Żołnierze banici

Publikacja zawiera szczegółowy opis: historii powstania, budowy, amunicji, danych takt-techn. oraz zastosowania bojowego wprowadzonej do uzbrojenia Armii Czerwonej w 1944 roku 100 mm armaty polowej wz 1944 BS-3. Pod koniec II wojny światowej była to najpotężniejsza armata przeciwpancerna, jaka została wprowadzona do uzbrojenia pododdziałów przeciwpancernych. Była też pierwszą i jak do tej pory jedyną holowaną armata przeciwpancerną z lufą gwintowaną o kalibrze 100 mm. W latach 1947-1955 dla artylerii przeciwpancernej Wojska Polskiego zakupiono w ZSRR 78 dział tego typu. Stanowiły uzbrojenie pułków artylerii przeciwpancernej wchodzących w skład Brygad Artylerii Przeciwpancernej SZ PRL. W połowie lat 50. zaczęto je zastępować nowocześniejszymi 85 mm armatami ppanc. wz 1944 D-44. Armata BS-3 była wykorzystywana nie tylko w okresie II wojny światowej, ale również w wielu konfliktach zbrojnych toczonych na terenie państw powstałych po rozpadzie Związku Sowieckiego oraz w Azji i w Afryce. Działa tego typu używały także obie strony podczas trwającej od 2014 roku wojny rosyjsko-ukraińskiej.

11 dywizjon pancerny wywodził się z jednostki, która powstał jesienią 1930 r. pod nazwą "Doświadczalna Grupa Pancerno-Motorowa". W latach 1931-1934 wchodziła w skład 3 pułku pancernego, a wiosną 1934 r. już pod nazwą :Doświadczalny batalion Pancerno-Motorowy" jednostka ta została przeniesiona do Modlina i weszła w skład Centrum Wyszkolenia Czołgów i Samochodów Pancernych.

Publikacja zwiera szczegółowy opis: historii powstania, budowy części jezdnej i artyleryjskiej, wykorzystywanej amunicji i zastosowania bojowego 122 mm haubicy samobieżne 2S1 Goździk wprowadzonych do uzbrojenia Armii Radzieckiej w 1972 roku. Jest to najbardziej na świecie rozpowszechniony typ haubicy samobieżnej (wyprodukowano blisko 10 000 egz.). Pierwsze haubice 2S1 Wojsko Polskie otrzymało w 1972 roku. W szczytowym momencie, w latach 90. XX wieku, WP miało 534 egz. wozów 2S1. W 2021 roku Polska miała jeszcze 332 haubice samobieżne 2S1, które znajdowały się w zapasach wojska oraz w dywizjonach artylerii samobieżnej. W okresie kwiecień-maj 2022 r. część tych wozów (co najmniej 20) przekazano armii ukraińskiej, które odpiera agresję Rosji rozpoczętą 24 lutego 2022 r. W książce opisano również kilka wersji rozwojowych haubicy samobieżnej 2S1 oraz pojazdy bojowe zbudowane w kilku krajach na jej podwoziu. Aktualnie haubica samobieżna 2S1 pozostaje w uzbrojeniu armii ok. 40 państwa świata.

Podczas I wojny światowej Imperium Osmańskie było sprzymierzeńcem Niemiec i Austro-Węgier. W styczniu 1915 r. ponad 20 000 żołnierzy tureckich wyruszyło z pustynnego regionu Negew na południu Palestyny i przekroczyło pustynię Synaj, aby zaatakować Kanał Sueski, znajdujący się wtedy pod kontrolą Brytyjczyków. Ataki prowadzone 3 i 4 lutego zakończyły się niepowodzeniem.

W kwietniu 1916 r. Turcy, wspomagani przez doradców niemieckich, zorganizowali nową ofensywę w kierunku Kanału Sueskiego. W decydującej bitwie pod Romani w sierpniu 1916 r. ponieśli klęskę i musieli się cofnąć. Po tym zwycięstwie dowództwo brytyjskie postanowiło przyjąć bardziej ofensywną strategię, by uniemożliwić Turkom dostęp do kanału. Misję tę powierzono specjalnej jednostce wojskowej utworzonej w grudniu 1916 r. Nazwano ją Kolumną Pustynną, w której ważną rolę odgrywała Australijsko-Nowozelandzka Dywizja Kawalerii (ANZAC). W czasie ofensywy brytyjskiej w Palestynie w 1917 r dywizje ANZAC dokonały udanego manewru flankowego w zachodniej części pustyni Negev, którego częścią była słynna szarża kawaleryjska 31 października na Beer Szewę, zakończona wydarciem miasta tureckim obrońcom.

Książka stanowi łatwy w odbiorze poradnik, zawierający opisy konstrukcji broni. Została napisana dla kilku grup czytelników. Pierwsza, coraz liczniejsza, to myśliwi polujący na drapieżniki i szkodniki przy użyciu sztucerów typu varmint. Kolejną grupę jej czytelników stanowią strzelcy sportowi posługujący się bronią długą, zwłaszcza ci stojący na progu kariery zawodniczej. Publikacja zainteresuje również żołnierzy zawodowych, strzelców wyborowych z formacji policyjnych i wojskowych oraz coraz liczniejszy krąg kolekcjonerów broni.

Książka, badając obszar polityki zbrojeniowej, ukazuje kluczowe czynniki oraz okoliczności sprzyjające lub hamujące rozwój Wspólnej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony Unii Europejskiej, a przez to również integrację europejską w wymiarze politycznym. Analiza ma charakter międzypoziomowy – prowadzona jest zarówno w odniesieniu do wymiaru wspólnotowego, jak i z perspektywy wybranych państw członkowskich.

Jest to książka o charakterze solidnej diagnozy naukowej. Przedstawia w bogato udokumentowanej formie ewolucję polityki zbrojeniowej, w tym współpracę zbrojeniową, z praktycznym odniesieniem jej do warunków europejskich. Zawiera szerokie omówienia wszystkich najważniejszych kwestii bezpośrednio i pośrednio związanych z tematem polityki zbrojeniowej. Praca może być bardzo dobrym przewodnikiem w pogłębionych studiach tej problematyki, a także pomocnym źródłem dla praktyki bezpieczeństwa europejskiego. Może więc być wykorzystana nie tylko w nauce i dydaktyce, lecz także w procesie praktycznego kierowania bezpieczeństwem narodowym.
z recenzji gen. prof. dr. hab. Stanisława Kozieja

Monografia dr. Piotra Śledzia została przygotowana na solidnej podstawie źródłowej, wykorzystuje wielojęzyczną literaturę i ją prawidłowo analizuje. (...) Pożądane jest (...), aby z jej treścią zapoznały się osoby zajmujące kierownicze stanowiska w organach państwa odpowiedzialnych za obronność i współpracę międzynarodową w tej dziedzinie oraz w polskim przemyśle zbrojeniowym.
z recenzji dr. hab. Pawła Soroki, prof. ucz.

Piotr Śledź – doktor nauk społecznych w dyscyplinie nauki o bezpieczeństwie (2021), pracownik badawczo-dydaktyczny Katedry Studiów Strategicznych i Bezpieczeństwa Międzynarodowego Wydziału Nauk Politycznych i Studiów Międzynarodowych Uniwersytetu Warszawskiego. Jego zainteresowania badawcze obejmują bezpieczeństwo międzynarodowe w wymiarze politycznym i militarnym, w szczególności: bezpieczeństwo europejskie, zbrojenia, przemysł obronny i handel bronią, kontrolę zbrojeń i rozbrojenie, problematykę broni nuklearnej, problemy bezpieczeństwa związane z rozwojem nowych technologii (cywilnych i wojskowych) oraz bezpieczeństwo w teorii stosunków międzynarodowych. Współautor podręcznika Bezpieczeństwo międzynarodowe (wyd. II zmienione i rozszerzone, z R. Kuźniarem i wsp., 2020) oraz kilkunastu artykułów w czasopismach (m.in. „Stosunki Międzynarodowe – International Relations” czy „Sprawy Międzynarodowe”) i rozdziałów w publikacjach zbiorowych (Rocznik Strategiczny, edycje 2019/20 i 2020/21).