Wietnam. Epicka Tragedia 1945 - 1975 Wyd. 2024

Najważniejsza bitwa morska XX wieku Początek końca Cesarstwa Japonii W historii wojen niewiele jest momentów, w których bieg wydarzeń zmienia się tak gwałtownie i niespodziewanie, jak podczas bitwy o Midway. O świcie 4 czerwca 1941 roku pełna szaleńczej brawury japońska marynarka wojenna rządzi na Pacyfiku. Do zachodu słońca osławiona Kido-butai, główna grupa uderzeniowa Japończyków, zostanie zatopiona, a inicjatywa na dalekowschodnim teatrze działań wojennych przejdzie po raz pierwszy w ręce Amerykanów. Midway to punkt zwrotny wojny i początek końca państw Osi. Profesor Craig L. Symonds, czołowy historyk specjalizujący się w dziejach marynarki wojennej, maluje niezapomniany obraz pomysłowości, odwagi i poświęcenia żołnierzy. Historia rozpoczyna się wraz z przybyciem admirała Chestera A. Nimitza do Pearl Harbor po katastrofalnym japońskim ataku.
Autor opisuje kluczowe wydarzenia prowadzące do kulminacyjnego starcia, w tym zarówno Morze Koralowe – pierwszą w historii bitwę lotniskowców – jak i odważny rajd bombowy Jimmy’ego Doolittle’a na Tokio. Skupia się na zaangażowanych w wojenne zmagania ludziach, dowódcach i zwykłych żołnierzach, zaś opis samej bitwy tworzy po mistrzowsku. Udowadnia, że klęska Japonii nie wynikała z czystego przypadku, jak zwykło się sądzić, lecz była wypadkową odpowiednio dobranych przez Nimitza sił, sprawnego wywiadu i elementu zaskoczenia. Poznaj wybitnych dowódców, brawurowych żołnierzy i pięć kluczowych minut, które zmieniły bieg wojny na Pacyfiku.

Stoczona w Wielki Piątek 23 kwietnia 1014 roku bitwa pod Clontarf była najważniejszą batalią wczesnego średniowiecza w Irlandii. Zapisała się trwale w pamięci Irlandczyków, osiągając status narodowego zwycięstwa. Arcykról Irlandii Brian Boru, któremu w 1011 roku udało się uzyskać zwierzchność nad królestwami Zielonej Wyspy, wiosną 1014 roky wyruszył pod Dublin, aby poskromić tamtejszego skandynawskiego władcę Sigtrygga Jedwabnobrodego i jego wuja Máela Mórdę, króla Leinster, którym pomocy udzielili wikingowie z Orkadów i wyspy Man. Bój na położonych na północ od Dublina polach Clontarf był niezwykle krwawy. I choć wojska Briana Boru odniosły zdecydowane zwycięstwo, to arcykról i jego najstarszy syn zginęli, co przekreśliło szanse na zjednoczenie Irlandii. Książka przybliża zarówno samą bitwę, jak i jej szerszy kontekst historyczny, dając czytelnikowi obraz epoki wikingów na Zielonej Wyspie.

Bitwa pod Iłżą (miasteczko leżące między Kielcami a Radomiem) stoczona 17 stycznia 1864 roku była jednym z największych polskich zwycięstw w powstaniu styczniowym. Powstańcy z 3. stopnickiego pułku piechoty pod komendą sławnego podpułkownika Karola Kality ps. Rębajło (jednego z najlepszych dowódców zrywu z 1863/1864 roku) zatrzymali i zmusili do odwrotu do Iłży oddział rosyjski. Potem przypuścili atak na miasto i zadali Rosjanom duże straty (z ran zmarł później dowodzacy siłami rosyjskimi płk Suchonin). Starcie pod Iłżą zapoczątkowało krótki okres ofensywnej aktywności powstańczego II Korpusu gen. Józefa Hauke-Bosaka, co wprawiło w zdumienie i wściekłość dowódców rosyjskich, przekonanych o uśmierzeniu polskiego „buntu”. Udowodniło też, że można było wyszkolić powstańców do poziomu wojska regularnego. Podkomendni ppłk. „Rębajły” zdali żołnierski egzamin, walcząc przez wiele godzin nie tylko z wrogiem, ale też z zimnem i zmęczeniem.

Autor jest oficerem Straży Granicznej, absolwentem Akademii Obrony Narodowej, specjalizuje się w historii wojskowości, zwłaszcza okresu powstania styczniowego

Straszne i krwawe było starcie, nie wszystkim udało się wpaść w ten las nadstawionych pik, lecz jedni idąc za przykładem przodujących czyli raczej w ich ślady, cisnęli się w poczynione wyłomy, inni traciwszy konie, i wystrzeliwszy pistolety siekli szablami lub koncerzami piki wroga, rum sobie czyniąc, wciskali się między pikinierów, okrzykiem: „Siecz kłuj” nawzajem się do krwawego marsa nawołując. Twardszy niż pod Lubieszowem był tu orzech do zgryzienia. Gdy tam w 10 szeregach tylko stali pikinierzy tutaj w kwadracie w 30 szeregach (...) była piechota uszykowana; muszkieterzy nie stali jak tam, po skrzydłach, i nie opuścili pikinierów w chwili natarcia, lecz w 3 lub 4 szeregach jakby ramami opasywali ich dookoła zasłonięci jeszcze na 2 kroki przed siebie i ponad swe głowy sterczącymi pikami, jak z za rogatek bezpieczni, razili ogniem rotowym husarię. W porę przybyły Wojnie posiłki: dwie roty Kurlandczyków pod Rekiem i Eucholdem rotmistrzami; wtedy wspólnym natarciem rzucili pierwszą linię pieszych... (opis wydawcy)

Ta książka wieńczy mini-trylogię Roberta F. Barkowskiego w ramach serii „Historyczne Bitwy” poświeconą zmaganiom Słowian nadbałtyckich z Duńczykami. Ukazuje ostatni etap duńskiego podboju – zagarnięcie Pomorza Zachodniego przez króla Kanuta VI. Narracja obfituje w liczne opisy bitew i potyczek, kampanii i wypraw wojennych, których bohaterami i uczestnikami są książęta pomorscy Kazimierz I i Bogusław I, a także: wspomniany Kanut VI, cesarz Fryderyk I Barbarossa, margrabiowie brandenburscy i łużyccy, książę Saksonii Henryk Lew, słowiańscy władcy Meklemburgii i Rugii, wreszcie książęta piastowscy władający w rozbitej na dzielnice Polsce.

Co przyciąga nasz gatunek do wojny? Co sprawia, że przemoc postrzegamy jako rodzaj świętego obowiązku, rytuału, który chłopcy muszą przejść, aby stać się mężczyznami?


Barbara Ehrenreich zabiera czytelników w oryginalną podróż od skomplikowanych ludzkich ofiar starożytnego świata do rzezi dwudziestowiecznych wojen i holokaustu.
W Rytuałach krwi autorka przegląda kruche zapiski z prehistorii i odkrywa źródło wojny w nieoczekiwanym miejscu – nie w „instynkcie zabójcy” charakterystycznym dla samców naszego gatunku, ale w rytuałach krwi, które pierwsi ludzie odprawiali, by odtworzyć swoje przerażające doświadczenia z silniejszymi drapieżnikami.
Genialne w koncepcji i bogate w zakres Rytuały krwi to monumentalne dzieło, które wciąż zmienia nasze rozumienie największego zagrożenia dla ludzkiego życia.

Barbara Ehrenreich (1941–2022) – dziennikarka, pisarka, aktywistka polityczna i działaczka społeczna. Była stałą współpracownicą magazynu „Time”, pisała również do „New York Timesa”, „Mother Jones”, „Ms”, „The New Republic”. Autorka kilku książek o tematyce społecznej i feministycznej, m.in. Za grosze. Pracować i (nie) przeżyć.