Zarządzanie Publiczne 1 (55) 2021

Magazyn rodzimowierców.

Najnowszy, zimowy numer kwartalnika Herito poświęcony jest Austrii, jej kulturze, sztuce i zagadnieniom społecznym. Choć nie ma wspólnej granicy polsko-austriackiej, to ciągle łączy nas pamięć wspólnej przeszłości ck monarchii. Na Austrię patrzymy przez różowe okulary, jak na kraj, gdzie wszyscy miłują walce, Mozarta, tort Sachera, kawę, sznycel i piwo, chociaż w różnej kolejności. Tymczasem zapominamy, jak bardzo zróżnicowany geograficznie, kulturowo i tożsamościowo jest kraj rozciągnięty między dwoma jeziorami – Nezyderskim i Bodeńskim. Krajobrazową różnorodność wzbogacają górzysta Karyntia i nizinny Burgenland, regiony ze sporym odsetkiem mniejszości narodowych. Austria nie objawiła się na mapie Europy w gotowej formie, lecz stopniowo budo- wała swoją tożsamość i rzeźbiła kształt. Austriak musiał w XX wieku zrzucić skórę „człowieka bez właściwości” i niejako wymyślić się na nowo.

Piąty numer czasopisma „Homo et Societas. Wokół pracy socjalnej” ukazuje się w czasie zupełnie szczególnym. Wybuch epidemii COVID-19 w 2020 roku spowodował, iż zaczęto mówić, że właśnie teraz rozpoczął się XXI wiek. Niewątpliwie jest to wydarzenie o zasięgu globalnym, o prawdopodobnie przełomowym znaczeniu w rozwoju naszej cywilizacji. O niczym innym nie pisało się i nie mówiło więcej w bieżącym roku, niż właśnie o pandemii koronawirusa i jej wpływie na nasze życie, w tym na kwestie socjalne, na politykę społeczną oraz pracę socjalną wykonywaną w tych wyjątkowo trudnych okolicznościach. Echa tego dyskursu odnajdujemy również w bieżącym numerze „Homo et Societas”, choćby w artykule na temat skutków pandemii COVID-19 w obszarze ekologicznych ruchów społecznych. Ale ślady tegorocznej, ekstraordynaryjnej atmosfery społecznej dostrzec można  także w innych artykułach, zamieszczonych w niniejszym numerze czasopisma – na przykład w tekście poruszającym problem niezwykle aktualny w czasie izolacji pandemicznej – kwestię przemocy w rodzinie; w artykule o wypaleniu zawodowym czy rozważaniach na temat cudzoziemców w Polsce. Warto zwrócić uwagę także na cykl artykułów zagranicznych autorów. Pozwalają one zapoznać się z aktualnymi zagadnieniami z obszaru polityki społecznej z perspektywy analiz prowadzonych w zagranicznych ośrodkach naukowych.   Homo et Societas jest czasopismem interdyscyplinarnym lokującym się w obszarze nauk o polityce i administracji, nauk o bezpieczeństwie, socjologii i pedagogiki. Poruszana w nim problematyka dotyczy zarówno szeroko rozumianej pracy socjalnej, jak i wielowymiarowej analizy kwestii i problemów społecznych, takich jak wykluczenie,  zadania polityki społecznej i sposoby jej realizacji, służby społeczne i ich problemy,  klienci pomocy społecznej i bariery, jakie napotykają. Redakcja zaprasza do współpracy  wszystkich naukowców  pragnących podzielić się   praktyczną i teoretyczną  refleksją badawczą.

Literatura rosyjska stanowi wyzwanie dla europejskiej racjonalności. "Założycielski akt powieści rosyjskiej – czytamy u Deleuze’a – polega na wyrwaniu jej z sideł rozumu, na stworzeniu postaci, które istnieją w nicości i mogą przetrwać jedynie w pustce, chroniąc do końca tajemnicę, odrzucając logikę i psychologię". Chodzi tu o zupełny brak kokieterii w podejmowaniu pytań fundamentalnych, który bierze się stąd, że Rosjanie odczuwają cieleśnie to wszystko, o czym zdołają pomyśleć. Uczucie jest formą rosyjskiej wrażliwości religijnej, w której "treść założona jest jako całkowicie przypadkowa, ponieważ treść może być założona przez moje upodobanie, arbitralność, jak i przez przyrodę" (Hegel). Rosjanin nie myśli, nie modli się – on myślą i modlitwą uwzniośla świat, wychodząc poza ramy zdrowego rozsądku, wciągając w wir, jaki sobą wznieca, to, co znajduje się w pobliżu, co stoi obok.  Ludzie, którzy przeżyli Wschód w sobie, na ogół świadomi są niebezpieczeństw, jakie on niesie. Kimś takim był z pewnością Marian Zdziechowski, jeden z tych Polaków, którzy Rosjan rozumieli akurat bardzo dobrze. Bez wątpienia łączył go z nimi ten sam słuch religijny, o czym on sam pisze wyraźnie w listach do Rudolfa Euckena.  Co to za sprawy, do których powołano Rosjan, i na czym polega powaga tych spraw? Najogólniej rzecz ujmując, to sprawy ostateczne. O nich też – o sprawach poważnych, ostatecznych – traktuje przedkładany Czytelnikowi numer naszego pisma.  [Spis treści]  PREZENTACJE  Nikołaj Gogol, Boris Godunow. Poemat Puszkina  Nikołaj Gogol, Kilka słów o Puszkinie  Nikołaj Gogol, Wybrane fragmenty korespondencji z przyjaciółmi. Cztery listy do różnych osób z powodu Martwych dusz  Nikołaj Gogol, Rzeźba, malarstwo, muzyka  Nikołaj Gogol, O architekturze w teraźniejszych czasach  Nikołaj Gogol, Ostatni dzień Pompejów (obraz Briułłowa)  Nikołaj Gogol, Życie  ESEJE  Wasilij Rozanow, Zarodki  Wasilij Rozanow, Nowe zarodki  Wasilij Rozanow, Odśmiertne  Wasilij Rozanow, Modląca się Ruś Wasilij Rozanow, A gdzie "religia młodości"?  Wasilij Rozanow, M.W. Niestierow  Wasilij Rozanow, Puszkin i Lermontow  Wasilij Rozanow, Ruś i Gogol  Wasilij Rozanow, Geniusz formy  Wasilij Rozanow, Gogol i Petrarka  Wasilij Rozanow, Zagadki Gogola  Wasilij Rozanow, Magiczna stronica u Gogola  Wasilij Rozanow, O Konstantinie Leontjewie  Wasilij Rozanow, Estetyczne pojmowanie historii  Piotr Nowak, Rozmowa o końcu świata. Z listów Konstantego Leontjewa do Wasilija Rozanowa  W.H. Auden, Rosyjski esteta  Mikołaj Wiśniewski, Na wpół Mnemozyne: Maszeńka i problem pamięci w twórczości Vladimira Nabokova  ARCHIWUM FILOZOFII POLSKIEJ  Tadeusz Zatorski, Wokół "wielkich kwestii"  Listy Mariana Zdziechowskiego i Rudolfa Euckena  Michał Rogalski, W samą głąb duszy. O pamiętniku Mariana Zdziechowskiego  Marian Zdziechowski, ??????? 191... ????  ANTYKWARIAT  Nikołaj Bierdiajew, Powieść astralna  RECENZJE I POLEMIKI  Irena Księżopolska, Motyl nad szachownicą: metafizyka a styl w rozprawie Leszka Engelkinga o Nabokovie  Aleksander Temkin, "Zmarli wszystkich krajów, łączcie się". Socjaldemokratyczne chrześcijaństwo Włodzimierza Sołowjowa  Tadeusz Zatorski, Oświadczenie  

W którą stronę zmierza dzisiejszy pieniądz? Czy prawdę mówi nieszczęsna kochanka Fausta, że „Do złota bieży, od złota zależy / W końcu wszystko”? Czy współczesny pieniądz związany jest jeszcze – niechby słabo i tylko umownie – z tym szlachetnym kruszcem? Czym w takim razie jest pieniądz sztuczny, skoro swą moc i „realność” czerpie z odseparowania dolara od złota, brylantów, platyny?