Wzgórze Młynarza

W czterech opowiadaniach ukazany został dramat polskich bohaterów, upodlonych, niszczonych i skazanych na zapomnienie. Książka dotyka spraw niezwykle bolesnych dla narodu polskiego. Losy głównych bohaterów na tle tragicznych wydarzeń XX wieku przedstawione zostały bez cienia politycznej poprawności. Błędy nazywane są błędami, kłamstwo – kłamstwem, a zdrada – zdradą. Cztery opowiadania, sprawnie łącząc fikcję literacką z prawdą historyczną, są porywającą lekcją historii, ukazują wielkie cierpienia, jakie zadano narodowi polskiemu, a także przywracają zbiorową pamięć, żebyśmy nigdy nie zapomnieli, że (…) nie z Olimpu zeszliśmy do obiecanej przez wieszczów ziemi niepodległej, ale ze skały, na której łańcuchy wrzynały się w mięśnie, a sępy targały trzewia. I na duszach najlepszych pozostały ślady walk, z mlekiem matek wsączyło się w ich jestestwo coś z tych dawnych prometejskich zmagań, idealizmów nie mierzących zamiary na siły, mąk, które leczyła wiara, namiętności, które upiększała miłość, błędów, które okupywała i uświęcała ofiara. DARIUSZ ROZWADOWSKI (ur. 1984) – historyk, nauczyciel historii, wiedzy o społeczeństwie i wychowania fizycznego, trener piłki nożnej, działacz sportowy. Ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Autor książki „Marksizm kulturowy. 50 lat walki z cywilizacją Zachodu”.

Bohater powieści Casus Brema, Ivan Bazarov, obdarzony jest absolutnym słuchem na sprawy, które wydarzyły się w przeszłości lub się nie wydarzyły, ale mogły wyglądać właśnie tak, jak on je widzi lub jak dyktuje to logika. Życiem jest bowiem dla Ivana to, co dzieje się i trwa w ludzkiej pamięci; nic nie znika na zawsze, w przedmiotach i myślach zostaje ślad po tych, którzy przeminęli. Choć tytułowa Brema jest w powieści incydentalna, z nią właśnie na krótko splotły się losy bohaterów. Wydarzenia z przeszłości i teraźniejszości łączą się tu, przeplatają i na powrót składają w całość, w materię życia, w tę „małą historię”, którą Velikić drąży w kolejnych powieściach. Magda Petryńska

Artur Jan Kosiorowski urodził się 23 września 1983 roku w Pabianicach. Był w ośmiu szkołach średnich, przebywał w Monarze, podejmował się wielu zawodów, a jego burzliwe życie obfitowało w liczne i gwałtowne zwroty. W kręgu jego zainteresowań są religie świata i szeroko rozumiana duchowość. Ponadto pasjonuje się sztukami pięknymi. Jego twórczość literacka od 2014 roku jest wykładana na zajęciach z filologii polskiej. Po Świadectwie pijanej (nad)świadomości „Ciemność” to szósta książka w dorobku autora. W końcu znalazłem w necie telefon do egzorcysty. Zacząłem dzwonić do egzorcystów, potem wyłączyłem stronę, a muzyka nadal gra. Myślę sobie – przecież to niemożliwe. Sprawdzam, czy może jest uruchomiona jakaś inna strona, może z reklamami się sama uruchomiła, ale nie. I w końcu wyłączam net, gra, wyłączam komputer. Kurde gra. Wyłączam wieżę. Kurde. Gra. Dopiero kiedy w panice odłączyłem wieżę od kontaktu, przestało, ale to już byłem w takiej panice po tym, że dosłownie padłem na kolana i się modliłem tak żarliwie, różaniec, w głowie straszna, straszna straszna panika, łzy dosłownie w oczach i tylko żarliwa modlitwa, bardzo żarliwa modlitwa. I tak to trochę trwało, to oblężenie. W końcu w nocy spakowałem kilka rzeczy, zwykle mówi się i pisze – spakowałem tylko kilka najpotrzebniejszych rzeczy, bzdura, to nawet nie były najpotrzebniejsze, spakowałem do plecaka dosłownie, co mi się tam pod rękę nawinęło, nawet w jasny sposób nie mogłem o tym myśleć. (fragment książki)

„Dzieci bez oczu” to opowieść o trójce przyjaciół, którzy mimo dzielących ich różnic pragną wydać wspólnie książkę. Ma być ona wyrazem ich osobistego spojrzenia na świat, który budzi w nich skrajne emocje. Podstawowym problemem, z jakim przychodzi im się zmierzyć jest brak funduszy na opublikowanie dzieła. Niespodziewanie z pomocą przychodzi im stary hazardzista, dawny kieszonkowiec i szuler – Szulewić, który zamierza sfinansować publikację ich książki. Każdy bohaterów książki jest upośledzony życiowo. Jest tytułowym „dzieckiem bez oczu”. Jowan wciąż mieszka z nadopiekuńczą matką. Strachinia właśnie rozwiódł się z Jeleną, o którą był chorobliwie zazdrosny. Obecnie leczy frustrację, łykając garściami leki psychotropowe. Na swoją zgubę podkochuje się w Nataszy, która – aby móc studiować i pomagać schorowanym rodzicom – sprzedaje swoje ciało.

Poemat martyrologiczno-niepodległościowy "Fotofrafie polskie" został wydany w 2000 roku. Obecnie w roku 2018 z okazji 100-letniej rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości ukazuje się drugie wydanie poematu poszerzone o cztery części: Wiersze nie tylko Lwowskie Maluję wiersze i piszę kwiaty Spotkania teatralne Moja Muza

Stanisław Tekieli ur. 18.09.1965 w Warszawie. Skończył katolickie L.O. pw. św. Augustyna w Warszawie. Studiował orientalistykę na UW i w Pekinie. Pomieszkiwał w Chinach, USA, byłej Jugosławii, Niemczech, Rosji, Ukrainie. Pracował m.in. w "Gazecie Wyborczej", Batelle Memorial Institute of Technology (w istocie: fabryka wynalazków) w Columbus, Ohio (USA). W latach 2001-2003 koordynował poszukiwania zeznań świadków holokaustu w Polsce na potrzeby Holocaust Memorial Museum w Waszyngtonie. Publikował krótkie opowiadania w "brulionie" oraz w "Lampie i Iskrze Bożej". Jest moderatorem najczęściej na świecie (bo co tydzień) spotykającego się kółka łaciny żywej (Circulus Latinus Varsoviensis). W "Historiach z dziupi" widać wyraźne wpływy B. Schulza i J.L. Borgesa. W takie noce jak ta mój bóg siedzi potulnie pod kaloryferem, prosząc najwyżej, by mu obciąć paznokcie u prawej ręki. Ale bywają inne, bezksiężycowe noce, pełne złej mgły. Wtedy już z progu skacze mi na kark, bodzie, dźga palcem wskazującym, krzyczy: "Woź mnie, woź!". Podczas pełni za to rozkleja się kompletnie - błaga, by kijem od szczotki zepchnąć księżyc w kąt okna. Co piątek chodzę z nim na giełdę wyznań. 'Dziś nie ma szans - ostrzega znajomy makler - zwyżkują tylko małe bóstwa polne'. Zresztą, co tu owijać w bawełnę: od przeszło dwóch lat nie zarobiłem na mym bogu ani grosza. Doprawdy nie wiem po co go wciąż trzymam! Stanisław Tekieli dzieciństwo spędził w indiańskich klimatach epoki schyłkowego Gomułki na pograniczu blokowisk Warszawy i pogrążonej w głębokim średniowieczu wsi Siekierki. W wieku lat siedmiu nauczył się czytać i pisać, co - jak przyznaje - było największą fatalnością, jaka mogła mu się przytrafić. Na konsekwencje nie trzeba było długo czekać: rok później wyleciał z klasowej reprezentacji piłkarskiej, gdzie zresztą i tak stał na bramce! Potem zadziały się jeszcze większe okropności, które w niniejszej książeczce opisuje... W środku nocy moja kobieta odczuwa nagle potrzebę wyspowiadania się u pewnego kardynała, ekskomunikowanego swego czasu za zbyt awangardową poezję. Zarzuca coś na gołe ciało i już jej nie ma. Wraca nad ranem pijana, długo rzyga w muszlę, krzyczy: "Staś, Staś, nie odchodź, jesteś mi potrzebny!". Na jej łonie i piersiach jak stygmaty świecą odciski palców eminencji. Mieszkam w dziupli, już trzeci rok, obserwuję świat z dystansu. Wygnanie to znoszę dość dobrze, uważam je wręcz za błogosławieństwo: odpoczynek od świata, z którym od zawsze i tak byłem skłócony.