Badania jakościowe Tom 2

Niniejsza publikacja to analiza ogólnopolskich badań socjologicznych przeprowadzonych w 2020 r. wśród uczniów liceów, techników i szkół branżowych. Po krótkim wprowadzeniu teoretycznym Autor oddaje głos młodzieży, aby poznać jej opinie na temat duszpasterzy – tych, z którymi mają kontakt na co dzień, i tych, którzy kierują Kościołem. Co młodzi ludzie cenią u księży, a czego nie tolerują? Jakie maja wobec nich oczekiwania? Czy można skuteczniej docierać do nich z przekazem Ewangelii? Które wartości promowane przez Kościół przyjmują, a które odrzucają? Jakie przybierają postawy wobec zinstytucjonalizowanej religii i czym je argumentują?

Wszyscy, którym zależy na tym, by proces emigracji młodzieży polskiej z Kościoła został zahamowany, powinni uważnie przeczytać tę książkę. Jest ona ważna z teoretycznego i empirycznego punktu widzenia, ale zawiera także – przynajmniej pośrednio – ważne rekomendacje wychowawcze dla duchowieństwa, a zwłaszcza dla katechetów.

(Z recenzji ks. prof. dr. hab. Janusza Mariańskiego KUL)

Za ciekawy zabieg metodologiczny należy uznać to, ze dużą część publikacji stanowią obszernie przytoczone wypowiedzi młodych ludzi na temat duchownych, natomiast własne komentarze Autor ogranicza do niezbędnego minimum. Można powiedzieć, że tym samym oddaje głos ludziom młodym, pozwalając, aby wypowiedzieli to, co myślą, własnym językiem, bez ograniczeń i niedomówień, z niekiedy brutalną szczerością. Niektóre z tych wypowiedzi mogą poruszać lub nawet oburzać, ale każda z nich skłania do refleksji. Jak słusznie zauważa Autor, młodzież określa w ten sposób wzór oraz „antywzór” kapłana. Warto przyjrzeć się każdemu z nich.

(Z recenzji dr hab. Agnieszki Zduniak, prof. UKSW)

Najważniejsza książka w dorobku dziennikarskim Joan Didion. Tytułowy esej został okrzyknięty przez „Publishers Weekly” jednym z najważniejszych tekstów od 1950 roku.
Joan Didion rejestruje wstrząsy i następstwa lat sześćdziesiątych w Stanach Zjednoczonych. Bada kluczowe wydarzenia, postaci i trendy epoki, która na nowo zdefiniowała kulturę masową. Didion przywołuje spotkania z Jimem Morrisonem, atmosferę studenckich kampusów, zbrodnię popełnioną przez grupę Mansona; patrzy z powątpiewaniem na rodzący się ruch wyzwolenia kobiet i kreśli portret luksusowego życia bogatych Kalifornijczyków. Dokonuje też bezlitosnej wiwisekcji samej siebie, przywołuje cytaty z raportów psychiatrycznych na własny temat, opowiada o własnych obsesjach dotyczących wody czy centrów handlowych, bez zażenowania mówi o swojej uprzywilejowanej pozycji zamożnej białej intelektualistki.
Biały album zawiera teksty, które powstawały i były publikowane w latach 1968–1978.
Joan Didion (1934–2021) – amerykańska dziennikarka, eseistka, autorka powieści i scenariuszy. Tworzyła w nurcie Nowego Dziennikarstwa, które wprowadziło stosowanie w reportażu i eseju technik zaczerpniętych z literatury pięknej.

Monografia Budowanie pokoju w środowisku konfliktowym na przykładzie Afganistanu. Efektywność działań społeczności międzynarodowej dotyczy efektywności, wysiłku i wpływu wybranych aktorów społeczności międzynarodowej na budowanie trwałego pokoju w rejonie postkonfliktowym oraz przedstawia, w jaki sposób wysiłki te są kontestowane w debatach parlamentarnych. Autor opracowania skonfrontował pewną wizję skuteczności oraz efektywności w zarządzaniu konfliktem i interwencją (która jest podzielana w ramach architektury instytucjonalnej analizowanych aktorów: Unii Europejskiej i dwóch państw narodowych, członków NATO – Polski i Wielkiej Brytanii) ze społeczno-polityczną interpretacją i oceną tych wysiłków, a także ich realnym wpływem na sytuację. Za kontekst konfliktu asymetrycznego posłużyły realia Afganistanu w latach 2005–2015. „Marcin Zubek z jednej strony omówił strategię zarządzania konfliktem w ramach interwencji w Afganistanie, a z drugiej w intrygujący sposób pokazał to zaangażowanie z perspektywy debat parlamentarnych w Unii Europejskiej, Polsce i Wielkiej Brytanii. Praca jest niezmiernie interesującym studium politologicznym, ponieważ autor bardzo dobrze wywiązał się z trudnego zadania pokazania oceny, a zarazem kontestacji w recepcji zaangażowania społeczności międzynarodowej z perspektywy debat parlamentarnych. Po pierwsze, nakreślił główne wątki debat w ramach parlamentów narodowych, co szczególnie istotne – w kontekście kontestacji politycznej oraz oceny zaangażowania w Afganistanie członków NATO: Polski i Wielkiej Brytanii. Po drugie, świetnie nakreślił perspektywę ponadnarodową w kontekście efektywności działań społeczności międzynarodowej w Afganistanie. Ujęcie Marcina Zubka to nie tylko studium politologiczne, lecz także z zakresu studiów nad bezpieczeństwem. Autor bardzo trafnie zdiagnozował złożoność zarządzania interwencją w warunkach konfliktu asymetrycznego w Afganistanie. W niezwykle interesujący sposób udało mu się uchwycić i pokazać dwie perspektywy zaangażowania społeczności międzynarodowej w tym kraju. Jedną z nich są debaty parlamentarne, a drugą – dogłębna analiza interwencji zarządzanej w ramach NATO i prowadzonej w złożonych warunkach konfliktu asymetrycznego w niezwykle trudnej sytuacji w Afganistanie. Monografia uzupełnia poważną lukę w badaniach nad problematyką konfliktów asymetrycznych. Dodatkowo Autor zaproponował intrygujące spojrzenie z perspektywy parlamentarnej, co pozwala lepiej zrozumieć konteksty polityczne i motywy procesów decyzyjnych w państwach zaangażowanych w misję stabilizacyjną w Afganistanie w latach 2005–2015”. Z recenzji prof. dra hab. Radosława Fiedlera

„Chwałą jednych jest, że piszą dobrze, a innych, że się do tego nie zabierają” stwierdza w swoich Charakterach Jean de La Bruyere, francuski eseista żyjący w epoce Ludwika XIV. A że sam robił to po mistrzowsku, jego książka, będąca zbiorem obserwacji i anegdot z Dworu (Wersalu) i Miasta (Paryża), w ciągu sześciu lat doczekała się ośmiu (!) wydań, a on sam został przyjęty w poczet Akademii Francuskiej. Pisał krytycznie, ale prawdziwie. Jego człowiek jest więc daleki od ideału, to istota, którą znamy z autopsji: zmienna, samolubna, próżna i egoistyczna.
W aforyzmach i maksymach de La Bruyere’a potrafił wzbić się na wyżyny uogólnienia, ale w następujących scenkach nie gardził już konkretem z krwi i kości. Dlatego Charaktery zaludniają całe tłumy postaci, w których XVII-wieczni czytelnicy bez trudu rozpoznawali ówczesnych dworzan, bogaczy i innych bywalców salonów. miał niezwykły talent obserwatorski, a jego spostrzeżenia (choćby to o dwóch sposobach odnoszenia sukcesów w życiu: albo dzięki własnej pracowitości, albo przez głupotę innych) zachowują nieprzemijającą aktualność i atrakcyjność. To znak, że mamy do czynienia nie tylko celnym spostrzeżeniem, ale też z literaturą najwyższych lotów.

A gdybyście Wy spotkali siebie sprzed lat? Co byście sobie powiedzieli?
W czerwcu 2013 Katarzyna Bielas zaczęła zadawać pytanie: co byś powiedział sobie młodemu? Co byś powiedziała sobie młodej?
Co widzieli i przeżyli jej rozmówcy, że doszli do takich wniosków? I co jeszcze na ten temat powiedzieli?
Rozmówcami Katarzyny Bielas są: Ewa Woydyłło-Osiatyńska, Juliusz Machulski, Anna Dymna, Krzysztof Krawczyk, Janina Ochojska, Jerzy Vetulani, Krystyna Janda, Władysław Kozakiewicz, Jerzy Stuhr, Hanna Krall, John Porter, Olga Krzyżanowska, Jarosław Jakubik, Stefan Chwin, Bartłomiej Dobraczyński, Sławomir Idziak, Ewa Lipska, Anna Grodzka, Redbad Klynstra, Ewa Kuryluk, Cezary Harasimowicz, Józef Hen, Małgorzata Szpakowska, Martin Pollack, Mariusz Grzegorzek, Magdalena Fikus, Maciej Zaremba Bielawski, Anda Rottenberg, Stanisław Obirek, Małgorzata Fuszera, Wojciech Eichelberger.
By rozum był przy młodości… Czy tego życzyłoby sobie z perspektywy lat osiemnastu panów i trzynaście pań, doświadczonych życiowo, mądrych i sławnych? Przygotujmy się na niespodzianki!
Małgorzata Szejnert

Wspólnie z autorką pochylamy się z jednej strony nad odmiennością społeczności LGBT+, a z drugiej – nad dystansem społecznym, aż nazbyt bezpardonowo manifestowanym wobec osób nieheteronormatywnych w Polsce, i to w czasach, kiedy w całym świecie euro-amerykańskim  mamy do czynienia z wielką zmianą postaw. Książka przynosi szeroko zakrojoną wiedzę na temat sytuacji osób homoseksualnych i postaw społeczeństwa polskiego wobec tej mniejszości społecznej, a także wobec dążeń społeczności LGBT+, by osoby nieheteronormatywne były traktowane na równi ze wszystkimi innymi obywatelami. Omówienia prac innych badaczy, a także relacja z własnych badań są tu bardzo klarowne i przemawiają do wyobraźni czytelnika, mają walor nie tylko informacyjny, ale w pewnej mierze także perswazyjny i zmuszający do refleksji nad całym zjawiskiem. Wspólnie z autorką pochylamy się zatem z jednej strony nad odmiennością, a z drugiej – nad dystansem społecznym, manifestowanym wobec osób nieheteronormatywnych w Polsce aż nazbyt bezpardonowo, i to w czasach, kiedy w całym świecie euro-amerykańskim mamy do czynienia z wielką zmianą postaw. Książka, napisana rzetelnie, przekonująco i prosto (mimo precyzji naukowej), ma jeszcze jeden atut. Popularyzuje ważną wiedzę społeczną i zachęca do krytycznej rewizji własnych przekonań. Małgorzata Skowrońska, doktor nauk społecznych, pracuje w Instytucie Socjologii na Uniwersytecie w Białymstoku. Jej zainteresowania badawcze koncentrują się wokół problematyki uprzedzeń i dyskryminacji oraz edukacji antydyskryminacyjnej. Prywatnie pasjonuje się teatrem, muzyką i sztuką współczesną.