Wieczny początek

Beata Szydło pokazała lepszą twarz polityki w Polsce - z wyraźnie wyartykułowanym celem nadrzędnym: sprawy kraju na pierwszym miejscu, co obrazowo można ująć jako "grę w drużynie biało-czerwonych". Udowodniła, że władza może mieć ludzką twarz, a w każdej sytuacji warto być przyzwoitym człowiekiem. Imponowała tym, że nie wstydziła się wartości, które ją ukształtowały i pozostała im wierna. To powody, dla których warto poznać bliżej Beatę Szydło, która może stanowić inspirację matki-Polki.

Autor pisze o swoim pierwszym zafascynowaniu radiem, gdy w czasie studiów trafił do Studenckiego Studia Radiowego Bielany Radio w Toruniu, opisuje swoją pracę w radiowej Jedynce, Trójce i Czwórce oraz szok jakiego doznał, gdy zobaczył od środka małe amerykańskie radio Waltera Kotaby – WSSY 1330 AM – i poznał kształt amerykańskiego rynku radiowego, na którym działało mnóstwo takich małych lokalnych stacji. Istotną część książki stanowi też wątek telewizyjny – Wojciech Reszczyński był w tym czasie prowadzącym najpierw „Teleexpress”, a później „Wiadomości” w telewizyjnej Jedynce – a także wyborczy… Przy okazji przedstawiania swojej drogi autor ujawnia kulisy działania ówczesnych mediów. Wspomina m.in. jak po przyznaniu pokojowej Nagrody Nobla Lechowi Wałęsie z anten Polskiego Radia zniknęła muzyka z krajów popierających tę kandydaturę – nie można było usłyszeć utworów urodzonego w Bonn Beethovena, ale kompozycje jego kolegów po fachu, którzy urodzili się na terenach należących po II Wojnie Światowej do NRD, były już prezentowane. Pisze też o niespełnionych nadziejach, gdy już po Okrągłym Stole miał być podwładnym tych samych osób, które szefowały mu w stanie wojennym. Książka ukazała się w roku 1991.

Marcin Kostrzyński przez wiele lat był myśliwym. Nagle postanowił na zawsze odłożyć broń. Teraz filmuje zwierzęta, swoje materiały udostępnia nieodpłatnie na youtube, prowadzi prelekcje w szkołach. Najbardziej pokochał wilki… Zasłynął wiosną tego roku, gdy wszystkie media w Polsce obserwowały walkę o życie wilka potrąconego na drodze. Dzięki wsparciu wielu osób dobrej woli – udało się. Kapitalna polska książka o najpiękniejszych drapieżnikach naszego ekosystemu.

Grzegorz W. Kołodko, intelektualista i polityk, teoretyk i praktyk, akademicki wykładowca i popularyzator wiedzy, ekspert międzynarodowych organizacji. Jeden z głównych architektów polskich reform gospodarczych, wicepremier i minister finansów w latach 1994–1997 i 2002–2003. Autor interdyscyplinarnych prac opublikowanych w 26 językach, najczęściej cytowany na świecie polski ekonomista, członek Europejskiej Akademii Nauki, Sztuki i Literatury, doktor honoris causa i honorowy profesor dziewięciu zagranicznych uniwersytetów. Dyrektor Centrum Badawczego Transformacji, Integracji i Globalizacji TIGER w Akademii Leona Koźmińskiego (www.tiger.edu.pl). Promotor kultury, maratończyk, podróżnik, który zwiedził ponad 160 krajów.

Książka zbiera imponujący dorobek Grzegorza W. Kołodki poświęcony dwudziestu pięciu latom transformacji. Tom otwiera długa rozmowa o polskich przemianach, jaką z G.W. Kołodką przeprowadził Paweł Kozłowski. W drugiej części znajdziemy teksty G.W. Kołodki opublikowane w latach 1989-2014, artykuły i rozdziały książek. W części trzeciej zamieszczone zostały opracowane przez niego programy reform systemowych i rozwoju gospodarczego. Wreszcie w części czwartej znajdziemy eseje i felietony jego autorstwa. Książkę zamyka trzynaście wywiadów przeprowadzonych przez Marcina Wojtysiaka-Kotlarskiego. Rozmówcami byli: Marek Belka, László Csaba, Saul Estrin, Maria Jarosz, Andrzej K. Koźmiński, Ewa Łętowska, Elżbieta Mączyńska, D. Mario Nuti, Cezary Stypułkowski, Władysław Szymański, Vito Tanzi, Michał G. Woźniak i Jacek Żakowski. Tematem wywiadów jest ćwierćwiecze transformacji i rola, jaką odegrał w tym procesie Grzegorz W. Kołodko. Wyjątkowo obszerne indeksy osób i rzeczowy pomagają Czytelnikowi poruszać się w książce i wyszukiwać potrzebne informacje.

…nie tylko ekonomista, ale również znakomity socjolog i politolog. Jednym słowem, intelektualista i erudyta dysponujący wszechstronną wiedzą o gospodarce i społeczeństwie. I wizją lepszego świata. Wszystko to poświadcza, że profesor Grzegorz W. Kołodko jest autentycznym człowiekiem renesansu.
prof. Maria Jarosz, socjolog, Polska Akademia Nauk
Kołodko ustanowił wiarygodność polityki socjalno-demokratycznej w procesie transformacji (…). Ciągle podróżuje, jego wielką zaletą jest znajomość globalnej gospodarki (…). Gdybym miał wybrać jedno najważniejsze osiągnięcie, to byłoby nim wydobycie Polski z izolacji gospodarczej.
prof. Saul Estrin, London School of Economics
Grzegorz Kołodko wydaje mi się przypadkiem szczególnym. Chyba się w żadnym stadzie nie mieści i do żadnego stada nie pasuje. To jest osobny człowiek. Myślę, że może raczej być punktem orientacyjnym niż jakimś zwornikiem. Koledzy ekonomiści patrzą na niego i pewnie sobie myślą: skoro się okazuje, że tyle razy to Kołodko miał rację, a nie Balcerowicz i jego drużyna, to może warto też słuchać, co dziś Kołodko mówi. Bo pewnie znów ma rację. Tak powstaje ta nowa chmura w polskiej ekonomii i debacie ekonomicznej.
Jacek Żakowski, Polityka
Jest to człowiek, który ma jeden wielki dar. Ma holistyczne spojrzenie na wiele spraw ze zdolnością przenoszenia tego do tekstów swoich książek. To nie jest częsty przypadek. Z tego punktu widzenia jest nowoczesnym ekonomistą w Polsce, człowiekiem, który myśli, potrafi syntetyzować, nałożyć na to większą perspektywę, światową. To jest coś, co go niewątpliwie odróżnia od wielu ludzi w Polsce, którzy i doświadczenie, i refleksję budują wokół „tu i teraz”.
dr Cezary Stypułkowski, Prezes Zarządu mBanku

Kilka dni temu – długa rozmowa z Januszem Majewskim. Opo­wiedziałem mu, że Różewicz mnie namawiał, żebym napisał jakąś pogodną, może plotkarską powieść, wykorzystał w niej poczucie humoru, trzeba dać czytelnikom trochę przyjemności. Janusz się zgodził ze mną, że mój wspaniały przyjaciel trochę upraszczał. Czytelnik jest wdzięczny autorowi nie tylko, kiedy się roześmieje. Także kiedy się wzruszy. Kiedy zaleje się łzami.

Król Stanisław August, w depresji (do której nieraz miał powo­dy), z ostrym bólem głowy, poprosił o łagodną muzykę. Trio grało przez godzinę, a król cały czas płakał (wiemy o tym z jego pa­miętników). Po godzinie żadnych bólów już nie odczuwał, nastrój się zmienił. „Muzyka mu pomogła” – twierdził Stanisław Mackie­wicz. Nie, nie muzyka. Płacz! Ulgę przyniosły łzy.

Popłaczmy sobie, czytelniku (i czytelniczko). Nie wstydźmy się. Zasłużyliśmy na słodycz łez. Warszawa 2018

Niezmiennie aktualne zapiski Józefa Hena cieszą się niesłabnącym od kilku dekad uznaniem czytelników. Ja, deprawator to kolejny diariusz autora. Publikacja zawiera spostrzeżenia i refleksje z bieżących wydarzeń lat 2016–2018.

Komentatorzy w świadomości kibiców są tak ważni, że nie sposób przeżywać w pełni zawodów sportowych bez ich głosów w tle. Mają oni zarówno swoich sympatyków, jak i przeciwników. Jedni ich uwielbiają, inni wyszydzają, sugerując nawet, że czas najwyższy zniknąć z anteny. Nikt jednak nie może zaprzeczyć, że niektóre ich wypowiedzi stały się już kultowe i na zawsze pozostaną w naszych głowach, nieważne, jak bardzo chcielibyśmy się ich pozbyć… To nie jest książka, z której dowiecie się wielu mądrych rzeczy… A może? Z pewnością jednak jest to książka, która przynajmniej raz sprawi, że Wasza twarz rozpromieni się szczerym, dziecięcym uśmiechem.