Życie codzienne w Johannesburgu

Properly developed successfully implemented pension policy is one of the basic responsibilities of any government.

Zbiór tekstów z zakresu antropologii politycznej w kontekście badań afrykanistycznych. Autorzy przedstawiają rozwój antropologii politycznej z perspektywy historycznej. Przypominają postać Georgesa Balandiera i analizują jego prace. Piszą również o prawie zwyczajowym w obozach dla uchodźców, wydarzeniach związanych z zakończeniem wojny w Algierii, historii najnowszej obu Sudanów oraz „polityczności” filmowca i antropologa – Jeana Roucha.

Książka może pełnić rolę swego rodzaju podręcznika dla osób, które zajmują się historią, kulturą i polityką w Afryce.

Political Anthropology in Africa
A collection of articles from the field of political anthropology in the context of African studies, covering history, culture and politics in Africa. The authors present the development of political anthropology from a historical perspective. They look back on the figure of Georges Balandier and analyse his works. The also write about customary law in refugee camps, events connected to the end of the war in Algeria, the modern history of both Sudans and about the “politicalness” of the filmmaker and anthropologist – Jean Rouch.

Niniejsza monografia stanowi próbę opisu oraz wyjaśnienia procesu nieudanej demokratyzacji w Egipcie, jaki toczył się w latach 2011–2015, ze szczególnym naciskiem na lata 2011–2013. Demokratyzacja była jednym z naczelnych postulatów wyrażanych przez ludzi, którzy w styczniu 2011 roku wyszli na ulice egipskich miast, domagając się dymisji prezydenta Husniego Mubaraka, rządzącego krajem w sposób autorytarny od 1981 roku. To młodzi ludzie zapoczątkowali wydarzenia Arabskiej Wiosny, w które włączyły się pozostałe siły opozycyjne, doprowadzając do tego, że 11 lutego 2011 roku prezydent Mubarak zrezygnował ze stanowiska głowy państwa, co zapoczątkowało proces transformacji ustrojowej. Kontrolę nad tym procesem przejęła Najwyższa Rada Sił Zbrojnych, która początkowo cieszyła się znacznym zaufaniem wśród Egipcjan, jednak z biegiem czasu stawało się jasne, że armii nie zależy na demokracji.
Ze wstępu
Publikacja przygotowana przez dra Michała Lipę jest interesującym i ważnym naukowo opracowaniem. Łączy ona w sobie podejście chronologiczne z problemowym. Analiza procesu Arabskiej Wiosny w Egipcie wymagała podejścia historycznego – przedstawienia kolejnych etapów procesu demokratyzacji i narastania przesłanek jego odwrócenia. Jednocześnie konieczność wieloczynnikowego i wieloaspektowego ukazania różnorodnych uwarunkowań wpływających na ten proces doprowadziła autora do zastosowania bardziej analitycznych metod badawczych. Ogromna porcja wiedzy o Egipcie zawarta w tej książce czyni z niej niezbędną lekturę dla każdego badacza, który chciałby w pełni zrozumieć charakter przemian zachodzących w Egipcie począwszy od 2011 roku. Ta publikacja powinna również być pomocna dla studentów, dziennikarzy, analityków, a także każdej osoby zainteresowanej historią współczesną Bliskiego Wschodu. Z recenzji dra hab. Wiesława Lizaka, UW

Ptolemeias (Tolmeita) jest dużym śródziemnomorskim miastem położonym w Cyrenajce (Libia), w regionie z pozoru oddalonym od głównych ośrodków kultury antycznej, ale niezwykle atrakcyjnym gospodarczo ze względu na korzystne warunki naturalne. Chociaż w tej części basenu Morza Śródziemnego afrykańskie pustynie dochodzą niemal do morza, to jednak kilka pasm wzgórz nieoczekiwanie spiętrzonych wzgórz wybrzeża sprawiło, że powstała bajeczna kraina ogrodów, o klimacie sprzyjającym uprawie zbóż, oliwki, winnej latorośli czy też hodowli koni. Nic dziwnego, że wypatrzył ją grecki bóg Apollo, którego wyrocznia w Delfach skierowała w ten region już w VII w. p.n.e. Kolonistów z wyspy Thery.

Publikacja zawiera krytyczną analizę uwarunkowań uchodźstwa afrykańskiego wraz z całym nieskutecznym systemem ochrony i pomocy humanitarnej. Praca etnograficzna w sensie metody oraz opisu różnych sfer przemocy i cierpienia, opowiada historie ludzi, których łączy doświadczenie wykluczenia, stresu, bycia w drodze, bezdomności i nadziei na lepsze jutro. Autor problematyzuje wszystkie aspekty związane z uchodźstwem, zastanawia się zarówno nad jego przyczynami, jak i dotychczasowymi nieudanymi próbami rozwiązania tego problemu, proponuje ponowne przemyślenie istoty współczesnego humanitaryzmu uwikłanego w sprzeczności i bezradnego wobec cierpień, które ma na celu usuwać.

Sahara Zachodnia, ostatnia afrykańska kolonia i – jak mawiają sami Saharyjczycy – największe więzienie świata. Szesnaście lat wojny między partyzantami Frontu POLISARIO a wojskami marokańskimi i dwadzieścia pięć lat negocjacji nie przyniosły rozwiązania konfliktu. W jego wyniku połowa rdzennej ludności uciekła do Algierii i mieszka w obozach uchodźców. Druga żyje pod brutalną marokańską okupacją. Dzieli ich zbudowany przez Marokańczyków „mur wstydu” – fortyfikacja wojskowa, od której większy jest jedynie Wielki Mur Chiński. Tymczasem organizacje międzynarodowe, powołane by bronić pokoju na świecie, zdają się cierpieć na ciężki przypadek hipokryzji i przewlekłej niemocy. Gdy Bartek Sabela jechał do El Aaiún, stolicy okupowanej Sahary Zachodniej, instrukcja, którą otrzymał od saharyjskich aktywistów, brzmiała: „Nie rozmawiaj z nikim dłużej niż czterdzieści sekund, nigdy nie podawaj żadnych szczegółów, miejsc, nazwisk”. Musiał kłamać, by przedostać się przez granicę, a ukrywając się przed marokańską policją, obserwował, jak wygląda życie w okupowanym mieście. Pojechał również na drugą stronę muru, na Terytoria Wyzwolone kontrolowane przez partyzantów walczącego o niepodległość POLISARIO. I do Algierii, gdzie przez wiele tygodni mieszkał w obozach dla saharyjskich uchodźców – jedynym w swym rodzaju w pełni zorganizowanym państwie na wygnaniu. "Książka przejmująca, świetna. Pierwsze dwie strony - o parzeniu herbaty i wymalowanym olejną farbą pokoju - czytałem z takim poczuciem, jakbym to sam napisał. Widywałem takie pokoje i piłem taką herbatę, chociaż nie w tak dramatycznych okolicznościach. No ale przecież w tej książce nie chodzi o picie herbaty. I mimo że chciałoby się nie dowiadywać już więcej, nie można przestać czytać." Krzysztof Środa „Przejmujący reportaż Bartka Sabeli wydobywa na światło zapomniane dla jednych i nieznane dla innych miejsce na mapie oraz jego heroicznych mieszkańców. Jest tu tyle magii, liryzmu i osobistego spojrzenia, ile trzeba, by w sposób niezauważalny chłonąć opowieść i pozostać z wrażeniem, „jakbym tam był (z autorem)”. A zarazem tyle solidnej wiedzy na temat polityki, społeczeństwa, kultury miejsca, że po lekturze książki ma się poczucie: oto nowa, porządnie zgłębiona kraina. Będę czekał niecierpliwie na następną książkę.” Artur Domosławski