Władza komunikacji

Tradycja wyborcza w koloniach

Podstawowe reguły współczesnego procesu wyborczego

Czynne prawo wyborcze
Bierne prawo wyborcze
System dwupartyjny
Większość wyborcza
Finansowanie kampanii

Organizacja wyborów

Rejestracja wyborców
Weryfikacja wyborców
Data wyborów
Procedura głosowania
Głosowanie w lokalu wyborczym
Głosowanie poza lokalem wyborczym

Wybory prezydenckie

Wybór delegatów na konwencje
Konwencja nominacyjna
Kampania wyborcza
Media
Kolegium Elektorów
Sukcesja prezydencka
Wybory 2016 r.

Wybory do Kongresu

Obwody wyborcze

Wybory władz stanowych

Wybory lokalne

Wybory w wymiarze sprawiedliwości

Wybory sędziów

„Masoneria polska 2020. Na rozdrożu historii”, to kolejna książka Stanisława Krajskiego, w której pod lupę wziął masonerię i jej działania nie tylko na terenie Polski, ale i innych krajów świata.

Autor, analizując sposób dochodzenia do bogactwa, a w konsekwencji wpływania na światową politykę, takich finansowych potęg, jak rody Medyceuszy, Fuggerów czy Rothschildów, ujawnia mechanizmy rządzące światowym biznesem, który ma strategiczny wpływ na politykę poszczególnych państw. Krajski na przykładzie mechanizmów, które doprowadziły do bankructwa Grecji i poważnego kryzysu, jaki dotknął Islandię, przewiduje, iż sterowany przez obce wpływy polski rząd w najbliższej przyszłości doprowadzi w naszym kraju do podobnego scenariusza.

Autor zwraca również uwagę na rolę wielkich koncernów handlowych, których monopol prowadzi do powstania neokolonializmu, czego znamiona da się zauważyć w Polsce.

Jak najlepiej ustalić warunki społecznego współżycia?
Jacek Hołówka w trzecim tomie swych „Dzienników” zajmuje się politycznymi teoriami, które nie opierają się na trwałych wzorcach, tylko szukają kompromisu. Teorie te głoszą, że warunki wspólnego życia we wszystkich dobrowolnych zbiorowościach trzeba otwarcie wynegocjować, a nie uznać za jakoś naturalnie ustanowione. Co gorsze, trzeba je negocjować, nie dysponując żadną ustaloną metodą negocjacji, a tymczasem nie każdy sposób budowania społecznego konsensusu jest równie wiarygodny. Jak rozwiązać ten problem?
Autor zauważa, że w filozofii polityki dominują dwa nurty myślenia na ten temat; pierwszy kładzie nacisk na konstruowanie zasad bezstronnego, liberalnego prawa, a drugi postuluje krzewienie kultury kooperacji poprzez wpajanie pomocnych temu wartości. Zwolennikami pierwszego podejścia byli konstytucjonalista John Locke, republikanin Immanuel Kant, federalista James Madison, liberał John Stuart Mill i rzecznik parlamentaryzmu Zygmunt Balicki. Do drugiej szkoły należą natomiast zwolennik umiaru Monteskiusz, sentymentalista Jean-Jacques Rousseau, konserwatysta Michael Oakeshott, komunitarianin Daniel Bell i anarchista Robert Nozick. Choć każdy reprezentuje nieco inny punkt widzenia, Autor przekonuje, że cała dziesiątka zasługuje na wnikliwą uwagę, gdyż zasadnicza idea i wartości państwa wynegocjowanego są szczególnie potrzebne właśnie dziś, w dobie ekstremalnej polaryzacji politycznej.

„By jednak na scenie mogła pojawić się ta generacja, którą jak wspomniałem przezwano – i sama też się tak nazwała – piłsudczykami, musiał narodzić się i sam Piłsudski. Ale ten Piłsudski, od którego określenie piłsudczyk brało swą genezę – Komendant Piłsudski. Moje refleksje to zatem nic innego, jak opowieść o przeobrażaniu się Piłsudskiego w Komendanta. To historia powstawania fenomenu, którego najbardziej charakterystyczną cechą będzie absolutny i niekwestionowany przez nikogo w środowisku piłsudczyków monopol Józefa Piłsudskiego na posiadanie i wyrażanie ostatecznej opinii i decyzji, na naturalne w tym gronie posługiwanie się rozkazem w stosunkach ze swymi współpracownikami, czyli faktycznymi podwładnymi oraz rzeczywistymi podkomendnymi, w nieomal każdym aspekcie ich życia".

Krzysztof Kloc (ur. 1989), doktor, historyk. Interesuje się dziejami polskiej irredenty XIX/XX w., historią polskiej dyplomacji oraz historią polityczną Polski Odrodzonej ze szczególnym uwzględnieniem obozu piłsudczykowskiego i dziejów Krakowa, a także biografistyką tego okresu. Za książkę Michał Sokolnicki (1880-1967). Piłsudczyk – historyk – dyplomata laureat Konkursu im. Władysława Pobóg-Malinowskiego na najlepszy debiut historyczny roku, nagrody głównej w Konkursie Historycznym Ministra Spraw Zagranicznych na najlepszą książkę z zakresu historii polskiej dyplomacji oraz Nagrody Prezesa Rady Ministrów.

Cały projekt był od początku związany z moim uczestnictwem w Solidarności i ogromną fascynacją tym fenomenem. Była to miłość od pierwszego wejrzenia, która się pogłębiała, w miarę jak poznawałem ten ruch bardziej systematycznie. W systemie, w którym przejęcie władzy ekonomicznej lub politycznej jest niemożliwe lub przedwczesne, to właśnie kultura staje się głównym placem boju. Dochodziłem do przekonania, że jeśli ogromna liczba ludzi zmobilizuje się pod sztandarem symboli i wartości alternatywnych wobec oficjalnych, a mobilizacja ta skrystalizuje się w postaci szeregu nowych organizacji, to ludzie ci stają się czymś więcej niż ruchem. Warto przyjąć, iż konstytuują się jako klasa kulturowa.

Powstanie takiej klasy, w istocie swej bardziej ulotnej niż klasy ekonomiczne czy polityczne, wymaga niezwykłej odwagi, wyobraźni i siły przekonania. Ludzie muszą pochylić się ku sobie i wyrzec skłonności do uwypuklania różnic, których przyczyny, jak na przykład odmienne rozumienie fundamentalnych pojęć narodu czy religii, wynikają ze złożonych, czasem niełatwych do wzajemnego zrozumienia, doświadczeń i systemów wartości.

Ale trzeba było czegoś więcej – mobilizacji na wielką skalę. To, że się ona powiodła, było rezultatem kilku czynników, a szczególnie jednego, którego tak boleśnie brakuje w dzisiejszej Polsce. Kultura konstytuująca tę nową klasę była oparta na genialnie prostym pomyśle: solidarności. I co ważne, solidarność nie była budowana na opozycji, na bazie niechęci wobec jakiejkolwiek grupy czy kategorii ludzi, a jedynie na odrzuceniu niechcianego systemu i jego funkcjonariuszy. Było to przesłanie skuteczne, ale i etycznie czyste, a owa czystość plasuje Solidarność w elitarnej grupie najważniejszych ruchów społecznych ostatniego stulecia.

Jan Kubik, „Za co kocham Solidarność?” Wstęp do polskiego wydania

Niniejsza monografia jest kolejnym efektem wieloletnich badań dotyczących reelekcji prezydentów miast na prawach powiatu w wyborach bezpośrednich.

W latach 1990–1998 odbywały się wybory samorządowe, w których mieszkańcy wskazywali wyłącznie swoich przedstawicieli do organów uchwałodawczych, które następnie wyłaniały zarządy gmin i miast. Zwłaszcza prezydenci większych miast wybierani w latach 90. XX wieku doświadczali mankamentów takiego systemu wyboru samorządowych władz wykonawczych. Upartyjnione rady miast często miały problem z uzgodnieniem akceptowalnego dla większości radnych kandydata na włodarza miasta. W konsekwencji, w trakcie kadencji prezydenci musieli liczyć się z możliwością ich odwołania, co powodowało nadmierne uzależnienie od ówczesnych rad.
Z wprowadzenia