Wielki wybuch

U jednych widok asteroidy wywołuje lęk. Nie bez przyczyny w tradycji i kulturze skały spadające z nieba niosą pożogę i śmierć. Inni myślą za Mendelejewem: węgiel, żelazo, nikiel, krzem. To z tych pierwiastków są zwykle złożone okruchy pozostałe po formowaniu się planet. U Martina Elvisa asteroidy wywołują zupełnie inne emocje. Zdaniem szanowanego astronoma na tych małych ciałach niebieskich ogniskować się będą trzy potężne siły: odwieczna Miłość do rozumienia i poznawania świata, Strach przed anihilacją gatunku ludzkiego oraz Chciwość – chęć wejścia w posiadanie niezmierzonych bogactw. Czy rozmiłowanie w odkrywaniu oraz obawa przed zabójczym uderzeniem asteroid, podsycane żądzą zysku, dadzą początek projektowi kosmicznego górnictwa – biznesu na skalę Układu Słonecznego albo i większą? Dzięki eksploatacji asteroid cywilizacja z ziemskiej przeistoczy się w kosmiczną. „Nauka umożliwi Chciwość, ale jednocześnie Chciwość umożliwi Naukę”– pisze przewrotnie Elvis w swojej książce.

Encyklopedia Fizyka z Astronomią to publikacja, której brakowało na rynku wydawnictw edukacyjnych. Jest to pierwsze tak całościowe, kompletne i rzetelne opracowanie materiału z fizyki z elementami astronomii z zakresu szkolnego, często poszerzane o dodatkowe informacje i ciekawostki. Dodatkowym atutem pozycji jest dodatek encyklopedyczny zawierający wszystkie podstawowe wiadomości, wykresy, wzory i zestawienia, tak pomocne przy pogłębianiu wiedzy.

Encyklopedia Fizyka z Astronomią jest doskonałą propozycją dla uczniów przygotowujących się na bieżąco do sprawdzianu lub odpowiedzi, jak również do maturzystów oraz kandydatów na studia. Serdecznie polecamy!

Co po Krótkiej historii czasu? Wszechświat w skorupce Stephen Hawking wydał w 2001 roku, aby opowiedzieć o najważniejszych odkryciach teoretycznych dokonanych po powstaniu jego najsłynniejszej Krótkiej historii czasu. W tej kontynuacji wprowadza czytelników w świat fizyki teoretycznej i opowiada o swoich próbach rozwiązania tajemnic Kosmosu.
Czytelnicy zainteresowani Teorią Wszystkiego poznają tu zasady działania Wszechświata – od supergrawitacji do supersymetrii, od teorii kwantów do teorii M, od holografii do dualności. Wraz z Hawkingiem dotrą do samego frontu nauki, by sprawdzić, czy superstruny i p-brany stanowią ostateczne rozwiązanie zagadki naszego istnienia.
Wszechświat w skorupce orzecha jest obowiązkową lekturą dla wszystkich, którzy chcą zrozumieć Wszechświat, w którym żyjemy. Książka łączy dziecinne zadziwienie światem z intelektem geniusza. Zwiedzamy wszechświat Hawkinga, jednocześnie podziwiając jego umysł.
„The Sunday Times”
Hawking niewątpliwie ma naturalny talent nauczyciela – dobroduszny humor i umiejętność zilustrowania bardzo trudnych teorii za pomocą analogii zaczerpniętych z codziennego życia.
„The New York Times”
Umysł Hawkinga szybuje ponad przestrzenią i czasem, wydobywając na jaw sekrety wszechświata.
„Time”

Czy fizyków zwiodło piękno ich własnych teorii? Czy to zgłębiając czarne dziury i początek Wszechświata, czy poszukując nowej fizyki w CERNie, współcześni uczeni są głęboko przekonani, że fundamentalne prawa przyrody muszą być proste, naturalne i eleganckie. Jednak zdaniem fizyczki Sabine Hossenfelder dogmatyczne stosowanie tych zasadniczo estetycznych, a przez to subiektywnych kryteriów obecnie hamuje rozwój fizyki. Supersymetria, wielka unifikacja, wieloświat, superstruny – hipotezy formułowane głównie w oparciu o wrażenie matematycznej schludności – albo nie znalazły potwierdzenia w danych eksperymentalnych, albo, co gorsza, są z gruntu nietestowalne. Jaka jest rola poczucia piękna w fizyce? Czy jakaś teoria może być „zbyt piękna, żeby nie być prawdziwa”? Czy naukowa obiektywność, ścisłość i ostrożność zostały bezpowrotnie „zagubione w matematyce”? Zastanawiając się nad przyczynami obecnej stagnacji w fizyce teoretycznej i dyskutując z jej luminarzami, autorka tropi i obnaża to, co we współczesnej nauce nie arbitralne, lecz modne; nieścisłe, choć zmatematyzowane; spekulatywne, a mimo to powszechnie przyjmowane. Zdaniem Sabine Hossenfelder - fizyczki i wziętej blogerki - Einstein i inni podobnie nastawieni fizycy "zagubili się w matematyce", by zaczerpnąć z tytułu tej dowcipnej, prowokującej książki. - WALL STREET JOURNAL W swojej nowej książce „Zagubione w matematyce” Sabine Hossenfelder zręcznie stawia czoła kryzysowi [w fizyce]. To szalenie głęboka, prowokująca do myślenia lektura, która powinna wywołać zwątpienie w każdym rozsądnym, zdolnym do autorefleksji przedstawicielu tej dziedziny. - FORBES

Od zamierzchłej przeszłości człowiek starał się zrozumieć i przedstawić tajemnice kosmosu. Jednak oddanie nieba na ilustracji nie jest sprawą łatwą. Pierwszą próbę podjęli starożytni Grecy, a po nich Arabowie w IX wieku. Jednak dopiero XVI wiek, wydając niezrównane arcydzieła, otworzył złotą epokę kartografii nieba. Jej koniec nastąpił w XIX stuleciu, gdy coraz doskonalsze teleskopy przecięły więź mitologii z przestrzenią kosmiczną, rozpoczynając erę nowoczesnej kartografii.
Elena Percivaldi, mediewistka, eseistka, autorka kilku książek, od 2002 roku pracuje jako dziennikarka wiodących periodyków historycznych: „Medioevo”, „BBC History”, „Storie di Guerre e Guerrieri” oraz „Conoscere la Storia”. Jest także redaktorką Storie & Archeostorie – strony internetowej dotyczącej historii, sztuki i archeologii.

Książka autorstwa Davida A. Weintrauba to pozycja unikatowa na polskim rynku wydawniczym obszernie i przekrojowo przedstawiająca historię badań Marsa i poszukiwania na nim śladów i dowodów istnienia życia. W trakcie tej podróży przez niemal dwa stulecia poznajemy badaczy Czerwonej Planety, ich motywacje, osiągnięcia oraz popełniane przez nich błędy. Czytelnik znajdzie tu uzasadnienie dla pojawiających się na przestrzeni niemal dwóch wieków twierdzeń o odkryciu inteligentnego życia na Marsie, kanałów, roślinności, porostów czy też metanu, który w przekonaniu wielu dowodzi istnienia procesów biologicznych na Marsie. Jednocześnie dowiadujemy się jak te twierdzenia były weryfikowane i rewidowane na przestrzeni lat, doprowadzając nas w końcu o obecnego poziomu wiedzy.
„Mars” przypadnie do gustu zarówno miłośnikom astronomii na co dzień niezwiązanym ze światem nauki, jak i specjalistom pragnącym dowiedzieć się w jaki sposób doszliśmy do obecnego stanu wiedzy o Czerwonej Planecie. Chronologiczne przedstawienie kolejnych tez, badań i wniosków może być szczególnie wartościowe dla studentów, astronomii, geologii, planetologii, chcących dobrze zgłębić tajniki procesu badań naukowych.
Radosław Kosarzycki, „Puls Kosmosu”
………………
Książka mimo że pisana w formie narracji, bardzo rzetelnie oddaje stan najnowszych badań astronomicznych, odwołując się do oryginalnych prac naukowych. Zawiera mnóstwo szczegółów, które składają się na pasjonującą opowieść o badaniach astronomicznych.
Prof. dr hab. inż. Grzegorz Karwasz, Zakład Dydaktyki Fizyki Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu
………………
Czytając książkę, można wraz z autorem prześledzić chronologię powstawania i upadania teorii, dotyczących istnienia życia na Marsie, zwłaszcza od momentu, gdy okazało się, że ma on prawie takie samo nachylenie swojej osi obrotu do płaszczyzny orbity, jak Ziemia i że długość marsjańskiej doby niewiele różni się od naszej. Rozpaliło to wyobraźnię ówczesnych astronomów, a także ich następców. Z książki można dowiedzieć się, że astronomowie to też ludzie ze swoimi pragnieniami i słabościami, gdzie często szansa na zapisanie się w historii brała górę nad rzeczywistością i realnymi możliwościami badacza.
Ariel Majcher, Klub Astronomiczny Almukantarat Polskie Towarzystwo Miłośników Astronomii
………………
Zwrócenie uwagi na niebagatelną kulturotwórczą rolę Marsa, o której zapomina się często, to nieoczywista, a znacząca zaleta książki Weintrauba. Poza tym jest ona oczywiście bardzo cenna z tradycyjnego puntu widzenia miłośników astronomii. Zaawansowanym przyniesie sporą ilość trudnych do zdobycia w inny sposób informacji źródłowych i bibliograficznych. Dla niezaawansowanych będzie przedstawieniem tego, co o Marsie wiedzą naukowcy dziś i jak do tego dochodzili przez wieki. Jednym i drugim książka Weintrauba, być może, wskaże drogę i stanowić będzie inspirację dla dalszych studiów, kto wie.
Prof. Tadeusz Wibig, Zakład Astrofizyki Wydziału Fizyki i Informatyki Stosowanej UŁ