„Wiem, o co ci chodziło…

Antologia poezji miłosnej to obszerny wybór najpiękniejszych wierszy o miłości. Książka prezentuje przekrój liryków od czasów najdawniejszych po współczesność. Wewnątrz czytelnik znajdzie utwory naj bardziej znanych polskich poetów, m.in. Jana Kochanowskiego, Mikołaja Sępa Szarzyńskiego, Jana Andrzeja Morsztyna, Wespazjana Kochowskiego, Elżbiety Drużbackiej, Franciszka Karpińskiego, Jana Czeczota, Adama Mickiewicza, Juliusza Słowackiego, Adama Asnyka, Kazimierza Przerwy-Tetmajera, Leopolda Staffa, Bronisławy Ostrowskiej, Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej, Kazimiery Iłłakowiczówny, Jarosława Iwaszkiewicza, Bruna Jasieńskiego, Juliana Przybosia, Krzysztofa Kamila Baczyńskiego, Tadeusza Gajcego, Andrzeja Sosnowskiego, Marcina Barana. Na kartach niniejszej antologii nie brakuje też interesujących liryków autorów mniej znanych, m.in. Jana Gawińskiego, Stanisława Starzyńskiego, Stefana Witwickiego, Gustawa Ehrenberga, Michała Bałuckiego, Mariana Gawalewicza, Marii Grossek-Koryckiej, Edmunda Biedera, Józefa Ruffera, Albina Dziekońskiego, Światopełka Karpińskiego. Antologia poezji miłosnej to zestawienie różnych utworów, tych wybitnych i tych mniej docenianych, jednak to, co je łączy, to tematyka skupiona wokół jednego z najbardziej niezwykłych uczuć, znanych człowiekowi...

W antologii zaprezentowano teksty omawiane przez polonistów na różnych etapach kształcenia w szkole średniej, poczynając od pierwszej klasy, aż do samej matury. Dokonany w sposób syntetyczny i przekrojowy wybór liryków – różnorodnych tematycznie i najciekawszych pod względem formalnym – pozwala na wstępną orientację w całokształcie zjawisk historycznoliterackich, jak również w kierunkach i stylach, które zmieniały się w poszczególnych epokach. Wybór ten uwydatnia zarazem najważniejsze osiągnięcia poetyckie, jakie stały się udziałem kolejnych pokoleń naszych poetów od momentu powstania pierwszych tekstów w języku narodowym. Miłośnicy poezji, uczniowie i nauczyciele, studenci historii literatury, a także czytelnicy niemający ukształtowanych zainteresowań humanistycznych znajdą tu, oprócz reprezentatywnych tekstów kultowych wieszczów, również dzieła twórców niemal zapomnianych. (...)

Wiersze zawarte w niniejszej antologii zostały przedstawione w ujęciu chronologicznym, a listę nazwisk twórców zamykają poeci najnowsi, tworzący po 2000 roku. Oddając książkę do rąk czytelników, mamy nadzieję, że przyczyni się ona do lepszego poznania i pokochania krainy polskiej poezji, a także wzbogacenia wiedzy o znanych i lubianych autorach.

„W wierszach Krystyny Gucewicz jest dużo czułości, zatrzymują się nad prostotą świata i uczuć, na chwilę wyłączając jego zgiełk. Dużo jest zachwytu i uważności, która dostrzega łzy idącego po linie. To jeden z tych obrazów, które nie chcą wyjść z głowy. Bo linoskoczek – być może jak sama poetka – żyje nigdzie chociaż tu i teraz, smakując lato i opium mirabelek. Coś poważnego stoi za tymi kruchymi wierszami, coś trwałego za ich zapatrzeniem. Zatrzymanie serca? Przebudzenie? Powrót? Wiersze Krystyny Gucewicz nie czekają na koniec świata, przeczuwam, że one się z końca świata narodziły”. Remigiusz Grzela

Poematy Karola Samsela trzeba czytać inaczej. W innych wymiarach i nie według zasad, do których nas przyuczono. Bez zrozumienia. Trzeba się dać ponieść zgęszczonym asocjacjom, chaosom, które nosi pod czaszką tak zwany oczytany człowiek. Czy to znaczy, że należy się im poddawać? W żadnym wypadku. Trzeba stawiać opór, dawać odpór, bo dopiero w takim zderzeniu wyświetla się cień znaczenia albo wirująca gwiazda Nietzschego. To oznacza, że jest to poezja doświadczenia. Piotr Mitzner

Specyfiką obecnego tomu jest umiejscowienie treści wierszy w snach. Opisywane życie rozgrywa się głównie w marzeniach i złudach sennych, natomiast jawa czasami bywa snem lub odwrotnie. Niezmienne są natomiast generalne wątki i idee przywoływane przez Autora. Wiersze prezentują klasyczny kanon tematów na ogół obecnych w każdej poezji. Obejmują szeroki katalog ludzkich wzlotów i upadków. Mówią o miłości lub jej braku, o samotności, bólu istnienia, rozpaczy i śmierci – o tym, co tkwi w każdym z nas, co nas dręczy, inspiruje, dodaje skrzydeł lub wpycha w piasek.

"Chirurgiczne precjoza" łamią wszelkie zasady stylu, znaczeń i poetyckich zasad gry. Te wiersze są powidokiem klasycznych wersów, które zderzyły się betonowym blokiem, ukrytym wśród piany, dymu, mgieł i mrugnięć halogenów.