Park Pokoju w Cieszynie nie jest takim, jakim się może wydawać. Dzieją się tam procesy rangi kosmicznej, pojawiają się w nim i znikają z niego postaci jednocześnie abstrakcyjne, z drugiej – do bólu realne. Żeby je zobaczyć i doświadczyć ich jestestwa trzeba mieć umysł otwarty na to wszystko, co nieoczywiste. Owszem, można przejść przez Park Pokoju i nic nie zobaczyć, niczego nie doświadczyć. Wystarczy jednak czasem tylko usiąść na ławce, zamknąć oczy i w powiewie łagodnego wiatru poczuć, że jest to miejsce szczególne. (…) Celem tej książki nie jest ukazanie szeregu postaci oraz zdarzeń mogących uchodzić za groteskowe, śmieszne, i na swój sposób pocieszne. One nie wzięły się znikąd. One i ich losy nieuchronnie szkicują zarysy Europy Środkowej jako przestrzeni nieoczywistej, skomplikowanej i niebanalnej. Jednocześnie formują krzywe zwierciadło, w którym każdy z nas, zgłaszający chęć przynależenia do Europy Środkowej, musi się przejrzeć, żeby poznać prawdę o sobie samym. Los przechodnich mieszkańców Parku Pokoju jest poniekąd naszym losem, gdyż wszyscy jesteśmy tylko lub aż pielgrzymami. Uważamy, że każdy z nas, przy odrobinie dobrej woli i koncentracji w towarzystwie kieliszka wytrawnego wina, odnajdzie cząstkę siebie w zarysowanych przez nas postaciach. (…) Każdy czyta na swą własną odpowiedzialność. Reklamacji nie uwzględnia się.
(Ze Wstępu)