100 Wierszy Wolnych Z Ukrainy

Kacper Słomka, student filologii polskiej i historii na Uniwersytecie Wrocławskim, debiutował w 2016 r. tomikiem ,,Biel i Czerń” wydanym przez wydawnictwo Sowello, od 2017 r. jego wiersze i prozę publikowała ,,Gazeta Obywatelska”.

Jego wiersze przepojone niepokojem o ludzki los oraz lękami nowej cywilizacji, poszukują ratunku w kulturze i historii, często odwołują się do wielkich ksiąg biblijnych i dzieł artystycznych geniuszy minionych epok. Poeta zmaga się z podstawowymi problemami aksjologicznymi swojego czasu. W postawie filozoficznej przypomina twórców dekadentyzmu i katastrofizmu, mistrzów moralnej rozpaczy, wieszczących zagładę pamięci, a więc i tradycji. Zmaga się z podobnymi demonami zła, z którymi zmagał się Charles Baudelaire, widzący np. ziemię, która „zmienia się w więzienie”. Z kolei Kazimierz Przerwa Tetmajer rozdzierał szaty, pisząc, że: (…) „smutek, zniechęcenie są treścią mojej duszy”(….). Gdzieś tam dalej pojawia się Stanisław Ignacy Witkiewicz (Witkacy), a także Józef Czechowicz.

Jest z tego ciemnego labiryntu jednak wyjście. I tym wyjściem jest właśnie twórczość, piękno zawarte w duszy człowieka, bogactwo myśli i błysk metafory.

Stanisław Srokowski

Czy pięć wieków po Kolumbie można na nowo odkryć Amerykę? Mając za przewodnika Adama Majewskiego — z pewnością tak. Autor Ameryki prowadzi nas bowiem — niczym mityczny Fanes — śmiałą poetycką frazą rodem z Walta Whitmana przez wszechświat tego kontynentu. Od lodów w Quarry Ice Park po rozgrzany białą kulą słońca Nowy Meksyk, od chłodnej fali niosącej surferów z Los Angeles do zawłaszczonego śladem człowieka Srebrnego Globu. Wsiadamy na pokład Blue Birda TC/2000, z głośnika Lana Del Rey i Chroma Key… I w drogę.

Nowy tom cenionej i nagradzanej poetki, zawierający ponad siedemdziesiąt wierszy. Odnajdujemy tu świat oglądany z punktu widzenia doświadczonej i mądrej życiowo obserwatorki. Melancholia i refleksje związane ze świadomością upływającego czasu przeplatają się z pełnymi ciepła lirycznymi wspomnieniami, spostrzeżeniami. Anna Landzwójczak jest członkinią Związku Literatów Polskich, uczestniczka spotkań poznańskiego Klubu Literackiego „Dąbrówka”. Pierwszy wiersz opublikowała w 1984 r., pierwszą książkę poetycką – w 2001 r. Ostatni tomik był nominowany do nagrody 44. Międzynarodowego Listopada Poetyckiego.

Wyobraźnia językowa Wojciecha Zamysłowskiego jest wyobraźnią całkowicie i bezwzględnie rozgłębionej przez język przestrzeni: bardziej uwikłanej i (jeżeli mogę tak powiedzieć) „splamionej” architektonicznie niż samą architekturą wiersza wzmacnianej i fortyfikowanej. Obcujemy z projektem spełnionej babelicznej utopii, z bardzo ryzykowną, a poprzez to – arcyświeżą próbą poematu wizualnego. Przypomina się wielkie przestrzenne pisarstwo oraz osiągnięcia poezji wizualnej Stanisława Czycza, między innymi legendarny Arw. Przypomina się literacki bunt Bursy. Przypomina się Norwid. Zamysłowski potrafi te długi „kapitalizować”, a to znaczy – po równo – i pożytkować, i uniejednoznaczniać.
Karol Samsel

Tożsamość bohatera tej książki konstytuuje się w rozproszeniu, między dyskursami. Pamiętajmy przy tym, że słowo „dyskurs” pochodzi od łacińskiego „discurere”, które oznacza „biec w różne strony”. Wojciech Zamysłowski, a za nim jego liryczne alter ego, rozbiega się właśnie, wychodzi z siebie. Lub inaczej: próbuje się odnaleźć na przecięciu różnych języków, rejestrów, perspektyw. Zobaczcie sami, jakaż to gonitwa!
Marcin Orliński

Iwona Świerkula znów jest na poetyckiej warcie, podczas której żaden obraz, żaden detal czy półsłówko nie mogą się prześlizgnąć bez czułej identyfikacji. Mimo że to “Demakijaż”, na szczęście nie zmyjemy z autorką piękna świata, co najwyżej zdemaskujemy kilka uczuciowych konstelacji i romantycznych wybryków. Czy ta poezja pudruje nosek? Czasem tak – ważniejsze jest jednak to, że zostawia w nas ślady jak rozmazany tusz i hieroglify spisane szminką na lustrze. Trzy gracje (ekfraza do zdjęcia Diany Arbus) dwie wstrzymały oddech trzecia robi zdjęcie no chodź już do nas jedno wystarczy mam nadzieję że nie wyszłam tak okropnie jak poprzednio mocna kawa i dym z papierosów przyprawiają rozmowę to lepsze niż nowy kapelusz przed lustrem wciąż wojna o detale i plotki które nigdy się nie kończą Maria odeszła na nowotwór Vanessę Alzheimer zaprosił do domu opieki ale my trzy w błysku flesza jesteśmy jak dawniej potem można rozpiąć guzik w spódnicy pamiętasz jak on się w tobie kochał ten Manuel był cholernie przystojny a ty w sukience w róże słuchałaś Amalii Rodrigues czy Manuel jeszcze wróci tego nie wiem twój Antonio dusza towarzystwa ależ był zazdrosny szkoda że nie ma go wśród żyjących pamiętasz jak się dąsał kiedy wypiłaś butelkę porto i tańczyłaś flamenco na stole jakie to smutne Diano że po zdradzie Gabriela wolisz książki i przed snem kieliszek Madeiry wypijmy więc za to by nasze spotkania trwały dłużej niż wyblaknie ta fotografia Ceremonia tłuczenia filiżanki parzy herbatę próbuje pogodzić to czego nie da się pogodzić drogę i dach bierze łyk za gorące zerka na podłogę tyle kroków już naliczyła płucze filiżankę i nie wie gdzie powiesić bezdomny obraz zaraz weźmie gwoździe i młotek ciekawa dokąd ją zaprowadzą gotowanie jak pielenie ogrodu zlew zarasta naczyniami obok na półce książki bez ciepłych palców aż do sufitu opowieść na opowieści rozluźnia dłonie wtedy on biegnie po schodach jakby chciał posklejać to co już w skorupach Iwona Świerkula Absolwentka SGH w Warszawie. Matka trzech córek. Wydała jedenaście książek poetyckich: “Ostre hamowanie” (2008) sponsorowane przez PLL LOT SA, “Anioł Pański” (2009), “Kiedy czas pisze wiersze” (2015), “Przyprawy” (2016), “50 wierszy na godzinę” (2016) – I nagroda IX edycji Ogólnopolskiego Konkursu im. W.S. Sebyły w Będzinie, “Polskie fado” (2018), “Płacz sosny” (2019), “Odcienie Fudżi” (2020), “To jeszcze nie raj” (2021) i “Gołoborza” (2021). Laureatka wielu nagród poetyckich. Jej wiersze są opublikowane w kilkudziesięciu almanachach pokonkursowych.

Mahatma Gandhi ostrzegał, że przez stosowanie mściwego odwetu „oko za oko” świat ślepnie.

Czym innym jest sprawiedliwość, czym innym drapieżna mściwość. Sprawiedliwość wywodzi się z miłości źródłem mściwości jest nienawiść.

Sprawiedliwe prawo jest Bożym prawem siewu i zbioru. Kto krzywdzi zwierzę lub drugiego człowieka, krzywdzi siebie i nie jest to kwestia wiary, lecz pewności.

Życie jest darowaną lekcją i z lekcji tej wynika fakt, że każdy człowiek każdą wyrządzoną krzywdę będzie musiał naprawić, jeśli nie w tym, to w innym spośród rozlicznych żywotów. W myśl stwierdzenia papieża Franciszka: „Dopóki ludzie będą się uważali za lepszych i gorszych, dopóty będą wojny”.

Właśnie dlatego, że istnieje reinkarnacja, wszyscy w swych nieprzeliczonych żywotach bywają zarazem i lepsi, i gorsi. Stąd pochodzi przesłanie: „Nie sądźcie, byście nie byli sądzeni”, bo… onegdaj mogliście czynić to, za co dzisiaj osądzacie bliźnich albo ich potępiacie. Można określić czyn, ale nie człowieka, którego intencji, myśli, słów, przeżyć, uczuć nikt nie zna, nie ogarnia. Ludzie zaledwie próbują być sprawiedliwi.

W kabalistyce, mistyce hebrajskiej uznano, że pośród wszystkich ludzi istnieje jedynie trzydziestu kilku sprawiedliwych, a pozostali czasami nimi bywają.

Ponieważ żyjemy w świecie wyobrażeń (nie prawdy, ale iluzji), nasze postrzeganie przeważnie jest mylne i błędne.

Stąd biorą się nieporozumienia i wojny, których nikt nie ma prawa wszczynać.