W komnatach Wolf Hall

Rok 1950, Nowy Jork.
Polski fotograf Konrad Rogowski przebywający na emigracji w Nowym Jorku, usilnie stara się o opublikowanie zdjęć dokumentujących zbrodnie wojenne w Warszawie. Jednak jego najważniejszym celem jest znalezienie nazistowskiego zbrodniarza Rudolfa Schultego. Jedynym tropem dającym szansę na namierzenie byłego nazisty jest piękna i niezwykle sławna hollywoodzka gwiazda Lauren Evans.
Splendor, skandale i światła jupiterów to jej świat. Otoczona luksusem i podziwiana, z pozoru żyje jak w bajce. Tymczasem w czterech ścianach wymarzonego apartamentu przy 5th Avenue boryka się z samotnością i strachem, że ktoś odkryje jej przeszłość i prawdziwą tożsamość.
Czy cena za sławę nie jest zbyt wysoka?

„MISTRZ DETALU”, „BEZLITOSNY”, „ZADZIWIA I ZACHWYCA”, „OBRAZOBURCZY”

Jeden z najbardziej rozpoznawalnych i cenionych współczesnych polskich pisarzy przedstawia 11 swoich najważniejszych opowiadań z okresu, gdy tworzył najgłośniejsze powieści: Wieczny Grunwald, Morfinę, Dracha i Króla. 

Magnetyzująca wyobraźnia, przewrotne fabuły, humor – często czarny. Sceneria zdarzeń od Górnego Śląska przez Warszawę do alternatywnych rzeczywistości. Cielesność, psychiczne osaczenie, graniczne momenty, uczucia, którym często towarzyszy mrok. Bogactwo języka i stylu.

Wszystko to, co w pisarstwie Szczepana Twardocha najlepsze w audiobooku w wykonaniu 12 lektorów!

OPOWIADANIA:

1. Ballada o pewnej panience – czyta Maciej Stuhr
2. Ballada o Jakubie Bieli – czyta Andrzej Mastalerz
3. Ewa i duchy – czyta Magdalena Cielecka
4. Moje życie z Kim – czyta Adam Bauman
5. W piwnicy – czyta Jakub Wieczorek
6. Gerd – czyta Andrzej Hausner
7. Masara – czytają Kamila Kuboth-Schuchardt, Wojciech Żołądkowicz
8. Dwie przemiany Włodzimierza Kurczyka – czyta Robert Jarociński
9. Uderz mnie – czyta Mariusz Bonaszewski
10. Tak jest dobrze – czyta Maciej Kowalik
11. Fade to: black – czyta Wojciech Stagenalski

Gdy szkolne mury stają się zbyt ciasne dla energii wylewającej się z sal pełnych rozbrykanych chłopaków, a skrzypiące z wysiłku ławki wyczekują przerwy, do gry wkracza wyobraźnia – niewyczerpana kopalnia pomysłów. Nuda to pojęcie obce bohaterom Bezgrzesznych lat. Tu ciągle coś się dzieje! Szkolne wybryki konkurują z pojedynkami na ściągi toczonymi z profesorami, a dźwięk dzwonka, kończącego lekcję, wywołuje panikę wśród nauczycieli, bo z klas wypadają wtedy indiańskie plemiona gotowe stoczyć najważniejszą w historii bitwę.

Dawni koledzy zapisani na zawsze w pamięci, fascynacja teatrem, pierwsze próby literackie i poszukiwania pierwszej miłości. Makuszyński przywołuje z rozczuleniem wspomnienia z minionych beztroskich lat, patrząc na nie z dystansu i z właściwą sobie ironią.

A kim Ty stawałeś się, kiedy milkł dźwięk szkolnego dzwonka? Jakie kawały robiłeś nauczycielom? Jakie imię miała twoja pierwsza, druga, setna miłość?

Cytaty:

"…jak wiadomo, godzina szkolna jest co najmniej trzy razy tak długa, jak godzina zwyczajna, trzeba więc sposobów genialnych, aby ją skrócić o głowę i dwie nogi…"

"Ja osobiście byłem w tych sprawach miłosnych dziwnie powściągliwy. W okresie od roku dziesiątego mego życia do piętnastego kochałem się – zawsze nieszczęśliwie – tylko sto siedemnaście razy, co było niczym w porównaniu z rekordową ilością miłosnych zaburzeń moich kolegów."

Jeżeli szatan nie istnieje, jeżeli go stworzył człowiek, to stworzył na swoje podobieństwo.

Trzy różne historie, trzy różne światy, trzej bracia, każdy mierzący się z odwiecznym konfliktem między ojcem, a synem.

Dzieli ich niemal wszystko: charakter, moralność, poglądy i spojrzenie na świat. Łączy zaś jedno: ich ojciec, a raczej jego zabójstwo. Kto zabił Karamazowa?

Dostojewski – mistrz monumentalnych i wielowątkowych historii, przeszywających do głębi analizą ludzkiej natury. W swej ostatniej powieści ukazuje nie tylko barwny przekrój społeczeństwa rosyjskiego XIX wieku, ale przede wszystkim, wznosząc się na wyżyny swojego pisarskiego kunsztu, fenomenalnie kreśli naturalistyczne sylwetki głównych bohaterów, wprowadzając nas w ich wewnętrzne przeżycia, rozterki, namiętności i porywy serca. Narrator, będąc naocznym świadkiem dramatu, jest nie tylko dobrym gawędziarzem, ale też świetnym komentatorem ówczesnych wydarzeń.

Książka zawiera nieocenzurowany rozdział „Wielki Inkwizytor”, który bardzo często był usuwany z polskich wersji powieści.

Eliza Konstancja Adelajda de Gironde, córka bogatego armatora, wywołuje skandal, upokarzając publicznie niewiernego narzeczonego. Mieszczański Gdańsk nie wybacza kobietom, które sprzeciwiają się panu i władcy – mężczyźnie.
Wkrótce okazuje się, że nie tylko w sercu panny de Gironde tli się ogień buntu. Eliza, Lizystrata, Katinka, Christina, Adela... Różni je status i pochodzenie, łączy przyjaźń. Wszystkie płacą wysoką cenę za poddanie się konwenansom, presji rodziny i społecznym rolom. Czy zdobędą się na życie na własnych zasadach, podążając za marzeniami? Czy znajdą prawdziwą miłość i szacunek?
„Buntowniczki” to ekscytująca, pełna podstępnych intryg, zakazanych namiętności i nagłych zwrotów akcji podróż do Gdańska drugiej połowy XIX wieku. Miasta wielkich kupieckich interesów, w których cieniu toczy się zwykłe życie służących, dziewcząt upadłych, marynarzy, pospolitych rzezimieszków i kobiet walczących o niezależność wbrew wszystkiemu i wszystkim.

Przygotowany przez Instytut Tajnej Historii Ciulandii raport tajnego państwa, czyli czarna groteska Henryka Wańka na górnośląską historię z lat 1918-1953. Czarny humor, postacie znane z historii, poczet górnośląskich Karlusów od I do VI (czyli wszystkich królów Ciulandii).

Realizacja audiobooka: Sergiusz Brożek

Fragment książki:

Zaznaczyć jeszcze tu trzeba, że na samym początku, o którym wiemy niestety tak mało, nasze państwo nazywało się Tulandia. Tulandia, czyli kraj, gdzie jesteśmy, to znaczy tu, a nie gdzie indziej. W manifeście ogłoszonym przez pierwszego Naczelnik stoi wyraźnie:

Niech sie tam kajś jest inkszy land, pra, cum bajszpil dojczland, niderland abo helgoland, ale tukej, sam kaj my som, jest ino tuland i niech sie nawet w inkszych jynzykach nazywo szlonsk abo szlyzjen, ale dla nos to zawdy bydzie tulandia.

Z czasem jednak miękka wymowa spółgłosek, właściwa naszym rodakom, dokonała ważnej zmiany – jako że słowo ciul, może zapożyczone z angielskiego „the tool”, wzmocniło sekretność naszego istnienia. Zamieniło je niby w żart, jakby przymrużenie oka. Przeto kto tylko usłyszał o Ciulandii, uśmiał się zdrowo, tudzież zniesmaczony zmieniał temat, bo brał to za grubiańskie gadanie. I o to właśnie nam chodziło!