Ucieknie mnich, lecz nie umknie świątynia

Autor jest profesorem psychologii. Wykładał na UJ, UP i AIK w Krakowie. W swych pracach podejmował najczęściej problemy podstawowe. Najważniejsze publikacje książkowe to: „Problem granic poznania…” (1992, 2016), „W poszukiwaniu prywatnych orientacji ontologicznych” (2007), „Rzeczywiste – Nierzeczywiste…” (2010) oraz „Pochwala wiedzy
negatywnej. Szkice na obie ręce” (2017). Teksty większości artykułów dostępne są na portalu: www.researchgate.neVprofile/Krzysztof_Mudyn
„Charakterki i zadumki” są czwartym z tej serii tomikiem. Wcześniej ukazały się „Charakterki i zwidzenia” (2019), „Charakterki i zmyślenia” (2020) oraz „Charakterki i zdziwienia” (2021 ).

Dojrzała aforystyka polega na ironicznym wyostrzaniu zaobserwowanych cech i zachowań ludzi, których na co dzień spotykamy. Dobre aforyzmy powinny mieć możliwie lakoniczną,
ale estetycznie pociągającą formę. W bardzo dobrych aforyzmach miejsca niedookreślone
prowokują do nowych uzupełnień sensów i refleksji. I właśnie taki jest – zaskakujący swą
zaczepnością i pasją demaskatorską, tomik „Charakterków i zadumek”, adresowany do
czytelników ceniących przekorę i oryginalność myśli.

prof. Jerzy S. Ossowski, literaturoznawca

Do wydania tego tomiku skłoniło mnie to, że na pielgrzymkach było - i oby zawsze tak było - miło.
Mogę dwoma rękoma się podpisać pod tym, że można o tym napisać nie tylko wątły tomik, ale i wylewną kronikę. Bo mamy tam muzykę, zawsze jest ktoś, kto jest medykiem i z każdym pątnikiem spędza się chwile znakomite. Te wyśmienite wypady to najlepsze momenty mojego życia i każdemu polecam takie przeżycia! Bo jest to wypoczynek, który spędza się aktywnie i to jest prawie tak pozytywne jak akcje charytatywne. Możliwe jest też tam poznanie dziewczyny i zakładanie rodziny, a raz nawet widziałem na Jasnej Górze zaślubiny! Sam znam kilka par, co poznały się na szlaku i przesyłam im moc buziaków.
O niemałym atucie w tej codziennej marszrucie też można mówić - że czasem udaje się z cudzoziemcami pomówić! A jak ktoś w żadnym języku obcym nie mówi, to za sam uśmiech też da się ich polubić. Także reasumując, nie kosztuje to wielki pieniążek i dlatego wydaję tą kolejną z książek i jeszcze ten temat zajmie też częściowo mój muzyczny krążek. Bo chcę Was zachęcić, by na szlak nogą skręcić i super spędzić czas, tak jak ja i ci, których nigdy nie wymażę z pamięci!

Nie ma czego bać się ludzi wtedy,
gdy się modlą, gdy wierzą i miłują.

Trzeba bać się ludzi wtedy,
gdy przestaną już wierzyć,
gdy przestaną się modlić
i gdy już nie będą miłować.

Stefan kard. Wyszyński, Prymas Polski

Walentynki sprzyjają szczególnie nieszczęśliwie zakochanym oraz nieśmiałym, którym brakuje odwagi lub niepotrafią wyznać swoich uczuć. W Polsce walentynki obchodzone są zaledwie od kilkunastu lat. Obchodzi je każdy bez względu na to, ile ma lat i jakiej jest płci. Walentynkowe wyznanie można ukradkiem włożyć do kieszeni, wsunąc do skrzynki lub wysłać pocztą.

Aforyzmy podobno wyszły już z mody, ale może warto znów do nich wrócić, zwłaszcza gdy mamy do czynienia z ich satyryczną formą. Bez poważnego zadęcia i silenia się na ponadczasowe mądrości zatrzymajmy się na chwilę i pobawmy z autorem, żonglując słowami i ich opacznym znaczeniem.

Zapraszamy do dobrej zabawy! W krótkiej satyrycznej oprawie aforyzmy mogą zyskać nowe znaczenie i dać nam szansę na odczytanie na nowo znanych na co dzień słów, przysłów czy zwrotów.

Giacomo Leopardi (1798–1837) – najwybitniejszy poeta i myśliciel włoskiego romantyzmu. Rozległe wykształcenie zdobył samodzielnie w bibliotece rodzinnego pałacu w Recanati. Samotne życie naznaczone poważnymi chorobami i kalectwem, ale „rozjaśnione geniuszem i darem rozmowy z własną duszą” wypełniły mu rozpacz, złudzenia i pisanieo „prawdach gorzkich i krystalicznie czystych”.
Wydał zbiór poezji Canti (Pieśni) i tomy prozy:
Dziełka moralne i Myśli. W rękopisie pozostawił4526 stron Zibaldone. Wybrał dla notatnika tytuł Zibaldone, bo to archaiczne włoskie słowo znaczy „przemieszanie”. Zapisywał swoje różnorakie myśli spontanicznie, powściągliwie i dość oschle przez piętnaście lat (1817–1832), nazywał te notatki „zapisanym chaosem”. Jednak z tego chaosu miał się wyłonić własny „porządek myślenia”. O czym? O naszym przywiązaniu do „pustkowia życia”,które bądź co bądź mamy za „rzecz nadspodziewaniewspaniałą”, chociaż nawet tej wspaniałości nieumiemy zrozumieć, gdyż „tajemne jest tu wszystko– prócz naszego cierpienia”.