1000 Nudes

Le point de départ de ce projet se situe dans la jungle de Calais, à la veille de l’évacuation du bidonville en 2016. Jean-Michel André a poursuivi ce travail photographique pendant trois ans, en France, en Italie, en Espagne et en Tunisie. Partout, il a rencontré des réfugiés qui cherchaient un abri. Des femmes, des enfants et des hommes réunis dans l’espoir de réaliser la dernière traversée. Ce projet nous invite à un cheminement, celui de l’exil, de l’errance mais aussi de l’espérance et de la résistance. L’écriture de Jean-Michel André et de Wilfried N’Sondé questionne le rapport à l’autre et interroge les notions de frontière réelle et imaginaire.

Fotografia jest wynalazkiem świata zachodniego, w którym oko (metaforyczne) od wieków zajmowało w procesach poznawczych wyjątkowe miejsce wśród zmysłów. Na fundamencie okularocentryzmu fotografia stała się uprzywilejowanym narzędziem władzy i rozmaitych aparatów ideologicznych. Dorota Łuczak przypatruje się relacji pomiędzy fotografią i wzrokocentryzmem, wskazując jednak na redukcjonistyczny charakter prostego sprowadzania fotografii do funkcji biernego instrumentu. W interpretacjach obrazów światłoczułych powstających w kręgach artystycznych w drugiej, trzeciej i czwartej dekadzie XX wieku badaczka ukazuje różnorodność realizowanych w fotografii modeli epistemologicznych i antropologicznych, w tym także o charakterze antywzrokocentrycznym. Wprowadzona przez autorkę kategoria wizji fotograficznej staje się modus operandi otwierającym nową perspektywę badawczą, bliską antropologii obrazu, w której przedmiotem analizy jest zarówno obraz, jak i proces percepcji widza.

Nieczęsto spotyka się teksty naukowe tak głęboko drążące specyfikę fotografii, a przy tym zakreślające tak szeroki horyzont problemowy i tak gruntownie rewidujące zastane przekonania.

prof. UAM dr hab. Stanisław Czekalski

Można zauważyć, że opcja zakładająca „rewizję krytyki”, która (upraszczając) czyniła z fotografii narzędzie opresji, umacniania władzy etc. bliska jest dzisiejszym tendencjom „humanistyki afirmatywnej”, dla której punktem wyjścia jest przełamanie właściwej postmodernizmowi negatywności.

prof. dr hab. Maria Poprzęcka

Trzymacie Państwo w swoich rękach drugą część historii gdańskich zakładów fotograficznych, w której opisano życie i twórczość pionierów fotografii pracujących w Gdańsku w latach 1863-1867. Zgromadzone informacje są owocem szczegółowych badań naukowych prowadzonych przez Autora od ponad dziesięciu lat i dotychczas nie były publikowane. Podobnie jak w pierwszej części książki, zostały przedstawione w sposób chronologiczny, rok po roku i miesiąc po miesiącu, a całość została osadzona na tle historii polskiej i światowej fotografii, dzięki czemu mogą Państwo poznać najważniejsze wydarzenia epoki mokrego kolodionu. Nie będzie przesadą stwierdzenie, że było to pięć najważniejszych lat w rozwoju fotografii, ponieważ w tym okresie dokonano kolejnych ważnych odkryć chemicznych i opracowano nowe wynalazki, które zapoczątkowały nowy etap jej historii. Na rynku pojawiły się jasne obiektywy do portretów i zdjęć architektury oraz miniaturowe aparaty podróżne. Skrócono czas naświetlania i wprowadzono pierwsze migawki, dzięki czemu możliwe było wykonywanie zdjęć sekundowych. Wszystkie nowości bardzo szybko pojawiły się w gdańskich zakładach, a wśród licznych aktywnych fotografów rozpoczęła się ekscytująca rywalizacja o tytuł najlepszego fotografa w Gdańsku. Prace drugiego pokolenia gdańskich fotografów są zjawiskowe i nie wymagają żadnego komentarza. To prawdziwe dzieła sztuki fotograficznej, które można i należy podziwiać godzinami. W książce mogą Państwo zobaczyć ponad 80 zdjęć wykonanych na gdańskich ulicach, a prawdziwymi unikatami są pierwsze zdjęcia sekundowe wykonane latem 1865 roku przez Rudolfa Kuhna. Dodatkową wartością jest zbiór niemal 50 portretów dawnych mieszkańców Gdańska, a wśród najcenniejszych należy wymienić fotografie przedstawicieli rodziny Klawitter. Ozdobą tego tomu jest blisko metrowa fotografia 900 mieszkańców Gdańska wykonana 18 maja 1865 roku.

The best of Japanese graphic poster design, from the 1964 Tokyo Olympics to the Issey Miyake logo

This book brings together the best of Japanese graphic poster design--from the 1964 Tokyo Olympics to the creation of the Issey Miyake logo, and from the Osaka Expo to the official poster for the Pan-Pacific Design Congress. Japanese contemporary posters are considered to have started in the mid-'50s, after World War II and following a period of depression, post-militarism and post-autarchy. This new expressive mode was fueled by stimuli from abroad, but it was also a chance to reinterpret traditional themes and colors, bringing them into modernity in refreshing and fruitful ways. In the maze of expressive forms that flourished in Japan during the postwar period, graphic design stands out as a precious tool for following the thread of national creativity and the intense permanence of traditional aesthetic sensibility through these new forms.
Over half a century after the inception of graphics and with the coming Olympic Games taking place in 2021, this volume takes a wide view of the trends and aesthetic shifts that can be traced in the development of graphic design in Japan. Contemporary Japanese Posters includes 85 graphic designers and 756 posters. It is the most complete volume on the subject in any language.

Arranged alphabetically, this biographical encyclopedia features every major photographer of the 20th century alongside her or his most significant monographs. From the earliest representatives of classical Modernism right up to the present day, Photographers A–Z celebrates those photographers who have distinguished themselves with important publications or exhibitions, and who have made a significant contribution to the culture of the photographic image. The entries include photographers from North America and Europe as well as from Japan, Latin America, Africa, and China.

Stos zdjęć nie jest typowym albumem fotograficznym. Stos jest skomponowaną opowieścią, przeznaczoną do jednoczesnego oglądania i czytania. Teksty Łukasza Chotkowskiego wskazują problemy transformacyjne, polityczne, społeczne, których obserwatorem był Zbigniew Libera. Stos zdjęć istnieje pomiędzy realnością a imaginacją.    

Książka jest prezentacją wybranych prac z archiwum Zbigniewa Libery, tworzonych od lat 60. XX wieku do dziś. Są w niej fotografie publikowane po raz pierwszy, fotografie stworzone specjalnie do tej publikacji oraz te powszechnie znane.

Libera, ten od Oświęcimia i klocków Lego – i świat. Przerażający, nieprawdziwy, z widziadeł sennych. Dziejący się naprawdę. Prawdziwszy od prawdziwego.

– Hanna Krall

Zbigniew Libera (ur. 1959) – artysta. W latach 80. XX wieku współtworzył najciekawsze środowiska i przedsięwzięcia sztuki niezależnej w Polsce, m.in. łódzką Kulturę Zrzuty, grupę muzyczną Sternenhoch (z Jerzym Truszkowskim), czasopismo „Tango”, środowisko skupione wokół Zofii Kulik i Przemysława Kwieka. Był modelem do zdjęć Zofii Kulik. W stanie wojennym osadzony w więzieniu za druk prasy podziemnej (1982–1983). Jesienią 1989 roku wyruszył w roczną inicjacyjną „podróż na wschód”, do Egiptu i Izraela. Na początku lat 2000. współtworzył Warszawski Aktyw Artystów i dwie klubokawiarnie artystyczne: Baumgart/Libera oraz – z Mariolą Przyjemską i Tomaszem Kurzycą – Aurora. Czołowy przedstawiciel nurtu sztuki krytycznej, analizuje i krytykuje przyjęte konwencje, kulturę masową, tradycyjne modele wychowania, porusza kwestie manipulowania rzeczywistością przez media. Od połowy lat 90. tworzy „urządzenia korekcyjne”, obiekty będące przetworzeniem istniejących już produktów, przedmiotów masowej konsumpcji, m.in. Universal Penis Expander czy Body Master. Zestaw zabawowy dla dzieci do lat 9. Projektuje też przetworzone zabawki, odsłaniając mechanizmy wychowania, edukacji i tresury kulturowej, najgłośniejsze z nich to LEGO. Obóz koncentracyjny, Ciotka Kena i You Can Shave the Baby. Od lat 2000. zajmuje się głównie fotografią, a szczególnie specyfiką fotografii prasowej: tym jak media kształtują naszą pamięć wizualną i manipulują obrazem historii. Wystawiał na wielu wystawach zbiorowych i indywidualnych, m.in. na 45. Biennale di Venezia, w Museum of Contemporary Art w Chicago, w wiedeńskim Muzeum MUMOK, warszawskiej Zachęcie, w Jewish Museum w Nowym Jorku. Jest także reżyserem, ukończył Mistrzowską Szkołę Reżyserii Filmowej Andrzeja Wajdy. Zrealizował film fabularny Walser (2015). Współpracuje z reżyserami teatralnymi. m.in. Krzysztofem Warlikowskim, Magdą Szpecht, Katarzyną Kalwat, Mają Kleczewską. Zajmuje się także edukacją jako wykładowca na uczelniach wyższych, a w latach 2013–2016 zrealizował we współpracy z Aleksandrą Panisko ponad 50-odcinkowy cykl programów dla TVP Kultura Libera – przewodnik po sztuce.

Łukasz Chotkowski (ur. 1981) – dramaturg, scenarzysta, reżyser, autor tekstów teoretycznych. Absolwent warszawskiej Akademii Teatralnej, w której obecnie wykłada na Kierunku Reżyserii. Pracował jako główny dramaturg w Teatrze Polskim w Bydgoszczy (2006–2014), współautor scenariuszy scenicznych do spektakli m.in.: Mai Kleczewskiej, Pawła Łysaka. Reżyser m.in. spektakli O zwierzętach według Elfriede Jelinek, Łaknąć według Sarah Kane, Tkacze, Teraz, Arystokraci (Komuna Warszawa), polsko-indyjskiej koprodukcji Strachu NIE MA (IAM/Teatr Powszechny Warszawa/Kashba Kalkuta). Prowadził warsztaty dramaturgiczne i reżyserskie w szkołach teatralnych, na uniwersytetach i w teatrach, m.in. w Delhi i Kalkucie (Indie), Lwowie (Ukraina), University of New Mexico (USA). Autor rozmów z Elfriede Jelinek (publikowanych w „Dwutygodniku” i w pracach zbiorowych), tekstów drukowanych w „Dialogu”, książki Męskość (2019) oraz adaptacji i scenariuszy scenicznych do ponad trzydziestu spektakli teatralnych.