Barwa wojska Rzeczypospolitej Obojga Narodów w XVIII wieku

Długo oczekiwane, czwarte poprawione i uzupełnione wydanie monografii Armia ,,Karpaty” w wojnie 1939 roku. Obecna edycja oparta została na wydaniu z 2009 r., znacznie rozszerzonym w stosunku do dwóch poprzednich wydań (1979, 1989), na które wpływ miała cenzura. Autor dzięki drobiazgowej kwerendzie w polskich i zagranicznych archiwach dotarł do nowych źródeł i dokumentów. Pozwoliło to na pełne rozwinięcie zagadnień z konieczności przemilczanych we wcześniejszych wydaniach, takich jak starcia oddziałów armii ,,Karpaty” z wojskami sowieckimi po 17 września 1939 r. i losy polskich oficerów, którzy w następstwie agresji sowieckiej zostali uwięzieni, a potem zamordowani przez NKWD, czy szczegóły obrony i okoliczności kapitulacji Lwowa. W książce znalazły się mapy, schematy oraz ponad 300 fotografii archiwalnych, a wśród nich portrety dowódców sowieckich, niemieckich i słowackich, którzy walczyli z armią „Karpaty”. Pełnego wyjaśnienia i dokumentacji fotograficznej doczekał się epizod udziału wojsk słowackich w wojnie 1939 r. Autor wykorzystał również ustne i pisemne relacje uczestników wojny 1939 r. Mimo upływu wielu lat od trzeciego wydania i ukazania się w tym czasie licznych publikacji dotyczących tematu, monografia dr. Daleckiego nie straciła na aktualności i zasłużenie jest uznawana za klasyczną w historiografii II wojny światowej.

Opracowanie biograficzne generała Wiktor Tommée.

Był początek stycznia 2022, gdy major Tomasz Budzyński, oficer ABW i były szef delegatury tej służby w Lublinie – jednej z największych delegatur ABW w Polsce – któremu podlegało kilkuset funkcjonariuszy służb specjalnych oraz cała agentura na styku Polski, Ukrainy i Białorusi – publicznie zapowiedział pełnoskalowy, datowany na koniec lutego, atak Rosji na Ukrainę. Wiedza ta stanowiła efekt systematycznych wyjazdów za wschodnią granicę Polski i była odbiciem wiedzy najwyższych rangą oficerów Służby Bezpieczeństwa Ukrainy (SBU) – kolegów majora ABW z czasów kierowania delegaturą w Lublinie – opierających swoje informacje nie tylko o źródła operacyjne, ale także o kontakty towarzyskie, biznesowe, a nawet rodzinne z odpowiednikami w Służbie Wywiadu Rosji, towarzyszami jeszcze z czasów ZSRR.
Ta z kolei sytuacja – jedna z wielu ilustrujących skalę zagmatwania za wschodnią flanką NATO, o której to skali opinia publiczna w Polsce i na świecie wie niewiele albo nic – niczym w soczewce pokazuje poziom komplikacji dramatu rozgrywającego się dziś na Ukrainie, gdzie Tomasz Budzyński spędził ostatni tydzień pokoju i pierwszy miesiąc wojny.
Historia, którą pokazujemy, jest nie tylko zapisem uzyskanej tam, wstrząsającej, wiedzy, ale także opartą o realne podstawy i absolutnie unikalne źródła – między innymi wywiadu brytyjskiego – próbą odpowiedzi na pytania dotąd bez odpowiedzi, jakie w obliczu niszczącej teraźniejszość i zmieniającej wyobrażenie o przyszłości wojny, zadajemy sobie wszyscy. Czy podzielimy los naszych sąsiadów? Czy Rosja dokona ataku nuklearnego na Polskę? Czy tragedia Ukrainy ma drugie dno? Co w historii o Polin i Niebiańskiej Jerozolimie jest prawdą i jak zakończy się wojna za naszą wschodnią granicą? Czy słowa amerykańskiego prezydenta Joe Bidena, że „jesteśmy w punkcie zwrotnym historii” a „świat nie będzie już jaki był”, to tylko retoryka, czy zapowiedź zmierzchu świata, jaki znamy? Jaką „grę” prowadzą Niemcy? Co nas czeka? Oto solidna dawka dyskomfortu – dla dobra Polski i milionów Polaków…

Książka Cele osobowe i rzeczowe w konfliktach zbrojnych w świetle prawa międzynarodowego to pierwsza na polskim rynku monografia wskazująca dopuszczalne prawnie cele w konfliktach zbrojnych zarówno o charakterze międzynarodowym, jak i niemiędzynarodowym. Omówiono w niej cele osobowe i rzeczowe przede wszystkim z perspektywy międzynarodowego prawa humanitarnego, a także praw człowieka oraz międzynarodowego prawa karnego. Lektura niniejszej książki odpowiada na pytania o legalność ataków na określone kategorie osób lub obiektów. Autorka wskazuje przy tym na podstawowe trudności w prawidłowej eliminacji celów wojskowych oraz możliwości pociągnięcia do odpowiedzialności z tytułu naruszenie prawa określającego cele w konfliktach zbrojnych. Monografia jest ważnym głosem w sprawie adekwatności regulacji prawa międzynarodowego do realiów współczesnych konfliktów zbrojnych.

Patrycja Grzebyk – adiunkt w Instytucie Stosunków Międzynarodowych Wydziału Nauk Politycznych i Studiów Międzynarodowych Uniwersytetu Warszawskiego. Doktor nauk humanistycznych (2010). Absolwentka prawa (2006) oraz stosunków międzynarodowych (2005) UW. Autorka licznych publikacji z zakresu prawa międzynarodowego, m.in. monografii Odpowiedzialność karna za zbrodnię agresji (2010), wyróżnionej nagrodą im. Manfreda Lachsa i wydanej w języku angielskim (Routledge) w wersji poszerzonej pt. Criminal responsibility for the crime of aggression (2013), współredaktorka książki Pomoc humanitarna w świetle prawa i praktyki (2016). Stypendystka Fundacji Nauki Polskiej (Start 2012, 2013), Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego (2011–2014), Ministerstwa Spraw Zagranicznych RP oraz Centrum Prawa Międzynarodowego im. Lauterpachta Uniwersytetu Cambridge (2014); jest zastępcą redaktora naczelnego Rocznika Strategicznego. Wykładała m.in. na uniwersytetach w Genewie, Kijowie, Pekinie, Monachium, Zagrzebiu. Koordynuje działalność Network on Humanitarian Action w Polsce. Mama Zosi, Łucji, Kazika i Władzia.

Stoczona w Wielki Piątek 23 kwietnia 1014 roku bitwa pod Clontarf była najważniejszą batalią wczesnego średniowiecza w Irlandii. Zapisała się trwale w pamięci Irlandczyków, osiągając status narodowego zwycięstwa. Arcykról Irlandii Brian Boru, któremu w 1011 roku udało się uzyskać zwierzchność nad królestwami Zielonej Wyspy, wiosną 1014 roky wyruszył pod Dublin, aby poskromić tamtejszego skandynawskiego władcę Sigtrygga Jedwabnobrodego i jego wuja Máela Mórdę, króla Leinster, którym pomocy udzielili wikingowie z Orkadów i wyspy Man. Bój na położonych na północ od Dublina polach Clontarf był niezwykle krwawy. I choć wojska Briana Boru odniosły zdecydowane zwycięstwo, to arcykról i jego najstarszy syn zginęli, co przekreśliło szanse na zjednoczenie Irlandii. Książka przybliża zarówno samą bitwę, jak i jej szerszy kontekst historyczny, dając czytelnikowi obraz epoki wikingów na Zielonej Wyspie.

"Oparta o archiwalne dokumenty książka o działalności Polskiej Misji Wojskowej gen. Aleksandra Karnickiego w „białym” antybolszewickim ośrodku Antona Denikina w latach 1919 – 1920.

W przeciwieństwie do innych publikacji o tej tematyce, rzetelnie przedstawia kryteria nieprzypadkowego doboru oficerów, wchodzących w skład Polskiej Misji. Dokładnie opisuje jej funkcjonowanie w kwaterze głównej Sił Zbrojnych Południa Rosji w latach 1919 – 1920, a więc w samym środku trwania wojny polsko-bolszewickiej, na kilka miesięcy przed decydującą o losach tej batalii „Bitwą Warszawską” w sierpniu 1920 r.

Działalność Misji Wojskowej gen. Karnickiego przypadała na najważniejsze miesiące rosyjskiej wojny domowej. Ze wszystkich „białych” generałów, walczących na różnych frontach oddalonych od siebie o tysiące kilometrów, praktycznie tylko gen. Denikin, w którego żyłach płynęła polska krew, miał możliwość pokonania bolszewików i ocalenia Rosji od ideologii komunistycznej. Zadanie finansowane ze środków otrzymanych z Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych"