Twierdza

Elitarne siły specjalne przeciw mafii
Poznajecie ludzi, którzy biorą udział w operacjach najwyższego ryzyka.
Polska to wschodnia granica Unii Europejskiej, skrzyżowanie szlaków przerzutowych broni, narkotyków, handlu ludźmi i pojazdami. Mafie z wielu krajów czerpią tu ogromne zyski, a najwięksi twardziele polskiej policji próbują powstrzymać bezwzględnych gangsterów.
Strzelaniny, wojny gangów, podkładanie bomb i pościgi to codzienność polskich antyterrorystów. Teraz po raz pierwszy ujawniają tajniki swojej pracy.
Opowiadają o najbardziej niebezpiecznych i dramatycznych akacjach w swoim życiu oraz kolegach, których stracili w trakcie służby.
To historia bez cenzury opowiedziana z perspektywy ludzi, którzy każdego dnia ryzykują życie i toczą wojnę z największymi grupami przestępczymi w kraju.


Powyższy opis pochodzi od wydawcy.

Monografia stoczonej na północy Indochin bitwy, która zadecydowała o wyniku zmagań miedzy kierowaną przez komunistów partyzantką wietnamską a francuskim korpusem ekspedycyjnym i współpracującymi z nim formacjami miejscowej ludności. Bogusław Brodecki przedstawił zarówno militarne aspekty działań, polityczne manewry, jak i światowy kontekst działań. Starcie zakończyło okres kolonialnego panowania Francji w tym regionie, doprowadziło do genewskich negocjacji i - w efekcie - podziału Wietnamu na Północny i Południowy.

O czym jest niniejsza książka skoro udział Polski w krucjatach był co najwyżej symboliczny. Faktycznie: rycerstwo Korony niewiele wniosło w obronę Półwyspu Iberyjskiego czy Królestwa Jerozolimskiego. Czy na tej podstawie można jednak stwierdzić, że Polacy byli niechętni wobec idei wypraw krzyżowych lub nawet przejawiali wobec niej swego rodzaju wrogość? Czy słowa księcia Leszka Białego, który w niezwykle cwany sposób miał „wykręcić się” od udziału w wyprawach krzyżowych, argumentując to tym, że w Ziemi Świętej nie ma przecież piwa „i żyć przeto tam nie można” były rzeczywistym powodem? A może były jeszcze inne, bardziej praktyczne powody?

Zaprezentowany w niniejszej książce punkt widzenia może różnić się od punktu widzenia przyjmowanego przez większość polskich publikacji właśnie ze względu na zastosowanie takich, a nie innych priorytetów. Myślę, w każdym razie, że takie postawienie sprawy może być dla polskiego czytelnika naprawdę ciekawym eksperymentem.

Kurz dominuje nad Kabulem, nad stertami plastikowych śmieci, nad opium i haszyszem. Nad bogami wojny i nad biedotą. Góruje nad Panem Prezydentem Karzajem, jego dworem i dzielnymi amerykańskimi żołnierzami i międzynarodową koalicją NATO ISAF. Kurz, który uzależnił tysiące ćpunów wojennych. Nikomu nie jest darowane. Nigdy jeszcze w historii tego kraju nikt tak dokładnie nie wymieszał kurzu, jak to zrobiły amerykańskie śmigłowce bojowe.

Trwający od 1979 roku konflikt zbrojny w Afganistanie od samego początku stanowił wyzwanie. Interwencja w Afganistanie, prowadzona w ramach globalnej wojny z terroryzmem, nie doprowadziła do osiągnięcia większości z zakładanych celów. Po trzynastu latach walk z talibami sukcesy militarne zostały osiągnięte tylko częściowo i w stopniu nieproporcjonalnym do zaangażowanych sił i poniesionego wysiłku. Masowe bombardowania z powietrza, prowadzone przez lotnictwo amerykańskie i brytyjskie, oraz realizowana konsekwentnie amerykańska strategia prowadzenia nocnych rajdów przyniosły znaczne straty wśród ludności cywilnej, co wywołało gwałtowną krytykę ze strony opinii publicznej. Jednocześnie wpłynęło to na ukształtowanie wśród ludności Afganistanu stereotypu „niedobrego żołnierza kultury zachodniej”.

Ryzyko powrotu do kalifatu jest w Afganistanie realne. Wiele miesięcy minęło od ewakuacji koalicji „Zachodu” i rozpoczęcia nowej misji NATO, daleko jednak do ostatecznego zneutralizowania talibów, którzy „Zachodu” i rozpoczęcia nowej misji NATO, daleko jednak do ostatecznego zneutralizowania talibów, którzy regularnie zrywają się do walk i destabilizują bezpieczeństwo w regionie.

Front wschodni należał do najkrwawszych teatrów działań II wojny światowej. Młody Oberleutnant Friedrich Wilhelm Sander osobiście doświadczył brutalności toczonych tam walk, gdy służył w 11. Pułku Pancernym podczas operacji Barbarossa i Zimowy Sztorm.
W dziennikach, które obejmują okres od kwietnia 1938 do grudnia 1943 roku, szczegółowo opisał swoje przeżycia. Sporządzone podczas walk zapiski przedstawiają realistyczny obraz wojny na froncie wschodnim i pozwalają zapoznać się z codziennością załogi niemieckiego czołgu.
W przeciwieństwie do większości wspomnień, autobiografii i pamiętników niemieckich żołnierzy z czasów powojennych, dzienniki Sandera stanowią żywą relację z frontu. Nie zostały napisane ani przeredagowane, tak aby pasowały do konkretnych realiów politycznych czy ideologii, lecz dają nam wgląd w szczerze przemyślenia i nieocenzurowany świat młodego, zaangażowanego politycznie oficera niemieckich wojsk pancernych w pierwszej połowie II wojny światowej – i to czyni je całkowicie unikatowymi.
Opublikowane po raz pierwszy dzienniki Friedricha Wilhelma Sandera, uzupełnione archiwalnymi fotografiami, to pasjonująca lektura dla wszystkich, którzy interesują się historią największego konfliktu w dziejach.

Chorągiew wojewody pomorskiego Denhoffa, rzucona w tym czasie do boju na rozkaz króla, szybko uległa przeważającej sile wroga. Nadszedł decydujący moment boju kawalerii. Król nakazał zwrot ku oskrzydlającym prawe skrzydło Turkom swoim chorągwiom husarskim, które poprowadził do kontrataku. Manewr ten jednak zbiegł się chyba w czasie z czołowym atakiem tureckim, może nawet niezbyt silnym, bo tylko wiążącym, ale towarzysze polscy z centrum i lewego skrzydła uznali w ferworze walki manewr husarzy za odwrót. Doszło do wybuchu paniki i jazda polska wraz z tymi dragonami Jabłonowskiego, którzy zdołali dosiąść koni, rzuciła się do ucieczki, ścigana według różnych relacji na przestrzeni od pół mili do nawet trzech mil, czyli ponad dziesięciu kilometrów. Ta chaotyczna ucieczka była możliwa głównie przez poświęcenie większej części jednostek dragońskich, wchodzących z kolei w skład grupy hetmana, których spieszeni żołnierze, na skutek zbyt pochopnego rozkazu Jabłonowskiego, położyli głowy pod szable tureckie.

Jan III Sobieski uchodził w towarzystwie zaledwie siedmiu jeźdźców. Koniuszy koronny Marek Matczyński podtrzymywał wtedy króla za rękę i podbródek, inny z towarzyszy ucieczki za drugą rękę, a koń niezwykłej siły, gdyż taki tylko był w stanie unieść monarchę ponad lwiej postury, przeskakiwał kolejne przeszkody…


(opis wydawcy)