Z wiosłem i wiatrem Kajakiem po wodach północy

Jest to mapa jednostronna w skali 1:30'000. Przedstawia wschodnią część Beskidu Żywieckiego z Babiogórskim Parkiem Narodowym. Zasięg mapy wyznaczają: Stryszawa na północy, Magurka (1'114 m n.p.m.) na zachodzie, Kiczory na południu i Zubrzyca Górna na wschodzie. Babia Góra (1'725 m n.p.m.) od wieków przyciągała uwagę podróżników i badaczy, fascynowała pisarzy i poetów. Mówiło się, że na jej szczycie, nie bez powodu zwanym Diablakiem, miały swoją siedzibę złe moce. Kapryśna, niedostępna góra ze swoją pierwotną przyrodą do dziś pobudza fantazję. Prawdziwą osobliwością i niezwykłym przeżyciem dla turystów jest rozległa panorama z niepowtarzalnym widokiem na Tatry oraz wschód słońca podziwiany ze szczytu. Babia Góra spośród wszystkich gór polskich, pod względem wysokości ustępuje jedynie szczytom tatrzańskim. Jej charakterystyczną cechą jest asymetria stoków: południowe, opadające w kierunku Orawy są względnie łagodne w stosunku do dobrze widocznych z Zawoi, stromych i urwistych stoków północnych, zwanych „wielką zerwą Babiej Góry”. U północnych podnóży Babiej Góry rozciąga się największa pod względem powierzchni wieś w Polsce – Zawoja. Jest to atrakcyjna miejscowość wypoczynkowa oraz idealna baza wypadowa w Pasmo Babiogórskie. Na mapie zastosowano cieniowanie w celu uzyskania wrażenia plastyczności rzeźby terenu. Na odwrocie znajduje się informator turystyczno-krajoznawczy o prezentowanym regionie wraz z propozycjami wycieczek i fotografiami.

Głównym motywem mapy jest trasa rowerowa Velo Dunajec na odcinku Zakopane - Nowy Sącz, ale prezentuje ona także pozostałe rekreacyjne trasy rowerowe w dolinie górnego Dunajca na Podhalu i Sądecczyźnie oraz dolnego Popradu. Mapa wykonana została wiosną 2019 r. i pokazuje wszystkie nowo zbudowane, jak też planowane drogi rowerowe tworzące szlaki Velo Dunajec, Szlak Wokół Tatr i Eurovelo 11. Bardzo szczegółowo i pieczołowicie na mapie pokazano rodzaj nawierzchni dróg i natężenie ruchu w przypadku części szlaku biegnącego drogami publicznymi. Przebieg tras przez centra miast pokazano na precyzyjnych planach.

Polinezja to rozproszone wyspy, atole i archipelagi, obejmujące tysiące kilometrów, gdyby jednak zebrać je razem, stworzyłyby ląd wielkości Korsyki. To wyobrażone terytorium nazywa się Fenua. Ósma z przełożonych na polski powieści Patricka Deville’a jest, jak zwykle, pełna historii, spotkań i podróży. Wędrujemy, marzymy. Poznajemy tło kolonialnych konfliktów między Francją a Wielką Brytanią, spotykamy Bougainville’a, Stevensona, Melville’a, Pierre’a Lotiego, Victora Segalena i przede wszystkim Gauguina, malarza, który utrwalił nasze wyobrażenie o Fenui – wizję rozpustnej słodyczy i pierwotnej dzikości. To właśnie tam, na tych cudownych wyspach, w drugiej połowie XX wieku Francja przeprowadzała próby jądrowe… Także i tej o mrocznej stronie „raju” pisze w Fenui Deville.

Poznajcie kraj, w którym policja poszukuje zaginionego Słońca, mieszkańcy świętują Dzień Porażki oraz Dzień Śpiocha i w którym nie ma złej pogody, jest tylko nieodpowiednie ubranie. Tu cisza jest formą komunikowania się, w pracy można chodzić bez butów, a smak lukrecjowych cukierków salmiakki zna (i uwielbia!) każdy.
? Dlaczego w języku Suomi nie ma czasu przyszłego za to w kraju Suomi jest tyle domków letniskowych?
? Czy wszyscy ludzie wynajmujący tu mieszkanie oraz ci, którzy nadmiernie gestykulują, są podejrzani?
? I czy to prawda, że Finowie nie piją w styczniu alkoholu, a umowy biznesowe zawierane przez nich w saunie są najtrwalsze na świecie?
Finlandia to nie tylko sielska, szczęśliwa kraina przykryta ślicznym białym puchem. Zachwycamy się pięknem tutejszej przyrody, a Finów cenimy za spokój, racjonalizm i pragmatyzm, które ułatwiają codzienne życie. Wbrew stereotypom Finowie obdarzeni się niebanalnym poczuciem humoru i lubią śmiać się z siebie. Ich sisu nie jest jedynie ładnie opakowanym „sposobem na szczęście” w postaci leniwego popołudnia z kubkiem kakao. Sisu to nic „w sam raz” – to świadomość, że jeżeli nie będziesz uparcie dążyć do celu, to nic z tego nie wyjdzie.
Wraz z autorką bloga „Fińskie smaki” przyjrzyj się z bliska kontrastom rządzącym w tym niezwykle zróżnicowanym, wielowarstwowym społeczeństwie.

Podążając jego trasą, o długości ponad 500 km, przeżyjemy niesamowitą przygodę, zobaczymy wiele ciekawych miejsc, doświadczymy niesamowitej atmosfery schronisk, a w lecie baz namiotowych. W przewodniku przedstawiliśmy trasę ze wschodu na zachód, podzieliliśmy ją na dzienne etapy umożliwiające planowanie wędrówki. Każdy etap opatrzony został informacjami krajoznawczymi i praktycznymi. Przy mapach i wykresach przedstawiliśmy kilometraż oraz punkty Górskiej Odznaki Turystycznej PTTK w taki sposób, by pomagał turyście niezależnie od tego gdzie rozpoczął wędrówkę. Przewodnik zawiera: – aktualny przebieg Głównego Szlaku Beskidzkiego – szczegółowe mapy w skali 1:50 000 wraz z profilami wysokości trasy – wyczerpujący opis techniczny – przebiegu trasy – uwagi praktyczne dotyczące planowania wędrówki – informacje teleadresowe schronisk PTTK – ciekawostki krajoznawcze, przyrodnicze

Według przeciętnego turystycznego opisu Polska to morze, jeziora, pasek gór i kilka najciekawszych miast pomiędzy. W literackim debiucie Adam Robiński zbacza z tych utartych szlaków i wydeptuje własne ścieżki w poszukiwaniu krajobrazowej egzotyki. Wędruje przez polską Saharę, płynie największą z dzikich rzek, a godzinę jazdy od Warszawy odnajduje Arktykę. Czyni to z pokorą dawnych krajoznawców: pieszo, kajakiem, na nartach. Ale najczęściej po prostu przystaje, żeby zobaczyć więcej: ślady tych, którzy przed wiekami wytyczali pierwsze drogi i znakowali szlaki, zdziczałe sady w miejscach wyludnionych wsi, drzewa tak stare, że mogłyby być tolkienowskimi entami.

W Hajstrach – niczym w niezrealizowanym dokumencie Wernera Herzoga – krajobraz to nie lista miejsc, które trzeba zobaczyć, ale suma zachwytów. Rzadko tak się pisze o Polsce. A jeszcze rzadziej się taką Polskę ogląda.