2020 Antologia Współczesnych Polskich Opowiadań

Co działo się we wrześniu 1829 roku w Wiedniu I dlaczego miało to aż taki wpływ na zadziwiający ciąg zdarzeń w które zaplątały się losy ludzi zamieszkujących Petersburg Wiedeń Warszawę Książka mówi o tajemniczych wiatrach które od wieków hulają pomiędzy Wschodem i Zachodem i mimo upływu czasu wcale nie słabną.

Katarzyna Kuczyńska-Koschany nie obawia się patosu, uwikłania osoby czytającego w tekst i samo czytanie, przechodzenia na stronę literatury, fikcji, idiosynkrazji, obawia się jedynie obojętności i zdawkowości. Jej czytanie jest namiętne, wyrafinowane i ryzykowne, a przy tym – najzwyczajniej – uważne.

Zbiór pełnych humoru opowiadań Wawrzyńca Siedleckiego zabiera czytelnika w nostalgiczno-surrealistyczną podróż do mazowieckiej wsi sprzed półwiecza. Autor śledzi absurdy życia małej społeczności i własne, dziecięce dylematy. W lapidarnych anegdotach twardość wiejskiego, poddanego cyklom natury życia przeplata się z zachwytem nad pięknem świata i ciepłem naiwnych wzruszeń.

NIEHISTORIE można w ogólności oddać za pomocą platońsko-derridiańskiej idei, streszczającej w krótkim szlagworcie opowiadanie Kret: nie ma lektury, jest tylko r o z s u n i ę c i e…

Jeśli bowiem język nie posiada jakiegoś faktycznego „zewnętrza” albo posiada jedynie to metafizyczne, transcendentalne, fikcjonalne, które pisarze i filozofowie starają się ucapić i posiąść niby dawni alchemicy przepis na złoto, po czym zamknąć za sobą drzwi, gasząc na odchodnym światło […], z pewnością posiada swą glebę, która pozostaje za tymi drzwiami, w zupełnej ciemności: i to stąd, z tej pustyni alchemików, psiego pola, ciemnej materii Historii, ziemi niczyjej, spulchnianej przez pracę korników nieprawego, nieświadomego, niejasnego, nierozumnego, język wybija się zawsze na swą powierzchnię, a składają się nań słowa, zdania, frazy, owe ciężkie grudy języka,
które wyrzucał z siebie Mojżesz-jąkała albo Nietzscheański Osioł, opowieści i rozdziały robinsonad i odysei, które nigdy się nie kończą, a jedyny koniec pobrzmiewa tylko w czujnych uszach […] ksiąg zbójeckich i xiąg bałwochwalczych, wszelakich apokryfów, encyklik i jednej Księgi […].

„Noc Manekina” – trzeci z kolei zbiór opowiadań i zarazem szesnasta pozycja książkowa w dorobku literackim Bogusława Janiczaka – autora z Darłowa. Na stronach książki znajduje się 25 opowiadań: Lustro, Sen Józefa F., Sklep z manekinami, Leśne Błota, Krzyż, Włóczęga Jeremiasz, Ksiądz Juliusz, Zagadka innej twarzy, Pensjonat Pani Hortensji, Drzwi, Noc Manekina, Noc w kościele, Znikająca oberża, Burza, Ślady na śniegu, Uliczna tancerka, Coś, Nawiedzony dom, Ktoś w oknie, Człowiek znikąd, Zima, Hotel na przedmieściu, Uroczysko, Wyspa Mnichów, Przy ognisku. Do każdego z opowiadań przypisany jest rysunek. Ilustracje do książki wykonała Jagoda Sławnikowska – wnuczka autora. Jeden z rysunków wykorzystany został także do projektu okładki. A tak o książce w kilku zdaniach pisze Elżbieta Rusin: Zamieszczone w zbiorze opowiadania mimo niewielkiej objętości wydają się być w pełni kompletne. Przemyślana w każdym szczególe fabuła rozwija się powoli, ale konsekwentnie, odkrywając kolejne elementy historii silnie osadzonych w codzienności, czemu sprzyja drobiazgowość opisów miejsc i czynności bohaterów. Charakterystyczny dla Bogusława Janiczaka styl tworzy niepowtarzalny klimat, znany czytelnikom wcześniejszych powieści tego autora.

Z zaciekawieniem brnąc przez poszczególne rozdziały, nie mogłem sie oprzeć wrażeniu, iż zza kotary pozornego bałaganu…