Park Pokoju przewodnik dla myślących karykaturalnie

Złośliwa, mocno aluzyjna, nie oszczędza nikogo, świetnie napisana i jak zawsze u Aleksandry Rumin odkrywczo zaskakująca. Politycznie „niepoprawna”,
ale za to jak napisana! Po prostu genialne szaleństwo!
Iwona Banach

Nie ma to jak wyścig po fotel wójta! Aleksandra Rumin w błyskotliwy sposób rozbiera króla do naga i pierwsza zaczyna się śmiać. A my razem z nią. Zjadliwy humor, pastisz najwyższych lotów i cała lawina przemyśleń. Książka na czasie, prawdziwy haust świeżego powietrza. Polecam!
Danuta Awolusi

Grzeszyn to mała, urokliwa gmina, miejsce zsyłki dla ludzi, którzy dostali od losu drugą szansę. Gdy tuż po wizycie premiera rządzący miastem z woli ludu i Boga wójt znika bez śladu, a kilka dni później zrozpaczona żona otrzymuje list z żądaniem okupu, mieszkańcy stają na wysokości zadania i natychmiast rozpoczynają publiczną zbiórkę astronomicznie wysokiej kwoty. Niestety, hojność wyborców ma swoje granice, akcja kończy się fiaskiem, wójt zostaje uznany za zmarłego, a jego mandat ulega wygaszeniu.

Konieczne jest przeprowadzenie przedterminowych wyborów. Do wyścigu o fotel wójta Grzeszyna staje trzech kandydatów: spokrewniony z brytyjską rodziną królewską dziedzic na uchodzącym za perłę regionu wandalińskim zamku, kucharz z restauracji Wykwintnej w Wielkiej Lipie, który zarabia siedemnaście tysięcy miesięcznie, chociaż umie gotować jedynie bulion z kostek rosołowych, oraz namaszczony przez najważniejszą osobę w państwie spadochroniarz ze stolicy, dla którego wójtowanie ma być pierwszym krokiem do wielkiej politycznej kariery. Rozpoczyna się brutalna kampania wyborcza, bo w polityce jak w miłości – wszystkie chwyty dozwolone.

Duża dawka humoru doprawiona intrygami małej społeczności i polana politycznym sosem o dziwnie znajomym smaku.
Aleksandra Rumin tym razem porzuca zbrodnie, by zabrać nas w świat political fiction o polskiej prowincji.

Jak prawidłowo założyć koszulkę z krótkim rękawkiem?
Jak ziewać, leżeć czy pić wodę?
Co zrobić, aby stąpać twardo po ziemi?
Na te i wiele innych intrygujących pytań znajdziesz odpowiedź wewnątrz.

Instrukcje rzeczy łatwych Piotra Nowickiego to żartobliwe vademecum, dotyczące elementarnych wyzwań ludzkiej egzystencji, takich jak picie wody, otwieranie drzwi czy mruganie oczami. Książka rozbija schematy myślowe, ukazując złożoność rzeczy najprostszych.


Wielu osobom leżenie wydaje się łatwe. Nic bardziej mylnego. Leżenie jest wyjątkowo trudne, ponieważ wymaga powstrzymywania się od innych, często równie ciekawych rzeczy, na przykład: siedzenia, pływania czy strugania wariata.
By leżeć, należy położyć się i wytrwać w tej pozycji przynajmniej przez czas potrzebny do wyobrażenia sobie siedmiu nieistniejących gatunków grzybów.

Klasyczna książka o kotach, opisująca ich historię, naturę oraz obecność w kulturze od starożytności po wiek XIX.

Francuski pisarz i krytyk Jules Champfleury oparł swe dzieło na solidnej dokumentacji – świadectwach historycznych, ikonografii, opracowaniach naukowych, relacjach i zwierzeniach przyjaciół, a także na własnych obserwacjach człowieka żyjącego na co dzień w towarzystwie bohaterów swej książki. Jednakże autor Kotów bynajmniej nie jawi się czytelnikowi jako bezstronny obserwator, przyglądający się kocim sprawom przez lupę realisty. Przeciwnie – nie szczędzi nieprzyjaciołom kotów ostrych reprymend, otwarcie krytykuje tych, którzy wykazują wobec nich okrucieństwo lub stosunek bezdusznie utylitarny, tworząc tym samym swój autoportret jako bezwarunkowego wielbiciela race féline.

Dobierając bogatą ikonografię, Champfleury poprosił paru swych znajomych o ty, by narysowali lub namalowali koty specjalnie dla niego. A były to takie znakomitości, jak Victor Hugo, Eugene Delacroix, Prosper Mérimée czy Édouard Manet, który wykonał też afisz reklamujący książkę.

Sukces Kotów przerósł oczekiwania autora i wydawcy. Dziś, po stu pięćdziesięciu latach od jej publikacji, książka ta należy do kanonu kociej literatury.

Zbiór najlepszych, najzabawniejszych anegdot o znanych politykach.

Jeśli lubicie Państwo śmiać się i opowiadać zabawne historie o sławnych ludziach, to ta pozycja jest w sam raz dla Was. Przemysław Słowiński zebrał i opracował mnóstwo śmiesznych historii o znanych aktorach, tych lubianych, oraz nie. Większość opowieści jest zapisem autentycznych wydarzeń, które faktycznie miały miejsce w naszej historii, natomiast pozostałe... Tak, czy inaczej, sytuacje są śmieszne...

Na obrzeżach szlacheckiej posiadłości, pełnej gości z różnych pokoleń i środowisk, zatrzymuje się na odpoczynek tajemniczy wędrowiec, Ludmir. Kiedy zauważa zbliżającą się parę, udaje, że śpi. Dzięki temu dowiaduje się, że młodzieniec, Janusz, zamierza kazać przenieść go do dworu, przebrać w teatralne szaty sułtana i namówić wszystkich mieszkańców i gości, aby również się przebrali i udawali dworaków sułtana.
Figlem tym Janusz chce przypodobać się właścicielowi posiadłości, panu Jowialskiemu, gawędziarzowi, nieustannie zamęczającemu otoczenie powtarzaniem historyjek, będącemu także dziadkiem Heleny, o której rękę ubiega się Janusz.
Sztuka napisana jest prozą, ale wplecione są w nią rymowane bajki, np. „Osiołkowi w żłoby dano”, ”Małpa w kąpieli”, „Paweł i Gaweł”, „Czyżyk i zięba”, funkcjonujące także jako osobne utwory.
„Pan Jowialski” należał do najczęściej wystawianych sztuk Fredry. Tadeusz Boy-Żeleński określił ją jako "sfinksa naszej literatury" – z uwagi na wielości interpretacji badaczy tego utworu.

"Perypetie Świnki Quick" to opowiastki dla zdecydowanie dorosłych, których świat trąca ryjem główna, wielce niepokorna bohaterka. Kto ma odwagę zaprosić do swego życia Świnkę Quick, niech chwyci za koszyk, wykona KLIK!

Dorota Zgutka

Antykarierowiczka. Z korporacji przeniosła się do III sektora, w którym zalicza wspaniałe wzloty i bolesne upadki. Obecnie współtworzy Stowarzyszenie „Dom Kultury Niezależnej” w Łodzi. Mangerka Lemur band. Pionierka trendu plus size, nagrodzona medalem „Pozytywista Roku” za portal kobietapuszysta.pl. Życiowe motto: „Imperare sibi maximum est imperium” - Lucius Annaeus Seneca, ok. 3 - 65 p.n.e.