W domu snów

In 1943, there was an urgent need for Animal Farm. The Soviet Union had become Britain's ally in the war against Nazi Germany, and criticism of Stalin's brutal regime was either censored or discouraged. In any case, many intellectuals on the left still celebrated the Soviet Union, claiming that the terrors of its show trials, summary executions and secret police were either exaggerated or necessary. But, to Orwell, Stalin was always a "disgusting murderer" and he wanted to remind people of this fact in a powerful and memorable way. But how to do it? A political essay would never reach a wide enough audience; a traditional novel would take too long to write. Orwell hit on the inspired idea of combining the moralism of the traditional 'beast fable' with the satire of Gulliver's Travels. A group of farmyard animals, led by the pigs, overthrow their human masters. Their revolution is inspired by high ideals: the farm will be run in the interests of its animals with no more slaughtering, plenty of food for all and comfort in retirement. But when Napoleon the pig takes command, he quickly corrupts their principles, creating a new tyranny worse than the old. Orwell wrote Animal Farm in the middle of the Second World War, but at first no publishers wanted to touch it. It was finally published in August 1945, once the war was over. This little book quickly became a seminal text in the emerging 'cold war' (a phrase that Orwell himself coined). It also became a site of that conflict itself, suffering various attempts to subvert or change its meaning. Today, Animal Farm remains a powerful fable about the nature of tyranny and corruption which applies for all ages. Our edition also includes the following essays: Shooting an Elephant; Charles Dickens; Inside the Whale; The Frontiers of Art and Propaganda; Literature and Totalitarianism; Fascism and Democracy; Patriots and Revolutionaries; Catastrophic Gradualism; Some Thoughts on the Common Toad; Why I Write; Writers and Leviathan

Pierwsza powieść Toma Hanksa. Arcydzieło Błyskotliwa, przewrotna, wzruszająca i pełna ironii historia o powstawaniu filmu o superbohaterach. Tylko ktoś, kto pracował przy dziesiątkach filmów, mógłby napisać taką powieść. I tylko ktoś obdarzony z jednej strony talentem pisarskim, z drugiej – szalonym poczuciem humoru, mógł zrobić to tak doskonale. W zwariowanej, wielowątkowej historii powstania pewnego filmu, z góry obliczonego na kasowy hit, autor zdradza tajemnice, jakich nikt z osób pracujących na planie nigdy by nie zdradził, bo zwyczajnie... nikt by w to nie uwierzył. Co tu jest fikcją, a co prawdziwym wspomnieniem legendarnego aktora i reżysera? Przez pryzmat obiektywu kamery autor nie tylko pokazuje szaleństwo i magię panujące na planie, ale doskonale zarysowuje zmiany w amerykańskiej kulturze od czasów II wojny światowej. Nie kryje swojej miłości do filmu, oddając jej blaski i cienie na każdej stronie tej napisanej z epickim rozmachem powieści o ludziach, dla których plan filmowy jest osobnym, nieco szalonym wszechświatem.

Wszystko zaczęło się od tego, że Karen zdradziły jej własne palce. Podpisały to, co zostało jej podsunięte, i udawały, że należą do kobiety nowoczesnej.

Po rozstaniu z mężem w rozsądny sposób podzielili się meblami i ulubionymi drobiazgami. Przyjrzeli się wspólnym kontom bankowym i kredytom. Dobrze poszło, powiedzieli sobie. Aż wreszcie stanęli przed kwestią podziału opieki nad dzieckiem.

Starannie ustalili sprawiedliwe zasady – w końcu nie ma nic ważniejszego od szczęścia trzyletniej Anny. A mimo to Karen nie potrafi przywyknąć do nowej sytuacji. Jeśli w jednym tygodniu jesteś matką, to kim stajesz się w następnym, gdy odwozisz córkę do jej ojca? Dlaczego czujesz, jakbyś traciła samą siebie? Czy to, że nosiłaś dziecko w brzuchu, urodziłaś je i przystawiałaś do piersi, daje ci przewagę?

Bądź dobra dla zwierząt to mocna i do bólu szczera powieść wyróżniona najważniejszymi norweskimi nagrodami literackimi. Monica Isakstuen odważnie przełamuje tabu dotyczące rozwodu i podziału opieki nad dziećmi, kreśląc przy tym poruszającą opowieść o skomplikowanych relacjach matek i córek.

„Najlepsza powieść o rozwodzie, jaką kiedykolwiek czytałem […]. Mroczna i zabawna opowieść o uczuciach, które są niemal zakazane.” „Aftonbladet”

„To powieść czarna jak smoła.” „Goteborgs Posten”

„Piękny i precyzyjny opis życiowego dylematu. Świat powinien dostrzec tę książkę.” Sissel Gran

„[…] odwaga i prawdziwość rzadko spotykane w norweskiej literaturze współczesnej. Książka, którą wszyscy powinniśmy przeczytać.” „Moss Avis”

„Poetycka, pełna energii i świetnie napisana książka o rozpadzie małżeństwa.” vg.no

'Monster, monster, come out to play. Monster, monster, I've been waiting all day.'

Everything Fortuna believed has been revealed as illusion and lies. Everything has changed.

Now a prisoner in the Seelie Court, Fortuna discovers the game she has been playing is deadlier than she could have imagined. There's no time for pain or healing. There is only survival.

Because a new threat is emerging from the shadows. An opponent who doesn't fight with swords or magic. An adversary she cannot overcome.

It turns out Fortuna didn't know the meaning of fear... until now.

Bełkot zawiera opisy świata widzianego z pozycji człowieka upadającego, któremu blisko jest bruku. To nieskrępowany strumień świadomości sięgający początków III RP. Trochę jakby “włączyć radio (telewizor?) i co parę sekund zmieniać kanał - taki kolaż z codzienności” (jak pisał Paweł Dunin-Wąsowicz w “Machinie”). Powieść jest wypełniona rzeczami pospolitymi, które dotykamy na co dzień, a które w neurotycznym zestawieniu autora nabierają cech senno-halucynogennych, czy wręcz wynaturzonych, potwornych, “genitalno-kloacznych”.
Bełkot utrzymany jest także w konwencji przewodnika, obraz rozpadającego się miasta, w którym widać budki z kebabami, siłownie, solaria, przekornie koresponduje z oficjalną wizją Krakowa Miasta Kultury. (...) Kinga Dunin na festiwalu Tekstylia nazwała “Bełkot” “książką do oglądania”. Bardzo ciekawe było przyjęcie dzieła Shutego (...): Dariusz Nowacki próbował bić rekord w napisaniu najkrótszej recenzji świata (“Bełkot? Fakt”) (...), z kolei Krzysztof Uniłowski postulował “zbiorową egzegezę”. Wszyscy krytycy (...) zgodnie twierdzą, że pozbawiony fabuły “wybluzgiwany” “Bełkot” jest lekturą ciężkostrawną, nieprzyjazną czytelnikowi, którą można czytać zwłaszcza na haju, ale nie w nieskończoność. Michał Witkowski nazwał “Bełkot” “walnięciem w stół” na znak protestu wobec polskiej rzeczywistości po okresie transformacji, kapitalizmu i konsumeryzmu w rodzimym wydaniu.
Opis z książki Tekstylia Piotra Mareckiego, Igora Stokfiszewskiego i Michała Witkowskiego z 2002 roku

Blurb
Shuty bardzo ostro jedzie po współczesnej Polszcze, satyra jest krwawa. Pisze bełkotliwie o tym, jak pieniądz zmienił nam perspektywy, jak ludzi strawiła wolność (...) Pisze nihilistycznie o nihilizmie. Nihilizmie trawiącym wyedukowane laski i zarabiających szmal kolesi. Sex jest wszechpotężnym bodźcem w tym przedawkowanym chorobliwie świecie, bohaterowie, w odmianie eksportowej new-bohatyrowicze, zamiast mózgów posługują się licznikami gonad i gamet.
Marcin Czerwiński

Sławomir Shuty - artysta ruderalny prozaik (Zwał, Cukier w Normie, Dziewięćdziesiąte, Historie o ludziach z wolnego wybiegu), reżyser (Luna, Panoptykon, Pokój) i memiarz (art zin Baton, https://www.facebook.com/SlawomirShuty/). Laureat Paszportu Polityki za powieść Zwał (\"za literacki słuch, za pasję i odwagę w portretowaniu polskiej rzeczywistości\"). Obecnie rolnik, prowadzi w Beskidzie Niskim gospodarstwo agroturystyczne Jasielówka.

Guy de Maupassant was a master of the short story. This collection displays his lively diversity, with tales that vary in theme and tone, ranging from tragedy and satire to comedy and farce. In a lucidly direct style, he provides unflinching realism and sceptical irony. He depicts the deceptions, hypocrisies and vanities at different levels of society. Prostitution is frankly described, while the harshness of war is deftly exposed.

His tales have been televised and have influenced films, operas and rock music. Unillusioned but humane, Maupassant remains our contemporary.