W stronę Xenopolis

Jan Maria Jackowski, autor słynnej „Bitwy o Polskę”, w swojej najnowszej książce przedstawia obraz polskiego życia publicznego u schyłku pierwszej dekady XXI wieku. Porównuje gorący czas dwukrotnego odzyskania niepodległości: w 1918 roku i 1989 roku, analizuje szanse i sposób ich wykorzystania. Opisuje współczesną scenę polityczną, zdominowaną przez w znacznej mierze pozorny, jak twierdzi, konflikt między PO i PiS.

Autor przygląda się też sondażowej taktyce i strategii rządzącej dziś Platformy Obywatelskiej i dokonuje krytycznej oceny prezydentury Lecha Kaczyńskiego. Podsumowuje sukcesy i przede wszystkim porażki polskiej polityki zagranicznej, jak zwykle rozdartej między Wschodem i Zachodem, między Moskwą i Berlinem. Zastanawia się nad polskimi ambicjami i kompleksami i pyta o przyczyny nieudolności polskich polityków, którzy wciąż nie potrafią zapewnić Polsce satysfakcjonującej pozycji w Europie.

Niezbędna lektura dla zrozumienia współczesnych korzeni tożsamości narodowych Europy.
Na nowo odkrywa dziedzictwo europejskie.
Bez wątpienia lekcja historii dla Unii Europejskiej.

Klasyczna, przetłumaczona na wiele języków praca Powstawanie tożsamości narodowych opisuje kulturowe – całkiem niedawne – powstawanie narodów europejskich. Dziś, gdy globalizacja kwestionuje suwerenność państw narodowych, naród – wspólnota braterskiej solidarności, jawi się jako schronienie, a perspektywa jego zniknięcia stanowi zagrożenie dla spójności społecznej i warunków życia większości społeczeństw.

"Naród się nie przeżył, nie zdewaluował, nie jest wrogiem nowoczesności. Naród to bowiem twór epoki nowożytnej, a właściwie XIX wieku. Narody mają przed sobą większą przyszłość niż za sobą wielką przeszłość, choć ich korzenie sięgają głęboko. I nie są żadnym gotowym fenomenem, skoro zdarza się wiele nieudanych prób ich budowania. Narody zyskują samoświadomość, gdy przepracują własne dziedzictwo. Europa narodów nie jest zagrożeniem dla Unii Europejskiej, lecz jej naturalną rzeczywistością, a może być nawet ratunkiem. Słabością Unii Europejskiej jest brak tych cech, które posiada naród. Książka Anne-Marie Thiesse to fascynująca podróż w głąb narodów, w poprzek ich tożsamości i przemian, ku przyszłości, którą bez narodów trudno sobie wyobrazić".
Stanisław Janecki

Anne-Marie Thiesse zajmuje się historią i socjologią literatury, historią kultury, transferami kulturowymi oraz narodowymi i regionalnymi tożsamościami kulturowymi. Związana przede wszystkim z Centre National de la Recherche Scientifique, jest też profesorem wizytującym na uniwersytetach m.in. w Lozan¬nie, Cambridge, Amsterdamie, Saarbrücken, JNU Delhi, Genewie, Hanoi, również w natolińskim kampusie Kolegium Europejskiego w Warszawie.

Patroni medialni książki: Polskie Radio 24, Teologia Polityczna, Książki Magazyn Literacki, Nowa Konfederacja, THINKTANK

„Każdy naród ma prawo do życia samoistnego i dowolnego rozwoju swych sił, pod warunkiem jedynie nie gwałcenia takich samych praw innych narodów. Żądanie jednakowych praw dla wszystkich narodów wprowadza do polityki pewną wyższą, moralną ideę, której ulegać musi samolubstwo narodowe” – pisał Włodzimierz Sołowjow.

Od IX do XI wieku wikingowie plądrowali morskie wybrzeża niemal całej Europy Zachodniej. Ci nieustraszeni, nowatorscy żeglarze i wybitni stratedzy uderzali znienacka, atakowali znacznymi siłami, a następnie wycofywali się ze zrabowanymi dobrami i jeńcami. Gdziekolwiek się pojawili, siali zniszczenie i zadawali ogromne cierpienia, lecz spotkanie przedstawicieli różnych kultur nieodwracalnie zmieniło zarówno społeczności europejskie, jak i nordyckie. Ukazana w książce historia wikingów opowiada o ich najazdach, statkach, uzbrojeniu i niezwykłym stylu życia.
Kim Hjardar – norweski historyk, badacz czasów wikingów i średniowiecza, w ramach pracy zawodowej ożywia historię jako członek grupy rekonstrukcyjnej.

Współczesna wrażliwość oczekuje od święta - tak jak i od rewolucji - całkowitej przemiany dawnego świata. Lecz czy święto samo w sobie ma naturę rewolucyjną? Analiza świąt Rewolucji Francuskiej - w oczywisty sposób powiązanych z wydarzeniami rewolucyjnymi - pozwoli na to pytanie odpowiedzieć. Historycy proponują wiele typologii mających na celu usystematyzowanie świąt rewolucyjnych. Przeciwstawiają sobie święta celebrowane przez konkurencyjne względem siebie grupy, podkreślają antagonizmy między Rozumem a Istotą Najwyższą i określają termidor jako swoisty przełom epok obrzędowych. Tym interpretacjom Mona Ozouf przeciwstawia własny, niezwykle spójny obraz święta. Kładzie nacisk na prawidłowości, nie zaś na różnice; łączy Mirabeau, Robespierre'a, La Révelliere'a-Lépeaux we wspólnej idei święta - święta rewolucyjnego w jego szczególnym związku z czasem i miejscem, z jego wolą nauczania i utopijną ambicją porządkowania świata. Staje się ono niejako nauczycielem narodu. A wszystko to wbrew buntowniczej naturze rewolucji, rewolucji, która sama siebie definiuje w kategoriach porządku, nie zaś chaosu. Bez wahania więc możemy tutaj mówić o świętach rewolucyjnych. Ludzie poszukują w nich uporządkowania czasu rewolucji, zaprzeczenia jej gwałtownym zmianom, w końcu zaś ustanowienia społeczeństwa chronionego przed wydarzeniami historii. To przedsięwzięcie jest wprowadzane w życie przez cały czas trwania tego burzliwego dziesięciolecia. Niestety, jest to przedsięwzięcie niemożliwe do realizacji, choć niepowodzenie świąt rewolucyjnych nie jest oczywiste. Po pierwsze dlatego, że stały się one trwałym elementem tradycji życia ludowego, ale przede wszystkim dlatego, że uosabiają nowe wartości rodzinne, społeczne i obywatelskie. U zarania epoki wartości laickich, liberalnych i nowoczesnych święta rewolucyjne z powodzeniem zastąpiły sferę sacrum.

W swojej książce Ewa Smutek-Rusek udowadnia, że Francja jako mocarstwo średniej wielkości, ale z aspiracjami do rangi mocarstwa światowego, traktuje frankofonię jako jeden ze sposobów realizacji polityki zagranicznej o charakterze globalnym. Autorka analizuje szerokie spektrum zagadnień dotyczących frankofonii i jej roli we współczesnym świecie.