Bajan Historia Petersburskiej Kariery

"Ciiichooo... tu miłość się rodzi" jest książką o współtworzeniu, przez kobietę, nowego wszechświata. Kobieta jest tym całym zamieszaniem trochę zdziwiona, trochę przestraszona, czasami czuje się smutna i opuszczona ale jest przy tym piękna i ponad wszystko radosna. Głowa u góry, nogi bardzo bardzo nisko, poniżej pępka. Znów to wałkowanie od środka. A może to mysz buduje gniazdo. Co się dzieje w moim brzuchu?! Krasnale, księżniczki i książęta. Gwiazdy spadają, słońce wschodzi. Bajki się układają, bajki się rodzą. Rety, ratunku, pomocy! Zamki ktoś buduje. W moim małym brzuchu świat zwariował. Pomocy! Jest to opowiadanie kobiety zaciekawionej odkrywaniem nowego oblicza miłości. Zachwyconej twórczymi możliwościami jakie sama posiada. Próbuje wtopić się w te niepowtarzalne chwile, zapisać je, aby nie minęły niezauważone. Opowiadanie, gdzie rzeczywistość przeplata się z marzeniem, kobieca chęć trwania w nowym świecie z pragnieniem ucieczki.

Wielostronność zainteresowań i kompetencji Bogdana Toszy jest godna podziwu. Wiesław Myśliwski O czymkolwiek opowiada Tosza – a Daremny przechodzień to nadzwyczajnie rozległy i bogaty archipelag: od liryki i tłumaczeń po eseje o sztuce i epitafia… – czyni to z prawdziwą pasją i przejęciem, z ciekawością i zachwytem, znawstwem i przenikliwością. Naprawdę potrafi – widzieć jasno w zachwyceniu; i umie się tym zachwytem dzielić, niemal niepostrzeżenie, najpiękniej nim zaraża. Bronisław Maj Te szkice powstały z ciekawości, z zachwytu, dociekliwości i przyjaźni. Przeglądają się w nich wybrane miejsca, widziane z perspektywy podróży, wiersze, książki i obrazy. Ale są w nich przede wszystkim ludzie. To z nimi Tosza rozmawia najczulej. To ich wspomina, bo wielu z nich, niestety, odeszło. Jeszcze niedawno czytałem te szkice w „Zeszytach Literackich”, a dziś z radością witam je w książce. Marek Zagańczyk

Bohaterami opowiadań są zapijaczeni rycerze okrągłego (plastikowego) stołu, których Brytanią jest Praga, Kamelotem bar przy rondzie Starzyńskiego, gdzie piwo kosztuje dziesięć groszy więcej niż w sklepie, a gralem butelka alpagi. To historie o potrzebie rytuału i autentyczności w świecie, który nie poddaje się upiększającym zmianom i rewitalizacji. Opowiadania połączone są rondem (Starzyńskiego ) i w rondo. Na jednym planie odbywa się wędrówka bohaterów po lewobrzeżnej Warszawie, nieco bezładne kręcenie się w kółko właśnie, a na drugim są historie ludzi związanych z barem Rondo przy rondzie Starzyńskiego, gdzie część z nich i tych dwóch pierwszoplanowych bohaterów obchodzi święto zwane Dniem Alpagi. Nastroje opowieści mieszają się, żart przechodzi w smutek i tragedię, a wszystko kończy się czymś, co ma kształt wiersza – lamentu jednego z bohaterów. Marcin Dyjasiński - urodził sie w Warszawie, wychował i mieszkał na Pradze, a teraz mieszka na Magurce Wilkowickiej w Beskidzie Małym. Dziennikarz, dramatopisarz, autor opowiadań "Tam gdzie pogrzebany jest pies"

Mama umiera w sobotę to zbiór siedmiu na pierwszy rzut oka bardzo różnych opowiadań, które łączą w sobie wielki temat relacji rodzinnych z elementem nieznanego. Obserwujemy tu m.in. skomplikowane relacje pomiędzy: piękną żoną a mężem garbusem-zazdrośnikiem, dorastającym w dusznej atmosferze rodzeństwem, tajemniczym dziadkiem a jego nieletnim podopiecznym, przyziemnym ojcem a synem-marzycielem, małżeństwem w patriarchalnej społeczności. Niemczyk, zupełnie nie przejmując się zalecaną debiutantowi ostrożnością, żongluje sceneriami: osadza swoich bohaterów to pod budką z piwem na polskim blokowisku, to w pachnącej kwiatem lotosu willi w Bombaju. Misternie konstruuje przedstawione światy, nie boi się niedopowiedzeń i symboliki. W jego opowiadaniach często czai się trudna do sprecyzowania groza rodem z Miasteczka Twin Peaks. Coś tajemniczego i niepokojącego bez przerwy wisi w powietrzu, czyha za rogiem i wyciąga włochatą łapę. Po bohaterów. I czytelników. Książka rozpoczyna prezentującą rodzimych debiutantów serię Nowe Polskie. Wydawnictwo Afera wraz z książką Mama umiera w sobotę jeszcze przed oficjalną premierą zdobyło Nagrodę Główną w organizowanym przez Fundację Tygodnika Powszechnego i Instytut Książki konkursie Promotorzy Debiutów. Krótka ocena jury konkursu: Siedem nad wyraz zgrabnych, skonstruowanych z wyczuciem opowiadań – tak można by najkrócej opisać debiutancki tom prozy Rafała Niemczyka. Od razu widać, że autor uczył się literackiego fachu od najlepszych. Warto zapamiętać to nazwisko. Rafał Niemczyk (ur. 1982) – z wykształcenia dziennikarz, niezależny recenzent, copywriter (współautor książki „Copywriting. Jak sprzedawać słowem”), maratończyk. Laureat kilku konkursów literackich (pierwsza nagroda w XI Ogólnopolskim Konkursie Literackim im. Haliny Sopkiewicz, pierwsza nagroda w XV Ogólnopolskim Konkursie Literackim „Pisanie dobre na chandrę”) W opowiadaniach bawi się formą, nie zgadza się jednak na kryzys fabuły. Mieszka w Jaworznie.

Pierwszym autorskim zbiorem opowiadań w nowej edycji "Magazynu Fantastycznego" jest "Poznasz mnie po głosie" Tomasza Kaczmarka. To w większości teksty nowe, do tej pory niepublikowane, o szerokim spektrum tematycznym - zarówno horrory, jak i fantasy czy science - fiction.

Oto narodziła się pisarka Joanna Bator Czy można pozostać sobą, gdy ktoś bliski straci pamięć i zapomni, kim jesteśmy? Hanna Maj żyła po cichu, a jej życie skończyło się na długo przed śmiercią. Choroba sprawiła, że przestała rozpoznawać żyjących, za to coraz częściej odwiedzali ją zmarli. Pola wraca do rodzinnego domu dzień przed pogrzebem babki. Chce odzyskać wspomnienia, które straciła Hanna. Wchodzi w pamięć jak w pokutę. Co stało się z bratem babki, który pewnego dnia zniknął? Skąd w siostrze Hanny tyle złości i goryczy? Czy Pola zdoła odkryć to, o czym wszyscy w rodzinie milczą? Paulina Jóźwik pisze z czułością i wrażliwością na drugiego człowieka. Strupki to opowiedziana ciepłym szeptem powieść o godzeniu się z życiem, pamięci i rodzinnym domu, którego głos pozostaje w nas na zawsze. *** Krystaliczny debiut literacki Paulina Jóźwik – rocznik 1988. Wychowała się na śląskim blokowisku, mieszka w Krakowie, najchętniej pisze o wsi. Inspiruje ją twórczość Magdaleny Tulli i Elizabeth Strout. O swojej debiutanckiej powieści mówi: „odkryłam, że pisać to pamiętać, a snucie opowieści ocala pamięć, dzięki której istniejemy”.