W kręgu apokryfów

Publikowane w zbiorze teksty są wynikiem rozważań literaturoznawców, teatrologów, medioznawców, badaczy różnych kultur słowiańskich: rosyjskiej, polskiej, ukraińskiej, chorwackiej, czeskiej, białoruskiej. Kategoria „literatura środka” porządkuje wielość i różnorodność problematyki badawczej, daje obraz skomplikowanej materii zjawiska tzw. homogenizacji twórczości oraz różnych przejawów dynamicznego współdziałania literatury elitarnej i popularnej. W ścisłym powiązaniu z analizą utworów reprezentujących tytułową kategorię autorzy prowadzą interesującą polemikę, dotyczącą definicji „literatury środka”, projektując nowe aspekty i punkty widzenia. Przy całym bogactwie podejmowanych kwestii i rozpiętości proponowanych rozwiązań metodologicznych przyjęcie w tomie ram czasowych, które wyznacza przełom ostatnich stuleci, sprawiło, że pozornie odległe koncepty spinane są klamrą powtarzających się słów kluczy (takich jak: intertekst, hybryda, gatunek, parodia), wpisujących wszystkie rozważania w kontekst ponowoczesności i postmodernistycznego myślenia o literaturze.

Monografia zestawiająca późną twórczość Słowackiego ze wczesną twórczością Karola Wojtyły - Jana Pawła II w aspekcie motywów i wątków mistycznych.

Autorka podejmuje próbę opisu poezji, dramatu i prozy Ewy Lipskiej w kategoriach relacji Ja–Ty. Uznając komunikację międzyludzką za najbardziej istotny problem, sprzeciwia się rozpowszechnionemu w wielu interpretacjach przekonaniu o kluczowej roli śmierci w tej twórczości i śledzi pragnienie podmiotu związane z tym, co żyje. Wnioski zmierzają do ukazania osoby mówiącej jako poety, któremu we współczesnej cywilizacji powierzono odpowiedzialność za „biedę” człowieka. Badanie unikalnego Głosu podmiotu poetyckiego prowadzi do namysłu nad współtworzącymi go: wyobraźnią, muzyką, samotnością, „zagadką pisania”, a także czytaniem pojętym jako przyjaźń. Semantyka Ty obejmuje rozmaite warianty. Poza doświadczeniem intymności wobec drugiego poszerzona zostaje również o socjosferę, przestrzeń, czas, a wreszcie samą śmierć naznaczone atrybucją personalności. W opisie interpersonalnych relacji mieści się także kwestia transcendencji, a zarazem Ty rozumiane jako „język i tekst kultury”.



Najbardziej istotną w moim przekonaniu wartością książki jest realizacja lektury odkrywającej genetyczne i niejako naturalne dla malarskiej wrażliwości Ewy Lipskiej związanie twórczości z szeroko rozumianym doświadczeniem kulturowym epoki. Postulat takiej lektury niejako „wisiał” w powietrzu, wskazywany, lecz raczej omijany przez badaczy, koncentrujących się częściej na literackich osobliwościach owej poezji (głównie: metaforze).



prof. dr hab. Anna Legeżyńska

Nr 1/2 (2): Rozprawy i artykuły: Słowacki po dwustu latach. Prezentacje: Andrzej Bart Redaktor naczelny – Adam Dziadek Red. materiałów w części Słowacki po dwustu latach – Jacek Lyszczyna Rozprawy zamieszczone w drugim tomie „Śląskich Studiów Polonistycznych” dotyczą twórczości i biografii Juliusza Słowackiego. Przedmiotem analiz i interpretacji, dokonywanych z nowej perspektywy badawczej, stają się m.in. relacje Juliusza Słowackiego z Zygmuntem Krasińskim, a także związki poety z towianizmem. Odczytane na nowo zostają takie romantyczne dzieła, jak Król-Duch, Mazepa, Beatrix Cenci. Bohaterem części zatytułowanej Prezentacje jest Andrzej Bart. W tym dziale zamieszczono rozmowę z autorem Rewersu oraz dwa szkice komentujące jego pisarstwo. Ponadto tom zawiera Recenzje i omówienia (tu m.in. recenzje Feministycznej krytyki literackiej Krystyny Kłosińskiej, książki Ujmować. Henry David Thoreau i wspólnota świata Tadeusza Sławka) oraz Kronikę.

Książka przynosi pierwsze monograficzne opracowanie poetyckiej i krytycznoliterackiej twórczości Piotra Sommera. Punktem wyjścia dla zawartych w niej rozważań jest przekonanie, zgodnie z którym – jak ujął to bohater książki – język stanowi bodaj „najczulszy instrument naszego przymierza ze światem”. W toku lektury poszczególnych tekstów autor próbuje nie tylko prześledzić ruch najważniejszych pojęć dotyczących języka, jakimi pisarz posługuje się w swojej prozie krytycznej i poezji, ale również pokazać, jak ważny dla rekonstruowanych przekonań Sommera jest etyczny wymiar doświadczenia literackiego.


Kamil Nolbert – literaturoznawca, zajmuje się poezją XX i XXI wieku, a także związkami literatury i filozofii, pracuje w Instytucie Filologii Polskiej na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Wrocławskiego. Artykuły oraz recenzje publikował m.in. w „Odrze”, „Wizjach”, „Tekstach Drugich” i „Pamiętniku Literackim”. Przygotował do druku tom zbiorowy Ulubione kawałki. Szkice o twórczości Piotra Sommera (2023).

Zamknięty historycznie ( ale chyba nie literacko) okres literatury enerdowskiej przynosi po przełomie "jesieni narodów" szereg literackich publikacji autorstwa pisarzy różnych pokoleń. Ciekawie zwłaszcza prezentują się utwory najmłodszego pokolenia, urodzonego po roku 1965, a więc jeszcze z rodowodem wschodnioniemieckim i socjalizacją w NRD. I z każdym upływającym rokiem od cezury roku 1989 narasta w nauce o literaturze coraz więcej pytań związanych z metodą badania tej twórczości i jej wartościowaniem. Pytania te są tym bardziej skomplikowane na styku różnych dyscyplin humanistycznych gdyż prowadzą do wniosków, że pola badawcze interferują, wciągając coraz więcej otaczających je kontekstów.