Dzień Alpagi I Inne Opowieści Z Pragi / Świniodzik

– Poczekaj, nie odkładaj na bok tego zdjęcia – mówię do mego wnuka, Jasia. – Pamiętasz może, gdzie i kiedy je robiłeś? To zdjęcie będzie na okładce mojej książki. – Pamiętam, bo to był bardzo ważny dla mnie wieczór. Uliczki Filadelfii, zasypane pierwszym w tamtym roku śniegiem, w świetle księżyca wyglądały pięknie i tajemniczo. Następnego dnia rano miałem wyznaczony termin obrony pracy doktorskiej. Wybrałem się na krótki spacer przed snem. Oświetlone puste wnętrze kawiarni i para w środku przyciągnęły mój wzrok. Powodowany niewyjaśnionym impulsem zrobiłem przez szybę zdjęcie kobiecie w zielonym swetrze i towarzyszącemu jej mężczyźnie. Nie wiem, dlaczego to zrobiłem. Był to niekontrolowany odruch. Nie miałem pojęcia kim są, a oni na pewno nie wiedzieli, że są fotografowani. – Aha. Czyli Akrazja. Któreś z nich, kiedyś, może zobaczy książkę napisaną w obcym języku. Wyobraź sobie, że wszystko, co stać się może, kiedyś się zdarzy. – No tak. Teoretycznie tak. Kiedy fotografowałem, nie przyszło mi to do głowy. Po prostu zrobiłem zdjęcie maleńkiej, cichej kawiarenki w zimową noc. Przyznaj, że to ładne nastrojowe zdjęcie.

Zbiór opowiadań Jakuba Nowaka „Amnezjak“. Teksty to niezwykłe koncepty hard SF, porównywalne z tymi, które na ekranie oglądamy w serialu „Black Mirror“. Jacek Dukaj tak mówi o pisarstwie Kuby: „Kto w Polsce pisze jeszcze oryginalną science fiction? Jakub Nowak. I nie jest to SF inżynierów i gadżeciarzy, lecz pełne spektrum literatury – szukającej nowatorstwa tak w treści, jak i w formie opowieści. Opowiadania są dziś prawdopodobnie ostatnią miarą czystości pisarskiego powołania, nie przynoszą bowiem autorowi ani pieniędzy, ani uznania prestiżodawców. Zebrane w tym tomie dziewięć tekstów Jakuba Nowaka to owoc siedmiu lat pracy jego wyobraźni. Nie pisał powieści. Wszystko jest w opowiadaniach“. W Amnezjaku czytelnicy znajdą: Karnawał, Dziwne dni, Ekumenizm, Rychu, Retro, Ciężki metal, Dominiczka mówi, Zimno, gdy zajdzie i tytułowy Amnezjak. Jakub Nowak, pisarz i medioznawca, publikował w „Nowej Fantastyce“, „Czasie Fantastyki“ oraz antologiach. W pracy naukowej zajmuje się teorią komunikowania i mediów, kulturą popularną oraz nowymi wzorcami aktywności obywatelskiej online.

Ewa Różycka w rzadki sposób potrafi łączyć rzeczywistość jawy i snu, teraźniejszości i wspomnienia, pokazywać ukryty sens zdarzeń i ich wielowymiarowość.

„Czerwony lakier” – zbiór opowiadań erotycznych o których powstaniu tak pisze sama autorka: „Czerwony lakier kojarzy się zwykle z umalowanymi na czerwono paznokciami. A gdyby tak kojarzył się z miejscem, gdzie swobodnie i intymnie możesz spędzić czas ze swoim kochankiem, co byś powiedziała? Wiesz, wymyśliłam takie miejsce, wymyśliłam to miejsce, by pokazać wam, że takie miejsca są potrzebne, by choć na chwilę oderwać się od codzienności i rutyny życia. Będąc w związku, często wypalamy się, brakuje nam spontanu, nie staramy się o siebie nawzajem. Zatem, drogie Panie… Zapraszam do lektury.”

Wielostronność zainteresowań i kompetencji Bogdana Toszy jest godna podziwu. Wiesław Myśliwski O czymkolwiek opowiada Tosza – a Daremny przechodzień to nadzwyczajnie rozległy i bogaty archipelag: od liryki i tłumaczeń po eseje o sztuce i epitafia… – czyni to z prawdziwą pasją i przejęciem, z ciekawością i zachwytem, znawstwem i przenikliwością. Naprawdę potrafi – widzieć jasno w zachwyceniu; i umie się tym zachwytem dzielić, niemal niepostrzeżenie, najpiękniej nim zaraża. Bronisław Maj Te szkice powstały z ciekawości, z zachwytu, dociekliwości i przyjaźni. Przeglądają się w nich wybrane miejsca, widziane z perspektywy podróży, wiersze, książki i obrazy. Ale są w nich przede wszystkim ludzie. To z nimi Tosza rozmawia najczulej. To ich wspomina, bo wielu z nich, niestety, odeszło. Jeszcze niedawno czytałem te szkice w „Zeszytach Literackich”, a dziś z radością witam je w książce. Marek Zagańczyk

Nie ma nic nudniejszego w literaturze, niż ludzie opisujący swoje sny. Wydaje się takiej czy takiemu, że dowolne głupstwo mogą napisać, że fabuła może się im rozłazić, logika zdarzeń kuleć, a postaci historyczne mogą w najlepsze wykonywać dowolne działania, na przykład wycinać z trzustki torebki po herbacie. Bo oniryczność niby wszystko usprawiedliwia. Jest to nudne, głupie, egotyczne i, jakkolwiek bawi autora czy autorkę, przeważnie niewnoszące kompletnie niczego. Więc dlaczego Kąckiej się udało? Dlaczego niegłupie, nienudne i ciekawe? Czy to w ogóle jest sprawiedliwe? Jacek Dehnel "Sny Kąckiej odznaczają się wybitną bezczelnością. Raz traktują jawę z karygodną dezynwolturą, jak materię plastyczną, z której lepią świat zupełnie osobny – a wtedy Elizie wyrasta ogon albo gawędzi z Immanuelem Kantem, małym jak szczurek, a potem wsadza do koperty i wysyła do Królewca. Innym razem śmieją się z niedorzeczności jawy i przedrzeźniają jej powagę – wówczas Eliza pije wodę z Wisły razem z najwyższymi czynnikami państwowymi albo wciąga pył ze zrujnowanej Warszawy. A najdziwniejsze, że zapisane (prawdopodobnie już po przebudzeniu) nie tracą niczego ze swej odurzającej mocy i zachowują roztargniony urok." Jerzy Franczak