Fotografia W Gdańsku 1863 - 1867

The history of nude photography is the history of people’s fascination with the topic. Indeed, the photographic depiction of the human body is the only subject that has enthralled photographers, theoreticians, and consumers over such a long period—more than 150 years. No other motif is as prevalent as this one during all the phases of development comprising the history of photography, no other is present, whatever the technique, and is a subject of discussion within the context of nearly all aesthetic movements. Nor has any other pictorial topic produced such a variety of specialities as the nude: from the ethnological interpretation of the body to the glamour shot, from nudist photography to the pin-up of today. No other photographic field of application has inspired as much desire as it has awakened official wrath.

1000 Nudes offers a cross section of the history of nude photography, ranging from the earliest nude daguerreotypes and ethnographic nude photographs to experimental nude photography. The period of time spanned by this work is from 1839 to roughly 1939, from the medium’s infancy to the end of the classic modernist period. Content-wise, the book pays tribute to the full range of pictorial approaches, from the manually elaborated artistic nudes of the turn of the century, enveloped in layers of theory, to the “obscene” postcard motifs which had not the slightest artistic pretension and were intended to exert a maximum effect on the buyer’s wallet.

All the pictures shown are taken from the late Uwe Scheid’s collection, one of the world’s largest and most important collections of erotic photography.

Autorka dokonuje krytycznej analizy awangardowego paradygmatu w odniesieniu do polskiej fotografii, rekonstruuje informacje o marginalizowanych bądź zapomnianych praktykach fotograficznych polskiego dwudziestolecia międzywojennego, podejmuje próbę krytycznego odczytania dotychczasowego zarysu granic polskiej fotografii awangardowej. Słowa kluczowe: awangarda, fotografia polska, sztuka polska, dwudziestolecie międzywojenne w Polsce, sztuka międzywojnia, sztuka II RP, sztuka dwudziestolecia międzywojennego, fotografia awangardowa

******

The Avant-garde Photographic Plate. Polish Photography Between the Wars

The author gives a critical analysis of the avant-garde paradigm with reference to Polish photography, reconstructs the information concerning marginalized or forgotten photographic practices in Poland between the wars, and attempts to explore the existing boundaries of Polish avant-garde photography in a critical way.

Jakub Śliwa od lat specjalizuje się w fotografowaniu świata „nie zachodniego”: subkontynentu Indyjskiego, północnej i środkowej Afryki.
W Indiach był kilkadziesiąt razy. Tam zrealizował reportaże m.in. o trędowatych z Puri, zanikającej tradycji zapasów Kushti czy spektakularnych obrzędach ku czci bogini Kali. Interesują go zanikające tradycje, rytuały i ceremonie, a tematy te publikował m.in. w National Geographic. Do wiosek w Ladakhu wracał przez sześć lat, by w końcu w tym mało jeszcze znanym miejscu odnaleźć opowieść do swojej pierwszej autorskiej publikacji. Ladakh to region w granicach Indii, jednak kulturowo przynależy do tradycji tybetańskiej ? stąd też często nazywany jest Małym Tybetem. Ocalały tutaj klasztory, kultywujące tradycje buddyzmu, a wielu tybetańskich uchodźców zamieszkuje tutejsze doliny. Żywe tu są wciąż tradycyjne rytuały (np. tańce cz’am), które w okupowanym Tybecie powoli zanikają. Dawne himalajskie królestwo, z powodu swojego położenia geograficznego, trudnych do przebycia przełęczy, przejezdnych tylko przez kilka miesięcy w roku oraz surowych warunków klimatycznych, bardzo długo opierało się zewnętrznym wpływom kulturowym. Otwarcie połączenia lotniczego między Delhi a Leh (stolicą Ladakhu) w 1984 nieodwracalnie zmieniło oblicze i - niegdyś samowystarczalną - gospodarkę tego terytorium. Duża część mieszkańców żyje aktualnie z importu i sezonowych biznesów turystycznych, a w zimie wyjeżdża, zostawiając tereny prawie opustoszałe. Wraz z pieniędzmi zachód przywiózł choroby i używki, na które lokalni mieszkańcy nie są odporni. Również mnisi zaczęli emigrować w poszukiwaniu życia w mniej surowych warunkach. Historia brzmi znajomo - bo to historia wsi, miast i regionów z całego świata - tyle że właśnie ta wydarzyła na oczach fotografującego. Jakub trafił do Ladakhu w poszukiwaniu miejsc nieznanych, poza szlakami turystycznymi. Zauroczony unikalną atmosferą regionu, wracał do niego co roku i zastawał wioski niepodobne do tych sprzed dwunastu miesięcy. Sfotografował je w trakcie tych zmian - wciąż przepełnione zanikającymi tradycjami i filozofią starego świata, bez pominięcia tego, co przyniosło nowe. Jakub Śliwa w „Cichej mantrze” pokazuje mnichów podczas buddyjskich praktyk obok występów objazdowej trupy cyrkowej zabawiającej turystów. Widzimy piękne krajobrazy i zabytkowe klasztory, ale i wioski pełne szyldów dla turystów. Bohaterowie raz ubrani są w tradycyjną odzież, raz w buty i koszulki adidasa. W skromnie urządzonej kuchni jedynym elementem wystroju są plakaty filmowe, a w salonie - plastikowe krzesło. Orient miesza się z komercją, tradycja z nowoczesnością. Nic nie jest proste w ocenie. Śliwa fotografował w czerni i bieli, ale projekt wydrukował na niepowlekanym, matowym papierze - „Chciałem w ten sposób oddać atmosferę tego miejsca - pokrytego pyłem, szorstkiego, suchego klimatu, ale i nieoczywistych zestawień”. Horyzontalny układ wydania odnosi się do rozpościerających się z każdej strony górskich przestrzeni. Fotografie wchodzą ze sobą w dialog zgodnie z zamysłem Śliwy: by nie przekłamywać rzeczywistości i pokazać świat zastany, ale jednocześnie okiem artysty oddać ulotną atmosferę buddyjskiej filozofii, unikalnej kultury i odosobnienia, które wciąż wybrzmiewają w tym miejscu i w autorze „Cichej Mantry”.

Komiksowa, humorystyczna opowieść o zjawisku, które opanowało świat. Dzięki smartfonom możemy się fotografować do woli w każdej sytuacji. A jak ludzie sobie radzili z potrzebą utrwalania swojego wizerunku, kiedy smartfonów nie było?

Razem Kinią, Robim i psem Fafikiem wędrujemy do różnych momentów w historii ludzkości i szukamy źródeł selfie, przy okazji poznając wiele ciekawostek z zakresu historii sztuki i historii techniki. Jakie powinno być selfie? Czytelnik sam może wyciągnąć wnioski, musi być jednak świadomy, że pstrykając sobie fotkę, dokumentuje swoją współczesność.

Dla czytelnika 8+

Photographs have a strange and powerful way of shaping the way we see the world. The most successful images enter our collective consciousness, defining eras, making history, or simply touching something so fundamentally human and universal that they have become resonant icons all over the globe. To explore this unique influence, Photo Icons puts some of the most important photographic landmarks under the microscope. From some of the earliest photography, such as Nicéphore Niépce’s 1827 eight-hour-exposure rooftop picture and Louis Daguerre’s famous 1838 street scene, through to Martin Parr, this is as much a history of the medium as a case-by-case analysis of its social, historical, and artistic impact. We take in experimental Surrealist shots of the 1920s and the gritty photorealism of the 1930s, including Dorothea Lange’s Migrant Mother.

Sebastião Salgado traveled the Brazilian Amazon and photographed the unparalleled beauty of this extraordinary region for six years: the forest, the rivers, the mountains, the people who live there—an irreplaceable treasure of humanity. The boxed postcard set features 25 individual images showcasing the breadth and beauty of Salgado’s project.