie. Zmuszając nas do patrzenia, Lamb służy całemu społeczeństwu”. „The New York Times Book Review” „W czasach #MeToo nareszcie wierzy się kobietom. Robi to również Christina Lamb w swojej niezwykle ważnej i wstrząsającej książce”. „The Guardian” „Bohaterki Lamb nie są ofiarami, ale ocalałymi. Autorka wysłuchuje ich osobistych historii, nie zapominając ani na moment o szerszej perspektywie. (…) Książka Nasze ciała, ich pole bitwy rzuca światło na niezwykle istotny temat, którego ignorowanie przez tak długi czas jest haniebne”. „Booklist” „Znakomita książka. (…) Bolesna i absolutnie niezbędna. Ujawnia, w jaki sposób gwałt jest wykorzystywany w konfliktach zbrojnych, a także pokazuje ogromną skalę niesprawiedliwości, z jaką spotykają się na całym świecie ocalałe”. „Kirkus Reviews”

To słynna książka, w której lord d'Abernon rozszerza listę piętnastu przełomowych bitew w historii świata stworzoną przez E.S.Creasy;ego o kolejne trzy. Ostatnią z nich – Bitwę Warszawską – autor miał okazję obserwować z bliska. Jej właśnie poświęcony jest osobisty dziennik, zamieszczony w niniejszej książce, oraz wnioski i spostrzeżenia, uzupełnione wypowiedziami wielkich dowódców: Piłsudskiego i Tuchaczewskiego.

Pierwsze wznowienie pamiętników, które w latach 30. ukazywały się w piśmie Niepodległość – czasopismo poświęcone dziejom polskich walk wyzwoleńczych w dobie popowstaniowej. Ich autor, Bronisław Żukowski wraca wspomnieniami do 1900 roku, gdy jako zaledwie osiemnastoletni chłopak zaangażował się w działalność Polskiej Partii Socjalistycznej. Opisuje drogę jaką przeszedł: od pierwszych partyjnych zebrań, pracy agitacyjnej i manifestacji, aż po najbardziej dramatyczne akcje bojowe, w których centrum się znalazł. Czytelnik odnajdzie tu m.in. emocjonującą relację z wydarzeń na Placu Grzybowskim w Warszawie w 1904 roku, gdy w czasie demonstracji doszło do krwawego starcia z rosyjską policją i wojskiem. Żukowski wspomina też swój udział w słynnym zamachu na oberpolicmajstra Karla Nolkena, przeprowadzonym pod dowództwem Stefana Okrzei, dla którego akcja ta zakończyła się aresztowaniem i śmiercią. Pamiętniki bojowca są więc żywym świadectwem zdarzeń uznawanych przez historyków za pierwsze po powstaniu styczniowym kroki w kierunku wskrzeszenia walki zbrojnej z zaborcą.