Antologia polskiego reportażu Tom 3

Pierwsza obszerna biografia Marii Kaczyńskiej, złożona ze wspomnień członków rodziny, przyjaciół oraz innych osób towarzyszących prezydentowej na kolejnych etapach życia. Wspomnienia te prowadzą czytelnika od kołyski w leśniczówce na Wileńszczyźnie, poprzez lata szkolne w Złotowie i Rabce-Zdroju, studenckie życie w Sopocie, ślub z Lechem Kaczyńskim i wspieranie go w działalności opozycyjnej, aż po ostatnie lata spędzone w Pałacu Prezydenckim, gdzie Maria Kaczyńska z wielką klasą pełniła rolę pierwszej damy. Przez wielu niedoceniana za życia, po śmierci zdobyła szeroką sympatię. Zauważono jej elegancki styl, inteligencję, poczucie humoru oraz niezależność wygłaszanych opinii. Książka zawiera również liczne zdjęcia i dokumenty rodzinne. Wydanie drugie zmienione, ze wstępem Prezydenta RP Andrzeja Dudy.

Masz 66 lat, kobietę w domu, emeryturę i jedziesz sam rowerem przez Europę. Po co? To pytanie zadał Alfredowi Pieszczochowiczowi hiszpański policjant, pomagający mu pozbierać się po wypadku. Łódzki rowerzysta i żeglarz w podróży rowerowej z Lizbony do rodzinnej Łodzi spędził 65 dni, przejeżdżając w tym czasie ponad 5200 kilometrów, pokonując Pireneje i Alpy, tracąc 10 kilogramów na wadze i 10 centymetrów pasie. Co zyskał? Pewność, że marzenia – choćby te najbardziej szalone – spełniają się niezależnie od wieku i że nic tak nie konserwuje człowieka jak ruch na świeżym powietrzu, ząbek czosnku co wieczór i zimna coca-cola. Wystarczy chcieć i aż chcieć. Alfred Pieszczochowicz – Urodzony 14.12.1949 r. w Ostrołęce. Wychowany i wyuczony na Śląsku i w Ostrołęce, gdzie został technikiem elektrykiem o specjalności elektroenergetycznej. Tuż po szkole 2 lata w wojskach łączności i przenosiny na stałe do Łodzi. Tu praca w energetyce i handlu. Córka i syn oraz wnuczki. Od młodości rower i woda. Spływy pontonowe i łódką – głównie północno-wschodnia Polska. Żeglarstwo i stopień sternika jachtowego. Mazury, Pojezierze Iławsko-Ostródzkie, Zalew Wiślany, Zatoka Gdańska i Pucka, Zalew Zegrzyński, Zalew Soliński, Morze Adriatyckie, Śródziemne i Atlantyk. Od niedawna ponownie żonaty. Wybranka to Ewa, z którą mieszka od 12 lat. Jak sam twierdzi – raczej zadowolony i na pewno uśmiechnięty emeryt.

Kiedy oczy wszystkich kierują się na to, co w świetle reflektorów, w cieniu można zobaczyć to, co prawdziwe.
Bardzo dużo się tu dzieje. Ktoś umarł i cichutko leży sobie za ścianą. Ktoś włóczy się po mieście i pije, bo szuka miłości. Więc pisze wiersze i pije, i znów się włóczy, bo szuka miłości. Ktoś marzy o lataniu, ale ziemia zbyt mocno trzyma go za nogi. A ktoś inny grzebie w ziemi, bo chce zapomnieć o przeszłości. Matka pielgrzymuje do więzienia, do syna. Żona już nie wie, czyją właściwie jest żoną. Młoda dziewczyna nerwowo obgryza paznokcie.
Zwyczajność i niezwykłość, magia i codzienność, natłok emocji i samotność mieszają się w tych historiach i tylko od czytelnika zależy, czego odnajdzie tu więcej.

Gospodarcze i społeczne konsekwencje integracji monetarnej Polski z Unią Gospodarczą i Walutową pozostają jednym z ważniejszych tematów badawczych w środowisku ekonomistów i socjologów. Recenzowane opracowanie bez wątpienia wpisuje się w ten nurt badań. Za szczególnie cenne uznać należy zastosowanie mikroekonomicznej perspektywy, która pozwoliła zbadać, jakie mogą być konsekwencje wprowadzenia euro właśnie na poziomie mikroekonomicznym.

Książka Jolanty Ambrosewicz-Jacobs stanowi interesującą lekturę z dziedziny studiów nad polską pamięcią Holokaustu, a zwłaszcza jej kształtowania w procesie edukacji. Niemal w całości oparta została na wynikach ogólnopolskich badań, które w 2008 roku przeprowadzone zostały wśród młodzieży. Ich celem było przede wszystkim rozpoznanie, co uczniowie wiedzą na temat Holokaustu, jakie jego reprezentacje dominują w ich świadomości, ale także jaki jest ich stosunek do Żydów oraz skala podzielanych antysemickich przekonań. Na zadane pytania respondenci odpowiadali już po publikacji książki Sąsiedzi. Historia zagłady żydowskiego miasteczka Jana Tomasza Grossa, która zaowocowała nie tylko burzliwą debatą na temat współudziału Polaków w Holokauście, lecz również postępem badań na ten temat. Czy te nowe ustalenia o czarnych kartach w polskiej historii, których stale przybywa, przenikają do programów nauczania i treści podręczników szkolnych? Czy mają swój refleks w świadomości młodzieży? Na te pytania Jolanta Ambrosewicz-Jacobs również odpowiada. Jej książka to swoisty raport ze stanu wiedzy polskiej młodzieży przed i po debacie jedwabieńskiej zanim jeszcze agresywna polityka historyczna w obronie polskiej niewinności na dobre zaczęła siać spustoszenie, które nie ominęło edukacji. Jednakże autorka nie ograniczyła się wyłącznie do analizy wyników badań sondażowych. Na podstawie licznych wywiadów z nauczycielami i edukatorami, wniosków płynących z obserwacji uczestniczących, analizy programów nauczania, wytycznych ministerialnych oraz wielu innych materiałów źródłowych, napisała wnikliwą książkę o meandrach polskiej edukacji o Holokauście. Formalnej, upaństwowionej i przenikniętej duchem polonocentryzmu, ale także otwartej, eksperymentalnej i niezależnej. Książka Islands of Memory. The Landscape of the (Non)Memory of the Holocaust in Polish Education from 1989 to 2015 może być zatem również czytana jako dowód uznania dla niekonwencjonalnych form nauczania o Holokauście, lokalnych inicjatyw jego upamiętniania i edukowania o nim poza murami szkół przez samozwańczych strażników pamięci. Ich nazwisk nie znajdziemy na pierwszych stronach gazet, ale to także o nich jest ta książka. Dr hab. Piotr Forecki, prof. Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Kilka dni temu – długa rozmowa z Januszem Majewskim. Opo­wiedziałem mu, że Różewicz mnie namawiał, żebym napisał jakąś pogodną, może plotkarską powieść, wykorzystał w niej poczucie humoru, trzeba dać czytelnikom trochę przyjemności. Janusz się zgodził ze mną, że mój wspaniały przyjaciel trochę upraszczał. Czytelnik jest wdzięczny autorowi nie tylko, kiedy się roześmieje. Także kiedy się wzruszy. Kiedy zaleje się łzami.

Król Stanisław August, w depresji (do której nieraz miał powo­dy), z ostrym bólem głowy, poprosił o łagodną muzykę. Trio grało przez godzinę, a król cały czas płakał (wiemy o tym z jego pa­miętników). Po godzinie żadnych bólów już nie odczuwał, nastrój się zmienił. „Muzyka mu pomogła” – twierdził Stanisław Mackie­wicz. Nie, nie muzyka. Płacz! Ulgę przyniosły łzy.

Popłaczmy sobie, czytelniku (i czytelniczko). Nie wstydźmy się. Zasłużyliśmy na słodycz łez. Warszawa 2018

Niezmiennie aktualne zapiski Józefa Hena cieszą się niesłabnącym od kilku dekad uznaniem czytelników. Ja, deprawator to kolejny diariusz autora. Publikacja zawiera spostrzeżenia i refleksje z bieżących wydarzeń lat 2016–2018.