Ustawa o gospodarce nieruchomościami. Komentarz

Kolejny tom „Problemy Prawa Prywatnego Międzynarodowego” został poświęcony kolizyjnej problematyce zobowiązań umownych oraz pozaumownych. Zawiera także publikację dotyczącą aktualnych problemów stosowania prawa prywatnego międzynarodowego przez polskie sądy. Nie zabrakło w nim również recenzji i glos, stanowiących omówienie bieżącego orzecznictwa w zakresie kolizyjnego prawa spadkowego oraz prawa zobowiązań (odszkodowania w walucie obcej, konwencja wiedeńska).

Od Autora



Wybór przedstawionych tu esejów powstał dość przypadkowo, stąd też i jego tytuł. Na przestrzeni lat 2005-2013 otrzymałem zaproszenia do wygłoszenia kilkunastu referatów na różnych konferencjach tudzież zaszczyt uczestnictwa w kilkunastu księgach dedykowanych moim Przyjaciołom i Kolegom. W sumie powstało w ten sposób kilkadziesiąt różnych tematycznie publikacji. Od pewnego momentu starałem się jednak wybierać tematy, które byłyby przynajmniej w jakimś stopniu bliskie sobie, choć zarazem różne; właśnie one złożyły się na przedstawiony tu wybór, z pewnością nie do końca jednolity i konsekwentny.
Sądzę, że każdy autor, chociażby na swój własny użytek, pielęgnuje jakąś wizję swojej dyscypliny naukowej, w ramach której powracają pewne wątki myślowe i skojarzenia znajdujące odbicie w jego publikacjach. W przypadku historii doktryn politycznych i prawnych z racji samej materii jest to łatwo dostrzegalne. Sam też nie jestem od tego wolny, a potrzeba ta narodziła się dość dawno temu, gdy w roku 1985 opublikowałem Szkice o historii doktryn politycznych i prawnych. Wybór niniejszy stanowi więc jakąś inną, mocno zresztą zmienioną, kontynuację owych zainteresowań. Być może w wielu sprawach mylę się lub buduję obraz daleki od realiów przedmiotu wykładu akademickiego, jest to jednak cechą każdej indywidualnej pamięci; tej, o której tak ładnie i trafnie napisał L. Buňuel: "Życie bez pamięci nie byłoby życiem, podobnie jak inteligencja bez możności wysławiania się nie byłaby inteligencją. Nasza pamięć jest naszą spójnią, naszym rozumem, naszym działaniem, naszym uczuciem. Bez niej jesteśmy niczym... Składam się ze swoich błędów i ze swoich wątpliwości w równym stopniu, co ze swoich pewników" (przeł. M. Braustein).
Czasem łatwiej napisać nie to, czym ów wybór jest, lecz właśnie czym nie jest. Pierwsze siedem esejów nie stanowi z pewnością ani zwartej teorii historii doktryn, ani równie spójnej refleksji metodologicznej. Jest to po prostu zbiór swobodnych uwag i pytań nasuwających się czasem w trakcie słuchania i czytania referatów czy prac moich Koleżanek i Kolegów po profesji i piórze. Historia doktryn, będąc dyscypliną relatywnie młodą wśród nauk historyczno-prawnych, nie dorobiła się w Polsce szczególnej obfitości opracowań o wymiarze teoretyczno-metodologicznym. Potrzeba ich zaistnienia w przyszłości wydaje się i konieczna, i pożyteczna. Stąd też może płonna moja nadzieja, że materia tychże esejów choćby w nikłym stopniu może być przydatna dla innych.
Pozostałe sześć esejów to już ludzie, ich dzieła i skutki. Tu wybór mój był całkowicie subiektywny i dowolny, podobnie jak ferowane sądy i wyciągane wnioski. Co najmniej dwa z tych esejów, a mianowicie o Kiplingu i Jüngerze, z pewnością nie są poświęcone materii historyczno-doktrynalnej. Pierwszy owszem dotyczy przykładu, jak można ewentualnie operować tworzywem literackim w zakresie jego oddziaływania na życie polityczne, lecz w gruncie rzeczy powstał on z własnego zamiłowania do dobrej literatury sensacyjno-szpiegowskiej tudzież może niezdrowego zainteresowania dwoistością natury człowieka. Esej ten, jako jedyny, nie był nigdy publikowany, bowiem nie ma on charakteru stricte naukowego. Esej poświęcony Jüngerowi też powstał z podziwu dla jego prozy, choć z pewnością nie dla jego postawy politycznej czy próby analizy jego udziału w "konserwatywnej rewolucji". Sądzę jednak, że warto czasem popatrzeć nań z innej perspektywy niż moja dyscyplina i dostrzec w nim nie ideologa, lecz dziwnego okupanta miasta, które na swój sposób kochał. Zresztą w tym wypadku moja własna i wieloletnia fascynacja Paryżem ułatwiała mi zrozumienie wielu kwestii.
Świadomie starałem się zachować w miarę pierwotną formę wypowiedzi, nie ujednolicając tekstu, aparatu przypisów lub wręcz ich braku, nie starając się specjalnie modyfikować tekstu ani uzupełniać go w sposób zmieniający wcześniejszą treść wypowiedzi. Stąd czytelnik dostrzec może pewne powtórzenia, powracające przykłady, odwołania do wypowiedzi wcześniejszych lub późniejszych czy powracające ulubione przeze mnie wątki, a nawet cytaty. Mam nadzieję, że zostanie mi to wybaczone, a co do reszty zdaję się na osąd czytelnika; bo - jak napisał ceniony przeze mnie za dystans do rzeczywistości J. Głowacki w swych felietonach "historycznych" publikowanych niegdyś w "Kulturze" (Warszawskiej): "Człowiek odpowiada za to, co powiedział, i za to, czego nie powiedział. Za to, co zrobił i czego nie zrobił. Człowiek w ogólności odpowiada. W szczególności odpowiadać nie lubi. Więc trzeba mu stworzyć warunki, żeby zaczął odpowiadać. Bo jak już zacznie, to nie może skończyć. Od tego momentu człowiek syntetyzuje się w człowieka odpowiedzialnego, wyzwalając w sobie człowieka niewyalienowanego, czyli prościej, człowieka w człowieku".

W monografii podjęto próbę krytycznej oceny standardu ochrony praw człowieka, określonego w Europejskiej Konwencji Praw Człowieka. Rozważania koncentrują się na analizie literalnej treści Konwencji i praktyk jej stosowania. Autorzy ustalają, czy rozbieżności w interpretacji praw i wolności, o których mowa w Konwencji i w traktatach przyjętych pod egidą ONZ: 1) pozwalają na poszukiwanie ochrony przed Komitetami ONZ po uzyskaniu niekorzystnej dla skarżącego decyzji Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, 2) mogą być ograniczone dzięki wyznaczaniu przez organy Rady Europy standardów zalecanych lub przez częstsze włączanie dorobku organów ONZ do orzecznictwa Trybunału. Interpretacja Konwencji musi być dostosowana do współczesnych realiów technicznych, społecznych i kulturowych. Problemem jest jednak wyznaczenie ścisłych ram dopuszczalnej ingerencji państwa związanej z tak aktualnymi wyzwaniami, jak np. z 1) ograniczeniem korzystania z wolności słowa w przypadku kolizji tej swobody z dopuszczalnością wykonywaniu praktyk religijnych, 2) ochroną absolutnego charakteru prawa do życia, w kontekście dopuszczalności legalnej aborcji, 3) reformowaniem wymiaru sądownictwa w kierunku zapewniania jego niezależności, 4) zasadnością uznania za uchodźców osób opuszczających swoje kraje z powodu łamania praw II generacji, a nawet praw środowiskowych, 5) rozwijaniem przez podmioty prywatne nowoczesnych technologii (tzw. Internet Rzeczy) oraz kilku innych podobnych dylematów.

W rozporządzeniu Rady Ministrów z 2 września 1997 r. wskazano zadania służby bhp. To katalog zamknięty składający się z 22 zadań. Niestety mało precyzyjne zapisy często powodują wątpliwości, jeśli chodzi o interpretację poszczególnych zadań służby bhp. Nie do końca też jest jasne, co pracownik służby bhp powinien robić w ramach konkretnego obowiązku. Przepisy nie definiują przecież, czym jest na przykład „bieżące informowanie”. Pytanie zatem, czy chodzi o prowadzenie regularnego monitoringu bezpieczeństwa zakładu, czy jedynie o niezwłoczne informowanie pracodawcy o stwierdzonych zagrożeniach zawodowych? Takich problemów jest więcej.
W książce „Zadania służby bhp – praktyczne problemy w pytaniach i odpowiedziach” rozwiewamy wątpliwości, jakie pojawiają się w codziennej pracy pracowników służby bhp, a dotyczą 22 zadań tej służby.

ADMINISTRATOR to miesięcznik adresowany do zarządców nieruchomości budynkowych: m.in. spółdzielni i wspólnot mieszkaniowych, towarzystw budownictwa społecznego oraz firm zarządzających nieruchomościami.

W numerze m.in.:
● Jesteśmy z Państwem już ćwierć wieku! - 25 lat na rynku miesięcznika ADMINISTRATOR,
● Prawo a marnotrawstwo energii,
● Trybunał a członkowie spółdzielni,
● Współwłasność = współodpowiedzialność.

ADMINISTRATOR to miesięcznik adresowany do zarządców nieruchomości budynkowych: m.in. spółdzielni i wspólnot mieszkaniowych, towarzystw budownictwa społecznego oraz firm zarządzających nieruchomościami.

W numerze m.in.:

● Spadkobiercy w spółdzielni, ● Czas się przyjrzeć placom zabaw, ● Wirtualna wspólnota mieszkaniowa, ● Prosumenci „od macochy”.