Wczesne Dzieje Polan

Następna po Homo nobilis odsłona badań nad wzorami i wzorcami osobowymi, które w każdej epoce kształtują postawy i styl życia ludzi. Tym razem autorka na podstawie źródeł, głównie kronikarskich, analizuje sylwetkę wzorcowego wojownika i rycerza w średniowiecznej Polsce. Jakie powinien mieć cechy? Jakie umiejętności? Jak powinien postępować w walce i w życiu codziennym? Czego od niego wymagał władca, a czego rodzina? Przy okazji poszukiwania odpowiedzi na te pytania poznajemy barwną panoramę średniowiecznej Polski, a zwłaszcza życia jej elity.
Rycerskie wzory i wzorce osobowe w średniowiecznej Polsce to zjawisko niezwykle interesujące, ale też stosunkowo mało przebadane. Powstało wprawdzie wiele opracowań na temat etosu rycerskiego, obyczajów i wzorów rycerskich, lecz większość z nich poświęcona jest kulturze zachodniej. To w niej bowiem narodził się i ukształtował ten średniowieczny rycerski ideał przyjmowany następnie na gruncie polskim. Nadal brakuje jednak portretu doskonałego polskiego rycerza. Nie dysponujemy przecież źródłami na miarę świeckiej literatury zachodnioeuropejskiej, zwłaszcza barwną epiką i liryką rycerską. Musimy zadowolić się rodzimymi przekazami narracyjnymi, w postaci kronik – poczynając od dzieł Galla Anonima, a na Janie Długoszu kończąc. Specyfika tych tekstów niesie ze sobą oczywiste ograniczenia, ale jednocześnie umieszcza nas bliżej życia w średniowiecznej Polsce. Dlatego pozwala na uchwycenie faktycznie pożądanych wtedy wzorów i wzorców osobowych, a także na ukazanie wielu tworzących je uwarunkowań oraz elementów zbieżnych z obcym pierwowzorem i typowych dla Polski wieków średnich. Rycerskie wzory i wzorce osobowe są również dlatego tak bardzo istotne, że wpłynęły na ukształtowanie się norm postepowania szlachty, a – co za tym idzie – widoczne są także w późniejszych wzorcach powstańczych, niepodległościowych i obywatelskich. Co więcej, większość z nich pozostaje aktualna w czasach nam współczesnych.

Zbiór artykułów dotyczy dyskutowanego w polskiej archeologii zagadnienia początków inhumacji na ziemiach polskich, które są postrzegane jako świadectwo przyjęcia chrześcijaństwa. Dyskusja koncentruje się na próbie określenia, w którym momencie naszych dziejów rozpoczyna się stosowanie szkieletowego obrządku pogrzebowego: czy już po chrzcie Mieszka I w 966 r., w II poł. X w. czy też dopiero za jego następcy Bolesława Chrobrego w XI w. Ma to kluczowe znaczenie dla datowania początków rodzimego chrześcijaństwa i średniowiecznych cmentarzy szkieletowych oraz postępów chrystianizacji ziem polskich.

******

The Beginnings of the Skeletal Rite in Poland in the Early Middle Ages

The collection of articles explores the issue of the beginnings of inhumation in Poland perceived as a testimony to the adoption of Christianity. The discussion focuses on determining at whichmoment in our history the use of skeletal funeral rite begins: around 966, after the baptism of Mieszko I, in the second half of the 10 th century, or during the times of Mieszko’s successor, Bolesław Chrobry in the 11 th century? This is crucial for dating the beginnings of Christianity in Poland, the medieval skeletal cemeteries and the progress of Christianization of Polish lands.

Przedstawiamy autorską rekonstrukcję głównego nurtu naszych narodowych dziejów, które zaczynają się w odległym czasie prehistorycznym. Są to nasze domnie-mania dotyczące starożytnych przodków naszego polskiego plemienia, począwszy od epoki lodowcowej aż po czasy pierwszego historycznie zapisanego władcy ludu Polan.
Stajemy tu w opozycji do modnej obecnie metody badawczej polegającej na wyrzucaniu do lamusa najstarszych opisów wczesnych dziejów naszego państwa. Badacze rozczłonkowują źródła historyczne na drobne elementy i następnie sklejają je według nowo wymyślonych algorytmów, przy czym nie uzasadniają w sposób przeko-nujący, dlaczego ten i ów nowy algorytm jest bardziej słuszny, niż wersje, które stworzyli dziejopisowie kilkaset lat temu. Więc w naszych poszukiwaniach postanowiliśmy omi-nąć rafy tych nowych recept na rekonstrukcję dziejów i spróbować spojrzeć na nasze korzenie przez pryzmat najstarszych zapisków kronikarskich. Zadajemy pytanie: dlaczego informacje sprzed kilkuset lat mają być mniej wiarygodne, niż nowe algorytmy rekon-strukcyjne? Wszak tamci dziejopisowie byli bliżsi czasowo owym zdarzeniom, niż my – więc dlaczego przekazana przez nich wiedza ma być mniej wiarygodna, niż rekonstruk-cyjne pomysły dzisiejszych uczonych?

Wissecki i Wólski

Pisząc o Słowianach, Prokopiusz z Cezarei nie zadał sobie nawet trudu, aby dowiedzieć się, skąd przybyli. Po prostu nic go to nie obchodziło. Istotne było, że napierają od północy na cesarstwo. Sześć stuleci później problem ich pochodzenia skwitował Gall Anonim: „ Dajmy pokój rozpamiętywaniu dziejów ludzi, których wspomnienie zaginęło w niepamięci wieków i których skaziły błędy bałwochwalstwa"
Kim jesteśmy, skąd nasz ród? Czy to prawda, że przed Chrztem Polski tworzyliśmy Wielką Lechię, słowiańskie imperium stające jak równy z równym z Cesarstwem Rzymskim? Przybyliśmy tu w ramach Wielkiej Wędrówki Ludów czy – jak chcą niektórzy – byliśmy po okresie lodowcowym pierwszymi osadnikami w Europie, a reszta narodów to przybysze i przechodnie na naszym kontynencie?
Przedstawiamy większość teorii – nawet najbardziej karkołomnych – opowiadających o naszym pochodzeniu. I powiemy uczciwie, co o nich myślimy. Wiele z nich nie ma żadnego naukowego uzasadnienia.

· Wielka Lechia – niezwyciężone imperium lekceważone przez oficjalną historiografię
· Tysiąclecie państwa polskiego za Zygmunta Starego, czyli sarmackie dziedzictwo Polaków
· Czy Polacy to Scytowie? Ale Ariowie - to już na pewno i dlaczego?
· Aleksander Wielki był Słowianinem, a jego wojska z naszej wyszły ziemi
· Lechiccy Wenedowie. Polka Weneda, co nie chciała obcych
· Czy Lechici to Lewici którzy pomagali Mojżeszowi?
· A może polska państwowość przypłynęła na łodziach Wikingów?
· Co mówią mity, co językoznawcy, a co genetyka?
· Dziejopisarze i kronikarze – jak odróżnić dzieła pisane „ku pokrzepieniu serc“ od zwykłej blagi?

Dzięki genetyce już wiemy, że to naszej haplogrupy R1a1 nie imała się Czarna Śmierć, czyli dżuma. I to nas nie dziwi bo my Lechici, jesteśmy nie do spiłowania.
I tu jest nasze miejsce.

Tajemnicza wiedza i rytuały słowiańskich przodków przejawiają się nie tylko w obyczajach Polaków, ale także we współczesnej mentalności. Sięganie do naszych korzeni pomaga zrozumieć, jak nadal jesteśmy głęboko związani z dawnymi czasami. SŁOWIAŃSKIE KORZENIE to przewodnik po tradycjach Słowian. Książka stanowi przystępne dla wszystkich wprowadzenie w świat naszych przodków, w ich życie codzienne, idee duchowe oraz niezwykłą wiedzę dotyczącą wykorzystania energii przyrody i jej mocy leczniczych. Możemy dowiedzieć się m.in., na czym polegała ich zdrowa dieta, jak potrafili podładowywać się od drzew i poprawiać klimat promieniowań w domach, jakie stosowali zioła i kadzidła. Sposoby życia w harmonii z naturą, które wypracowali, przydadzą się nam na co dzień w XXI w. Autor opisuje także, jak można samodzielnie zbadać i odkryć słowiańskie miejsca mocy. LESZEK MATELA jest autorem ponad 50 książek o miejscach mocy, naturoterapii, radiestezji i zjawiskach nieznanych, w tym wielu wznawianych wielokrotnie bestsellerów oraz kilkuset artykułów.

Praca poświęcona jest zagadnieniom związanym z osadnictwem społeczności łowiecko-zbierackich z końca plejstocenu i początku holocenu na obszarze Równiny Gorzowskiej, gdzie w latach 2007-2008 prowadzono ratownicze badania wykopaliskowe na linii budowanej drogi ekspresowej S-3.