W Teatrze Lalek

Czy żyjemy już w epoce postchrześcijańskiej, jak zdawał się to widzieć
wątpiący Samuel Beckett, jeden z największych, a zarazem najbardziej
radykalnych pisarzy XX wieku, laureat literackiej Nagrody
Nobla z 1969? Czy rzeczywiście Człowiek to bezdomny w kosmosie
– istota porzucona, zapomniana, wyklęta, nad którą nikt nie czuwa?
Czy Ziemia to raczej piekło, czy nie droga czyśćcowa prowadząca do
Nieba? Czy los rodzaju ludzkiego to jedynie męczarnia, miotanie się
w ciemności – krzyż pospolity, tortura, czy nie Krzyż Odkupienia?
O tych fundamentalnych kwestiach dyskutują ze sobą Antoni Libera,
pisarz, tłumacz i znawca Becketta, oraz Janusz Pyda (OP), dominikanin,
wykładowca i duszpasterz akademicki. Pasjonujący dialog o sensie
życia i świata poprzez interpretację najwybitniejszych dramatów
autora słynnego Godota, które nakładem PIW ukazały się niedawno
w dwutomowej edycji Utworów wybranych (2017).

Książka Izoldy Kiec jest pierwszą obszerną prezentacją poznańskich kabaretów artystycznych działających w Poznaniu w latach 1929-1935 (Ździebko, Różowa Kukułka, Klub Szyderców Pod Kaktusem, Stratosfera) oraz ich animatorów, autorów i gwiazd, jak choćby: Artur Maria Swinarski, Ludwik Puget, Jerzy Gerżabek, Tola Korian, Tadeusz Hernes. Dzieje ówczesnej bohemy stolicy Wielkopolski osadzone są w historii europejskiego i polskiego kabaretu, w miejscowych tradycjach oraz kontekstach artystycznych, w szczególnej sytuacji społecznej oraz politycznej przełomu lat 20. i 30. Sporo jest tutaj oryginalnych tekstów, anegdot i ilustracji – przypominających atmosferę dawnego Poznania oraz środowisko świadomie nawiązujące do tradycji krakowskiego Zielonego Balonika.


Książka dofinansowana przez Urząd Miasta Poznania.
Partnerami wydania są: Narodowe Archiwum Cyfrowe, Biblioteka Uniwersytecka w Poznaniu i Biblioteka Raczyńskich

Opis Obyczajów w XV-leciu międzysojuszniczym – t. III Teatr to miejsce spotkania (1): „Paradoks o Ogródkach” To już rozprawa stricte teatrologiczna. Opowieść bliska „Mojemu życiu w sztuce” Konstantego Stanisławskiego, której nie obce są anegdoty rodem z „Żywotów” Józefa Szczublewskiego, a i teorie stricte estetyczne sięgające filozoficznych korzeni autora pracy „Chwyt teatralny. Zarys instrumentalnej teorii teatru”.

Opis Obyczajów w XV-leciu międzysojuszniczym – t. IV
Teatr to miejsce spotkania (2)
„Thea to znaczy widzenie”
I ta opowieść pełna jest portretów czy wzmianek o ludziach, artystach lecz także i o urzędnikach. Znajdzie się tu obszerny szkic o Adamie Hanuszkiewiczu, słów parę o Krystynie Jandzie i Joannie Szczepkowskiej i jej ojcu Andrzeju. Na kartach książki przewijają się często Izabella Cywińska, Maciej Wojtyszko. Ale wspomni autor także Jerzego Koeniga czy Adama Kiliana, Zofię Kucównę bądź Edytę Jungowską.

„Reszta jest monologiem” to zapis rozmowy Adama Hanuszkiewicza – znanego aktora i reżysera teatralnego oraz wieloletniego dyrektora artystycznego Teatru Narodowego w Warszawie i Teatru Nowego w Warszawie, z Renatą Dymną – dziennikarką i byłym kierownikiem Teatru Nowego w Warszawie, i Januszem Bogdanem Roszkowskim – poetą, prozaikiem, eseistą i tłumaczem literatury szwedzkiej. Tekst stanowi drugą część tzw. „rozmów dźwirzyńskich”, a jej głównym tematem jest oczywiście teatr.
Książka podzielona jest na kilkanaście rozdziałów, w których Hanuszkiewicz snuje ciekawe i barwne opowieści o swoich doświadczeniach teatralnych. Wiele miejsca poświęca inspiracjom literackim, rozważaniom na temat formy i treści oraz samej wyobraźni, będącej najważniejszym narzędziem w procesie tworzenia spektaklu. Twórca opowiada ponadto o swoich sztukach i o tym, jak były one postrzegane przez krytyków, m.in. spektakularna „Balladyna”, w której wykorzystane zostały motocykle. Zdradza też swój stosunek do współtwórców, aktorów i krytyków, posługując się nieraz nieco sarkastycznym, lecz dowcipnym językiem. To interesująca pozycja dla wszystkich miłośników teatru oraz polskiej kultury.

Wiesław Michnikowski należy do czołowych postaci polskiego kabaretu i estrady. Całe pokolenia zachwycały się jego piosenkami z Kabaretu Starszych Panów. „Addio, pomidory”, „Mija mi” i „Wesołe jest życie staruszka” czy wreszcie niezapomniany skecz „Sęk” w wykonaniu z Edwardem Dziewońskim. Młodzi bezbłędnie rozpoznają jego głos jako Papę Smerfa. Unikający wywiadów i przez ostatnie lata wycofany z życia zawodowego i towarzyskiego, teraz w szczerej rozmowie ze swoim synem, Marcinem. Od przedwojennej Warszawy, przez wspomnienia z aktorskiej garderoby, aż po ostatnie lata. A jeśli do tego dodać ujmujący uśmiech i diabelnie złośliwy dowcip? Proszę Państwa, przed Wami Wiesław Michnikowski!