Zawód Opowieść O Pracy W Polsce To O Nas

Historia prześladowań, tajemnicy i przetrwania, która zainspirowała MARTINA SCORSESE do filmu „MILCZENIE”

Fascynujący reportaż i nieznana, wstrząsająca historia. John Dougill, niczym detektyw docierał do potomków ukrywających na japońskich wyspach chrześcijan. Ludzi, którzy przez stulecia musieli ukrywać swoją wiarę, której otwarte wyznawanie groziło prześladowaniami, torturami i śmiercią.

Wszystko zaczęło się w roku 1543, gdy u japońskich brzegów przypadkowo, bo zbaczając z kursu, zacumowała dżonka z dwoma portugalskimi jezuitami na pokładzie. Pierwsi Europejczycy byli nie mniej zaskoczeni mieszkańcami i ich obyczajami, co tubylcy. Podróżni pokazali zachwyconym Japończykom muszkiet. Sześć lat później – Biblię.

Jak zmieniła się przyniesiona z Europy wiara w Jezusa w zderzeniu z japońską mentalnością i kulturą? Dlaczego stała się przedmiotem nienawiści japońskich władców a jej wyznawcy byli masowo skazywani na śmierć?

Autor wplata w barwną opowieść filmy Kurosawy, wizytę Jana Pawła II w Nagasaki znaną z serialu powieść „Szogun” i syndrom „Madame Butterfly” i historię Shusaku Endo, jego „Milczenia” i spotkania pisarza z Martinem Scorsese, przez trzydzieści lat myślącym o ekranizacji, którą właśnie zrealizował.

`To jedna z najważniejszych książek o Japonii, jaka powstała w ostatnich latach.`

Chris Rowthorn, autor przewodników Lonely Planet Japan i Lonely Planet Kyoto

„Milczenie” Martina Scorsese w kinach od 17 lutego!

Są trzy Meksyki. Jest ten sprzed konkwisty, wspaniały i brutalny, którego symbolem jest mityczny stwór, Quetzalcoatl, pierzasty wąż.
Jest Meksyk hiszpański i katolicki, który przetrwał trzy stulecia. Ten przyjął za swój symbol najświętszą Panienkę z Guadalupe, litosierną, wszędzie widoczną oficjalną patronkę kraju.
I jest Meksyk nowoczesny, który wyłonił się najpierw z wojen o niepodległość, a później ze słynnej rewolucji. Jego symbolem jest Zapata, chłopski bohater, człowiek sprawiedliwy, którego rozstrzelano.
To trzy powody, by kochać Meksyk. Jest krainą sprzeczności, światem zmąconym, zmieszanym, z którego zrodzi się może nowy wiek.
`W Meksyku wesołość jest melancholijna, a uśmiech groźny. Meksyk jest antyczny i awangardowy, oczywisty i skryty, folklorystyczny i niemy, wierzy bardziej w świętych niż w Boga. Bogactwo jest tu równie widoczne jak ubóstwo. Jest to miejsce przyjemne do życia, a zarazem nawiedzane przez zbrodnię, która jest tu tak zwyczajna, że aż niewytłumaczalna. Etykietki spadają nań ulewą. Spróbujmy, podczas tej długiej włóczęgi, prześlizgnąć się między kroplami`.

Jean-Claude CARRIERE
Francuski pisarz, eseista, tłumacz, dramaturg, scenarzysta. Pisał scenariusze do filmów światowej sławy reżyserów, takich jak Luis Bunuel, Milosz Forman, Andrzej Wajda, Louis Malle, Volker Schlöndorff, Jean-Luc Godard, Carlos Saura. Kilkunastoletnia współpraca z Peterem Brookiem zaowocowała 9-godzinną adaptacją sceniczną sanskryckiego eposu Mahabharata. W Polsce ukazał się Alfabet zakochanego w Indiach.

Książka DAREK Z KLANU Dariusza Lewandowskiego to zbiór opowiadań, wierszy i felietonów, które często w krzywym zwierciadle, ale też, nie bez dozy czarnego humoru, odwzorowują rzeczywistość, ubraną nie w tani blichtr świata celebrytów, ale w ostre spojrzenie człowieka, ujmującego swoje spostrzeżenia w nieoczywisty sposób.

Dariusz Lewandowski swoją książkę pisał kilka lat, najpierw w formie poczytnego bloga na FB "Darek z Klanu", którego wpisy w końcu zebrał i ubrał w nietuzinkowy zbiór opowiadań, felietonów i wierszy, zilustrowanych mocno ekspresyjnymi i często surrealistycznymi grafikami. Tak powstała książka napisana lekkim językiem i podsycona dużą domieszką humoru i ironii.

Narrator swobodnym stylem, prowadzi czytelnika przez meandry ludzkich zachowań, świetnie portretując postaci zarówno te z „tłumu", dostrzeżone kątem oka, obserwowane w pociągu, w teatrze, czy na korcie tenisowym, ale również z najbliższego otoczenia, nie szczędząc przy tym autoironii, a zachowując w ten sposób dystans do swej postaci. Narrator i jednocześnie bohater wg słów Autora miał być „dekonstrukcją Darka z „Klanu". Czy się udało? Czytelnik oceni sam. Faktem jest, że bohater nie jawi się jako postać jednowymiarowa. Czasem to pełen oddania ojciec dwójki dzieci, czasem „imprezowicz", innym razem zagubiony w labiryncie codziennych spraw zwykły człowiek.

Rewolucja 25 stycznia 2011 roku zakończyła erę 30 lat rządów Hosniego Mubaraka e Egipcie. Był to długi okres czasu pod każdym względem. Mubarak doszedł do władzy, kiedy prezydent Reagan sprawował urząd nie dłużej niż rok w Stanach Zjednoczonych, a pani Thatcher pełniła funkcję premiera Wielkiej Brytanii zaledwie od dwóch lat, tj. przed wdrożeniem neoliberalnych polityk gospodarczych. Związek Radziecki nadal się utrzymywał, a my nie słyszeliśmy jeszcze o Gorbaczowie czy pierestrocje, a co dopiero upadku muru berlińskiego i upadku jednego państwa socjalistycznego po drugim, ze Związkiem Radzieckim włącznie.To także podczas ery Mubraka Saddam Husajn zaatakował nowy islamski reżim w Iranie. Stany Zjednoczone z przyjaciela Saddama Husajna stały się jego wrogiem także za prezydenta Mubaraka u władzy. Gdy Mybarak został prezydentem, zażarta wojna domowa w Libanie wciąż trwała, król Husajn rządził Jordanią, a Hafiz az-Asad był prezydentem Syrii. Potem nastąpiły wydarzenia z 11 września 2001 roku, a Mubarak nadal pozostawał u władzy, będąc świadkiem deklaracji tzw. wojny z terroryzmem i obarczenia winą Arabów i muzułmanów. Prezydenci Ronald Regan, George W. Bush, Bill Clinton i George W. Bush przychodził i odchodził, podczas gdy Mubarak trwał na swoim miejscu.Co wydarzyło się w gospodarce, polityce i społeczeństwie w Egipcie w ciągu kolejnych dwudziestu siedmiu lat jego rządów, jest pytaniem, na które ta książka próbuje odpowiedzieć.

Czwarty tom „Esejów” Tymoteusza Karpowicza zamyka dziesięciotomową, zapoczątkowaną w 2011 roku edycję Dzieł zebranych Tymoteusza Karpowicza i podobnie jak poprzednie scala istotną, tym razem już ostatnią partię rozproszonego, mniej znanego dorobku pisarza. Rozliczne, drobniejsze i obszerniejsze teksty z czasopism krajowych oraz emigracyjnych, a także nadal wydobywane z archiwum maszynopisy składają się na całość, która w coraz większym stopniu uzupełnia i niuansuje obraz dokonań autora Odwróconego światła.

Eseje, publicystyka, rozmowy oraz – co ciekawe – kolejne nieznane dotąd wiersze z początków i z końca twórczej działalności rzucają nowe światło na pisarski profil Karpowicza, poszerzając znacznie powszechnie znany obszar jego zainteresowań i odsłaniając przed czytelnikami jego wszechstronność, czujność i wnikliwość zarówno w tworzeniu, jak i opisywaniu literatury. Niezależnie jednak od tego czy po raz kolejny wraca do „swoich” tematów, czy pisze lub mówi o bieżącym życiu literackim, społeczno-kulturalnym bądź politycznym – nie ma wątpliwości, że to Tymoteusz Karpowicz, wielowymiarowy twórca, odbiorca i obywatel kultury.

Ja fotografuję rzekę. Rzeka, drogi panie, to boska istota – ma boską twarz, jeśli pozwoli na siebie popatrzeć, można odczytać jej boskie myśli, odgadnąć boskie nastroje, uczucia. Ta rzeka mówi ludzkim głosem, tysiącem głosów. Słyszy pan ten szum? Te głosy wabią, szepczą, modlą się, nawołują… Ale nie interesują jej ludzkie losy, jest obojętna i jak bogowie nie ma litości. Ten kraj jest pełen mitów, więcej tu cieni niż ludzi. Wystarczy patrzeć. Moje fotografie mogą się wydawać absurdalne, bo chcę pokazać w nich coś, co płynie jak czas i zabiera z sobą wszystko, co pragnęlibyśmy zachować. Na dziś, na jutro, na wieczność… Na swój sposób robimy to wszyscy, wszyscy staramy się coś ocalić. Wciąż wierzę, że są tacy – nieliczni – którym się to udaje…