Budowanie pokoju w środowisku konfliktowym na przykładzie Afganistanu

Wielki kulturowy spór, z jakim obecnie mamy do czynienia, jest w istocie sporem o człowieka. Włączając się do tego sporu i kontynuując badania Krakowskiej Szkoły Antropologicznej, Jan Galarowicz opracowuje wielotomową filozofię człowieka pt. Antropodramatyka. Dwa pierwsze tomy poświęcił myślicielom, którzy zainspirowali go do poszukiwania prawdy o człowieku i nadal mu towarzyszą na tej drodze. Z kolei przedmiotem analizy dwóch kolejnych tomów są elementarne, fundamentalne i doniosłe fenomeny antropologiczne: pragnienie szczęścia i cierpienie, które autor traktuje jako klucz do prawdy o człowieku. I tak w trzecim tomie (Antropodramatyka. Wszyscy jesteśmy Hiobami) omówił cierpienie. Natomiast obecny tom poświęca namysłowi nad szczęściem.Galarowicz przede wszystkim demaskuje współczesne iluzje na temat szczęścia, polemizując z błędnym rozumieniem wolności, z ideą samorealizacji i z hedonizmem. A następnie ukazuje solidne fundamenty szczęścia i prowadzące do niego drogi. Pyta również, czy jest możliwe szczęście absolutne. Autor wyraża swoje rozważania w języku eseistyczno-popularyzatorskim, dzięki czemu są one jasne i przystępne. Książka jest bowiem przeznaczona nie tylko dla filozofów, ale również dla psychologów, pedagogów i duszpasterzy a także dla wszystkich osób, którym zależy na głębszym rozumieniu siebie i na piękniejszym życiu

'A memoir and a master class in musing on modern design . . . It's a collection of thoughtful, absorbing essays about many aspects of modern design, a subject nobody writes better about than Sudjic' - Evening Standard

Gdy wieczorami czytamy dzieciom bajki, z reguły nie zdajemy sobie sprawy, że tuż pod powierzchnią opowieści kryją się kryzysy ekonomiczne, drenaże mózgów, operacje plastyczne, fetysze kulturowe oraz wyzysk w kolonialnej Afryce.
Książka dokonuje błyskotliwej analizy dzisiejszych zjawisk społecznych przez pryzmat znanych baśni i bajek. To wyjątkowe podejście z jednej strony obnaża liczne utajone absurdy współczesności, a z drugiej pokazuje prawdziwą ponadczasowość klasycznych opowieści.
Kto i dlaczego staje się wilkiem w bajce o trzech świnkach? Czy na zmywaku w Londynie pracują potomkowie niegdysiejszych rewolucjonistów? Czy nieświadomie wskazujemy marketingowym wilkom drogę do domku własnej babci? Kto rzeszom współczesnych Kopciuszków jawi się jako dobra wróżka? I dlaczego Święty Mikołaj, skoro ponoć żył w ciepłej Turcji, przybywa z bieguna północnego?

Grupa nastolatków zbiera śmieci na poboczu autostrady – flirtując, pieszcząc się i ignorując potencjalnie agresywnego samotnika w swoim gronie. Studentka college’u przyprowadza swojego chłopaka na fatalną imprezę domową, w której uczestniczą jej znajomi z liceum. Młoda kobieta doświadcza traumatycznego incydentu w pizzerii, w której pracuje, a jego skutki ujawniają napięcia rasowe, które kumulują się pod powierzchnią. Fasada ucywilizowanego podmiejskiego krajobrazu i pastelowych bohaterów ze Środkowego Zachodu raz po raz pęka w obliczu przemocy i cichej brutalności.

Ponura satyra społeczna Drnaso ujawnia błyskotliwą znajomość współczesnego społeczeństwa. Pobrzmiewają w niej echa czarnego humoru filmów Todda Solondza, czy komiksów Daniela Clowesa. Każdy rozdział „Beverly”, precyzyjnie i przejmująco opowiedziany, ujawnia coś nowego – a zarazem znajomego – na temat świata, w którym żyjemy.

Gdyby „Beverly” było filmem Drnaso zostałby okrzyknięty „nowym, oszałamiającym głosem”. Gdyby to była powieść, stałby się „literacką sensacją”. Jednak chłodne spojrzenie Drnaso na spowitą mgłą amerykańską psychikę nie jest karykaturalną kopią filmu czy literatury. To coś zupełnie nowego. „Beverly” to dzieło młodego pisarza-artysty, który nie tylko zna tradycję komiksu, ale także wychodzi poza nią. „Beverly” to najlepsza i najbardziej elektryzująca powieść graficzna, jaką czytałem od lat, objawiająca twórcę inteligentnego, bystrego, niepokojącego. Z talentem nie tylko do komiksu, ale także do literatury i sztuk wizualnych. „Beverly” wbije w ciebie swoje kły i nie puści (Chris Ware)

Satyryczny obraz społeczeństwa republiki weimarskiej, pełen znakomicie nakreślonych, barwnych postaci, rubasznego humoru, lirycznej zadumy i głębokiego humanizmu. Rok 1923, czasy galopującej inflacji w Niemczech. Kurs marki spada z godziny na godzinę, pobrana rano wypłata staje się po południu niewiele warta. Kwitnie czarnorynkowy handel i malwersacje na ogromną skalę, w społeczeństwie wzbiera gorycz i frustracja. Mimo to trzeba jakoś żyć dalej. Ludwik Bodmer, pracownik małomiasteczkowej firmy sprzedającej nagrobki, może polegać tylko na własnym sprycie, dowcipie, godności, przyjaźni z kolegami z frontu I wojny światowej. Płata figle uciążliwym sąsiadom, szuka ucieczki od rzeczywistości w romansach i nocnych eskapadach po knajpach, marzy o miłości idealnej i spełnieniu artystycznym. A tymczasem sytuacja w Niemczech wcale się nie polepsza, gospodarka leży w gruzach, wzrasta bezrobocie, coraz większy poklask zdobywają nacjonaliści i niejaki Adolf Hitler... Remarque zawarł w Czarnym obelisku satyryczny obraz społeczeństwa republiki weimarskiej, pełen znakomicie nakreślonych, barwnych postaci, rubasznego humoru, lirycznej zadumy i przede wszystkim głębokiego humanizmu.

Coraz częściej pojawia się pytanie, czy metropolia jest jeszcze miastem, czy też zupełnie inną forma osadniczą. Miasto było zwarte i miało wyraźne granice, metropolia rozlewa się szeroko w przestrzeni. Miasto było zbiorowością obywateli, metropolia zaś jest zbiorem jednostek, konsumentów i użytkowników. Miasto było powiązane z regionem, metropolia – z innymi metropoliami położonymi nieraz na innych kontynentach.
Czy istnieje zatem metropolitalna architektura, specyficzna struktura społeczna i nowa klasa – klasa metropolitalna? Czy można mówić o metropolitalnej kulturze, specyficznym środowisku innowacyjnym, szczególnych relacjach metropolia–region? Czy istnieje metropolitalna turystyka?
Odpowiedzi na te pytania szukali uczestnicy spotkania, które odbyło się w czerwcu 2009 roku na Uniwersytecie Warszawskim, zorganizowane staraniem Europejskiego Centrum Studiów Regionalnych i Lokalnych oraz Katedry UNESCO – Trwałego Rozwoju, a którego efektem jest niniejsza książka.