Wiedźmy

To opowieść o wojnie, ambicji i skomplikowanych ludzkich losach. W cieniu Hindukuszu krzyżują się drogi żołnierzy Polskiego Kontyngentu Wojskowego i partyzanta z oddziału Ahmada Szacha Masuda, Lwa z Pandżisziru. Problemy, z którymi przyjdzie się zmierzyć tak zdawałoby się zaprawionym w bojach oficerom, jak i szeregowym znacznie przekroczą to, na co przygotowywały ich przedmisyjne szkolenia. Okaże się, że ani ich najważniejszym, ani jedynym zmartwieniem nie będzie to, do czego potrafią posunąć się talibscy terroryści, aby osiągnąć swoje cele. W czasach, kiedy Afganistan stał się areną, na której ścierały się światowe potęgi cena zachowania człowieczeństwa okazywała się niekiedy bardzo wysoka.

Jam Jacek Dydyński, kiedyś szlachcic, polski pan.
Teraz banita wyjęty spod prawa!
Tyle znaczyłem, co szabla, którą najmowałem za złoto magnatów.
Dziś nie mam nic!
Dworu, rodziny… Straciłem młodość w zwadach, pojedynkach.
Wzgardzony, wyśmiewany, oddaję szablę, co kiedyś służyła hetmanom - na usługi pięknej kurtyzany.
Stworzenia – jak mówią - bez duszy. Zabić je - ot jak świecę zgasić.
Ja jednak wiem, że to nieprawda…
Bo zamieniłem szlachecką fantazję…
Na miłość ladacznicy.
Dziś zagram o nią w kości z samą panią Śmiercią.

Karpio - trzydziestoparolatek, który nie przyjął do wiadomości, że powinien wreszcie dorosnąć, organizuje po śmierci Jana Pawła II pojednanie kibiców Wisły i Cracovii. Z czasem uświadamia sobie, jak ważne jest dla niego inne pojednanie - z żoną Olgą i powrót do rodziny. Czy uda mu się upiec dwie pieczenie na jednym ogniu? A nawet trzy? Bowiem dla Karpia pojednanie jest także okazją, żeby ocaleć w pojedynku z Temidą.
„Bardzo wielkie pojednanie” to powieść błyskotliwa i zadziorna. Pełna humoru, ale i gorzkiej ironii. Autor wprowadza Czytelnika w świat, gdzie miłość sąsiaduje z nienawiścią, a wierność ze zdradą. Gdzie fanatyzm i euforia mieszają się z chwilami zwątpienia i życiowymi upadkami. W świat, w którym nawet katastrofa może być cudem…
Krzysztof Maćkowski – pisarz, scenarzysta, reporter. Autor powieści „Raport Badeni” (Wydawnictwo Znak) reportaży z różnych części świata oraz licznych wywiadów, w tym z Czesławem Miłoszem, opublikowanego w tomie dzieł zebranych poety „Rozmowy polskie 1999–2004” (Wydawnictwo Literackie) czy z Ryszardem Kapuścińskim, który znalazł się w książce „Ryszard Kapuściński. Autoportret reportera” (Wydawnictwo Znak). Z pasją podróżuje. Peregrynacje łączy z pisaniem, jest autorem praktycznego bedekera „Grodno. Miasto nad Niemnem” (Wydawnictwo Bezdroża). Scenarzysta filmu fabularnego „Kontrakt” (reż. Ksawery Szczepanik) oraz pomysłodawca i współautor serialu „Wataha” (HBO). Założyciel fundacji „Urwany Film”. Biega w maratonach. Jest zagorzałym kibicem piłkarskim.

Poruszająca opowieść o rodzinie Winnych z  podwarszawskiego Brwinowa rozpoczyna się tuż przed  wybuchem I wojny światowej, a kończy po stu latach - w czasach współczesnych.

Ci, którzy walczyli 

Tom II sagi

1 września 1939 roku. Mania i Ania Winne, pierwsze w rodzinie z podwarszawskiego Brwinowa bliźniaczki są już dorosłe. Mania rodzi kolejne bliźniaczki - Kasię i Basię. Rytm dwóch pierwszych tomów wyznaczają daty znamienne w dwóch wymiarach historii - tej wielkiej, która bezpowrotnie zmieni losy całego pokolenia Polaków i tej małej, ale wcale nie mniej ważnej - historii rodziny, wyznaczanej życiem kolejnych pokoleń. Pojawienie się w niej dwóch dziewczynek otworzy jej kolejny rozdział. Podczas II wojny światowej rodzina Winnych doświadcza tego, co tysiące polskich rodzin. Niektórzy Winni walczą na europejskich frontach, inni zmagają się z okupacyjną codziennością: terrorem, głodem i groźbą wywózki do obozów koncentracyjnych. Mimo wojennej zawieruchy, życie płynie dalej: Winni kochają, nienawidzą, rodzą się im kolejne dzieci. Nadchodzi koniec II wojny światowej. Upragniona wolność niewiele ma jednak wspólnego z tym, o czym marzyli przez lata nazistowskiego terroru. Inwigilacja i represje ze strony komunistycznych rządów to chleb powszedni powojennych lat. Jak Winni poradzą sobie w nowej rzeczywistości?

Czytając powieść Ałbeny Grabowskiej przenosimy się w czasie - spoglądamy na życie pokolenia naszych babć i dziadków, a w kolejnym tomie - nas samych i naszych rodziców. Wraz z rodziną Winnych przeżywać będziemy chwile grozy, ale i szczęścia, emocje, wzruszenia i małe radości. Często zadamy sobie pytanie - zmuszony do podejmowania niełatwych wyborów, by przekonać się - ze zgrozą lub zdziwieniem -  co tak naprawdę w nas drzemie i do czego jesteśmy zdolni, podobnie jak bohaterowie "Stulecia Winnych"

Ałbena Grabowska - lekarz neurolog- epileptolog (obecnie pracuje w Szpitalu Dziecięcym w Dziekanowie Leśnym, pełni także funkcję sekretarza Polskiego Towarzystwa Epileptologii). Imię Ałbena, oznaczające kwitnącą jabłoń, zawdzięcza swoim bułgarskim korzeniom. Matka trójki dzieci, która nie wyobraża sobie życia bez pisania. Wydała między innymi powieść Lot nisko nad ziemią oraz I tom sagi Stulecie Winnych. Ci, co przeżyli (Wydawnictwo Zwierciadło, 2014).

O tej odwadze i poświęceniu nigdy nie powinno się zapomnieć.

Rok 1945. Lasy Lubelszczyzny. Grupa partyzantów AK pod dowództwem Mariana Bernaciaka „Orlika” walczy o wolną Polskę w coraz bardziej zmieniającym się świecie. Na przeszkodzie stają nie tylko panoszący się w kraju sowieccy komuniści. Do bratobójczej walki z Polakami skuszonymi przez nową władzę dochodzi niemal na każdym kroku. Tymczasem dla radzieckiej wierchuszki kluczową sprawą staje się wytropienie Emilki Komarnickiej, ośmioletniej dziewczynki, która jest kluczem do odnalezienia ukrytego archiwum…

Drugi tom powieści Czerwona zemsta opisuje dalsze losy bohaterów przez wiele lat skrywanych w mrokach historii. Ta oparta na kanwie prawdziwych wydarzeń opowieść pokazuje fragment odważnego i wypełnionego miłością do Ojczyzny życia tych, którzy nigdy się nie poddali.

W ciągu pół godziny zgrupowanie osiągnęło gotowość bojową. Zaspani chłopcy zostali wyciągnięci z kwater. Na gwałt poprawiali mundury, pobierali broń, sprawnie odnajdywali swoje plutony, drużyny i sekcje. Dowódcy stawali przed swoimi plutonami, w których brakowało tylko ludzi z czat, gdyż te nie mogły porzucić obowiązków.
„Spokojny” monotonnym głosem zapoznawał ludzi z sytuacją, gdy między szeregi wpadli żołnierze, którzy mieli być doprowadzeni do zgrupowania przez Magdę. Brakowało jednak dwóch. Pozostali wyglądali na śmiertelnie przerażonych.
– Panie komendancie – meldowali „Świtowi”. – Niedaleko za Trojanowem ostrzeliwali nas sowieccy telefoniści. Próbowaliśmy się od nich oderwać, ale dwóch z nas oberwało. Magdę i jednego z nas zabrali do Trojanowa.
„Spokojny” zaklął szpetnie."

Wstrząsająca opowieść o obozie Auschwitz widzianym oczyma dziecka.

Zacząłem więc spisywać wspomnienia moje, moich koleżanek i kolegów. Z nadzieją, że jak je napiszę, to one ode mnie odejdą. Niestety, tak się nie stało....

Bogdan Bartnikowski miał 12 lat, kiedy w nocy z 11 na 12 sierpnia 1944 roku znalazł się z mamą na rampie KL Auschwitz-Birkenau. Jego opowieść to jedno z najbardziej poruszających świadectw dziecięcej wrażliwości wobec piekła obozowej rzeczywistości.

Wydanie zawiera dotychczas niepublikowany tekst "Chór w Birkenau".

Bogdan Bartnikowski - urodzony w 1932 r. w Warszawie. W czasie Powstania Warszawskiego, po opanowaniu dzielnicy Ochota, gdzie mieszkał, przez oddziały RONA (Rosyjska Wyzwoleńcza Armia Ludowa), wraz z matką został wypędzony z domu i skierowany do obozu przejściowego w Pruszkowie (tzw. Durchgangslager 121), skąd 12 sierpnia 1944 r. zostali obydwoje wywiezieni do KL Auschwitz-Birkenau. W obozie został zarejestrowany jako więzień 192731. Przebywał w Birkenau: najpierw w bloku dziecięcym obozu kobiecego, następnie w sektorze B11a obozu męskiego, gdzie byli więzieni chłopcy z Warszawy.

11 stycznia 1945 r. został razem z matką ewakuowany do Berlina-Blankenburga (komando robocze obozu Sachsenhausen), gdzie do wyzwolenia w dniu 22 kwietnia 1945 r. pracował przy odgruzowaniu miasta. Po wyzwoleniu powrócił wraz z matką do Warszawy. W Powstaniu Warszawskim stracił ojca. Przerwaną przez wojnę naukę kontynuował w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. Stefana Batorego. Po odbyciu służby wojskowej pracował jako dziennikarz.

Bogdan Bartnikowski, mając w pamięci przeżycia z okresu okupacji i uwięzienia w obozach koncentracyjnych, napisał i wydał książki o losach polskich dzieci w latach wojny: zbiór opowiadań "Dzieciństwo w pasiakach" (1969, 1972, 1989) oraz powieści "Daleka droga" (1971), "Powrót nad Wisłę" (1972) i "Dni długie jak lata" (1989).

Obecnie jest na emeryturze. Pracuje społecznie w Związku Literatów Polskich i Związku Powstańców Warszawskich. Odznaczony został Krzyżem Oświęcimskim, Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.