Wciąż jestem przy tobie

Oddajemy do rąk polskich Czytelników pierwsze pełnoprawne wydanie zapisu konferencji ks. Augustyna Jakubisiaka (1884-1945) wygłoszonej przez niego na cztery lata przed jego śmiercią i będącej autorskim streszczeniem, jak i podsumowaniem własnego itinerarium filozoficzno-teologiczno-naukowego. Publikacja ta pełni nade wszystko rolę popularyzującą (na dogłębne analizy nie przyszedł jeszcze czas): jej celem jest propagowanie i promocja myśli ks. Jakubisiaka, tym bardziej, iż pierwotnie była ona dystrybuowana w bardzo ograniczonym nakładzie w formie maszynopisu (jest on dostępny w sieci internetowej – również na stronie projektu, w ramach którego ukazuje się niniejsza pozycja[1]).

(…)

Edycja ta jest praktycznie wiernym odwzorowaniem oryginalnego maszynopisu. W większości przypadków zachowano styl mówiony, formę oraz źródła i formę stylistyczną cytatów. Tam, gdzie było to konieczne język, styl i gramatyka zostały uwspółcześnione lub nieznacznie zmienione – z naciskiem na oddanie sensu wypowiedzi.

Należy zaznaczyć, że nieznacznie, ale w sposób zgodny z zawartością merytoryczną, został zmieniony pierwotny tytuł wykładu. Jakubisiak bowiem de facto nie daje wykładu, o który został poproszony, ale własne poglądy przedstawia jako prawdziwie polską – bo chrześcijańską – myśl filozoficzną. Ocenę argumentów polskiego filozofa i kapłana pozostawia się Czytelnikowi.

[1] augustyn-jakubisiak.pl

Czy Bóg zawsze jest dostępny i na nas czeka? Czy grzech przeszkadza w modlitwie? Co w sytuacji, gdy nie potrafię być szczery ze sobą i Bogiem? Czy można tęsknić za kimś, kogo nigdy się nie widziało?

Wszyscy skarżymy się na kłopoty z modlitwą. Niby zwykła czynność, dla większości z nas codzienna, a jakże często sprawiająca tyle trudności i problemów, czasem wręcz będąca owocem walki duchowej. Ksiądz Grzegorz Strzelczyk z właściwą sobie przenikliwością i systematycznością pokazuje, jak krok po kroku budować szczerą i dojrzałą relację z Bogiem.

Możemy pozwolić na to, żeby modlitwa stała się strumieniem, który nieustannie przepływa przez całe nasze życie i to, co je wypełnia. Możemy doprowadzić do tego, że świadomość Bożej obecności i Jego dostępności będzie nieustannie błyszczeć gdzieś z boku naszej świadomości i oświetlać każde nasze doświadczenie. Wystarczy wyjść ze stanu zamknięcia.

W czasie pontyfikatu Jana Pawła II dzień szesnasty każdego miesiąca był szczególnym dniem modlitwy w Jego intencji i wspomnieniem tego niezwykłego dnia 16 października 1978 roku, kiedy Konklawe wybrało Arcybiskupa Krakowa papieżem. W Materiałach Homiletycznych na każdy ze wspomnianych dni modlitwy były przygotowywane specjalne homilie związane z Osobą i działalnością Naszego Rodaka na Stolicy Piotrowej.

Gdy Jan Paweł II odszedł do Domu Ojca, dni modlitwy zostały zastąpione dniami pamięci, a była ona skoncentrowana na krótkich rozważaniach związanych z pielgrzymkami, jakie odbył Ojciec Święty poza granice Italii. Krótkie przedstawienie każdej z tych pielgrzymek wraz z fragmentami przemówień, jakie zostały w czasie ich wygłoszone, stanowiły comiesięczny materiał przez sto cztery miesiące, gdyż tyle było zagranicznych pielgrzymek Jana Pawła II. Wypełniło to czas aż do kanonizacji Papieża Polaka.

Materiały, które sukcesywnie się ukazywały zostały obecnie zebrane i udostępnione szerszemu gronu odbiorców. W zbiorze pozostawiono daty dni, na które poszczególne materiały były przygotowywane, aby stało się na przykład jasne, dlaczego mówimy o Janie Pawle II, a później o bł. Janie Pawle II, a pod koniec o świętym. Inne aluzje także uzyskują swoją aktualność.
Książka pozwoli Czytelnikowi przypomnieć sobie szczególną cechę pontyfikatu św. Jana Pawła II, który tyle razy jechał na spotkanie z wiernymi, natomiast fragmenty Jego przemówień są nadal aktualne, pouczają nas o myśli papieskiej i mogą stanowić pomoc w przenoszeniu tej myśli w nasze życie.

Na początku było Totus tuus. (…) Relacja oddania wyraża się w pragnieniu pełnej identyfikacji z Chrystusem (Bogiem, Maryją) i tym, co Chrystusowe (Kościołem, duchowieństwem, narodem polskim). Jest to strona światopoglądu Jana Pawła II najbardziej jednoznaczna, wyrażająca głęboką religijność. Ale jest to przecież tylko część papieskiej opowieści. Moment zakończenia się pełnej identyfikacji z Chrystusem rozpoczyna bowiem tendencję o charakterze problematycznym: zbudowaną na tej identyfikacji tendencję do utożsamienia Chrystusa i tego, co Chrystusowe z samym sobą, zawłaszczenia go dla siebie. Najbardziej w tym procesie dezorientujący jest właśnie fakt, że owo zawłaszczenie odbywa się w imię Chrystusa, tzn. w imię dokonanej uprzednio, bardzo przekonywującej identyfikacji. Podczas głębokiego procesu zaangażowania się w identyfikację Jan Paweł II nie dostrzega – i miliony jego zwolenników nie są w stanie tego uczynić wraz z nim – jak sam staje się jakimś nowym Chrystusem, drugim Chrystusem. Nie jest więc papież z Polski jedynie następcą Chrystusa, Vicarius Christi, jak głosi jego oficjalny tytuł – jest on znacznie kimś więcej, jest alter Christus.

Zło narzuca się człowiekowi, nie potrafimy go uniknąć. Zło, które zdołamy uniknąć, nie jest już złem. U podstaw rozdźwięku między pragnieniami człowieka i rzeczywistością leży siła woli zakwestionowania zła. Nie jest to wybór ponad ludzkie możliwości, chociaż niezwykle trudny. Już Sokrates stwierdził, że gdybyśmy wiedzieli, dokąd zawiodą nas złe uczynki, nigdy byśmy ich nie popełnili. Wynika stąd, że gdy człowiek wykonuje pewne czynności złe, a innych (dobrych) unika, jest ignorantem. Człowiek pije alkohol, który mu szkodzi; pali papierosy, które skracają mu życie; zjada artykuły, po których choruje; niszczy miłość, po której pozostaje w tragicznej samotności; porzuca Boga, który jest jego życiem. Człowiek w naturalny sposób odczuwa zło jako coś obcego: zło unika wyraźnie zarysowanych konturów, woli formy bezosobowe („mówi się”, „wydaje się”); przestępca przed kamerami odruchowo zasłania twarz, bo wie, że to, co uczynił, jest godne ubolewania, jest negatywne. Zło nie daje mu szczęścia. W Byronowskim poemacie na pytanie Kaina „czy jesteście szczęśliwi?”, Lucyfer odpowiada: „Jesteśmy potężni”. Poczucie tej potęgi nie daje szczęścia, nie napawa nadzieją, nie uspokoi i nie daje człowiekowi poczucia harmonii i ładu. Jest krzykiem a nie słowem, bezmyślną bieganiną a nie pracą, obrazem „bez wyrazu” a nie portretem.

UWAGA! e-book jest skanem zapisanym w formacie PDF.
Plik pdf uniemożliwia przeszukiwanie i kopiowanie tekstu

śś. Cyryl i Metody: „Słynęli w Grecji z pobożności i nauki bracia Metody i Konstanty, synowie urzędnika cesarskiego, greka Leona. Pochodzili oni z Tessaloniki, miasta, w którym od czasu rozproszenia Słowian przez Awarów siedlili się tak gęsto Słowianie, że język ich stał się tam powszechnym i „wszyscy Tessalończycy czysto po słowiańsku mówili”. Przyjęli też Słowianie tessalońscy wcześnie chrześcijaństwo i taką w wierze odznaczali się gorliwością, że Tessalonika otrzymała od papieży zaszczytny przydomek prawowiernej” i już w VIII wieku wysłała apostołów do Bułgarów i dalej na północ...”