Biuro Wszelkiego Pocieszenia. Ministerstwo Absurdu 2

Wybór pism satyrycznych

Seria Jeden Esej prezentuje teksty współczesnych twórców, historyków, badaczy kultury. Jest głosem ludzi niepokornych, gotowych podważać utrwalone narracje i skostniałe schematy poznawcze. Każda książka z tej serii stanowi gest otwarcia, zaciekawienia drugim człowiekiem i gotowości na spotkanie.

Mamy nowy tom prozy Joanny Sendłak i warto go spokojnie poczytać. Autorka jest wędrowniczką i nie mam na myśli jej skłonności turystycznych do podróży po świecie, co jest też prawdą, jak udowadnia niniejszy tom. Ona podróżuje też po stylach i gatunkach literackich. Sięga śmiało do dziedzin fantastyki, jak w Atotsi, do mitologii, jak z zbiorze opowiadań Labirynt, do biografii, jak w serii tomów o życiu i twórczości Grażyny Bacewicz, nawiasem jej ukochanej babci. W każdej dziedzinie dobrze się czuje. Ale tym razem szczególnie dobrze, choć w pewnym sensie się odkrywa. Pisząc serie esejów pod tytułem Wieloświaty, który wydawnictwo FŚL z wielkim zadowoleniem wydaje, Joanna Sendłak być może pokazała swoja najważniejszą część natury pisarskiej, te eseistyczną z jednej strony, a z drugiej pisarki wędrowniczki z lubością zaglądającej w dziedzinę myśli i poznania. Eseje są gatunkiem w którym autor nie tylko dzieli się wiedzą i obserwacjami, ale są też metodą poznawczą, sposobem myślenia.

O autorce: Joanna Sendłak, pisarka i malarka. Studiowała malarstwo na warszawskiej ASP, potem filozofię na UW. Uczestniczyła w wystawach malarstwa, publikowała teksty w pismach literackich m.in.; Sycynie, Frazie, Pracowni, Wyspie, Migotaniach, Twórczości.
Autorka opowiadań oraz powieści: "Szklanka ambrozji" (2014), "Fano i filozofowie" (2015), "Marzyciel z 76th Street" (2016), "Symfonia gwiazd"(2019); dwóch tomów opowiadań: "Atotsi" oraz "Labirynt" (2019); trylogii biograficznej: "Z ogniem -- miłość Grażyny Bacewicz w przededniu wojny" (2018), "Ostinato -- wojenne dni Grażyny Bacewicz" (2020), "Vivo -- powojenne dni Grażyny Bacewicz" (2022) oraz monografii "Bacewicz" z serii Małe Monografie PWM (2021).

"...wdzięczna pamięć i obserwacja, anegdota i logos, wejrzenie w siebie, w innych i w historię grają w jednej orkiestrze swój porywający, lekki, choć przez to nie mniej dojmujący, koncert."
Jarosław Mikołajewski

Kontynuacja esejów Zaraza. Lekcja nieprzerobiona i Statek głupców. Biedni Polacy patrzą na Usnarz. Tekst powstawał podczas długich spacerów po plażach Fuerteventury. Jest o – naturalnym w tym miejscu – przemijaniu, ale i o trwałości pewnych postaw. O jasnym, gorącym dniu, ale i o nagłym cieniu i mrocznych znakach Armagedonu.

Tom dedykowany pamięci Jerzego Treli.

Witold Bereś (ur. w 1960 r.) – tłumacz, dziennikarz, autor książek oraz scenarzysta, reżyser i producent filmowy. Ukończył filmoznawstwo na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 80. prowadził podziemne pismo „Promieniście’’. W latach 1989–1993 był korespondentem rozgłośni Radia Wolna Europa. W latach 2000–2007 był współpracownikiem i dziennikarzem „Gazety Wyborczej’’. Laureat Nagrody Miasta Krakowa za rok 2021.
Od 2018 jest redaktorem naczelnym miesięcznika społeczno-kulturalnego „Kraków i Świat”.
Jest autorem i współautorem kilkunastu książek m.in. Marek Edelman. Życie. Po prostu, Bóg śpi, Marek Edelman. Życie. Do końca. Współtwórca kilku filmów fabularnych m.in. Anioł w Krakowie, Zakochany Anioł.
Mieszka w Krakowie.

Choć moje osobiste #metoo miało miejsce na długie lata przed tym ogólnoświatowym, mam wrażenie, że tak naprawdę wysłuchana i usłyszana zostałam dopiero wtedy, kiedy pojedyncze głosy, takie jak mój, zabrzmiały w przepotężnym chórze niezgody. Jak każda z osób, które wykrzyczały w tym chórze publicznie swój sprzeciw wobec traktowania słabszych od siebie jak seksualne zabawki, zainkasowałam i przyjmuję nadal niewyobrażalną dawkę internetowego hejtu, pogardy, szyderstwa i towarzyskiego ostracyzmu, nie mówiąc o utracie zatrudnienia. Tak się broni konający system. Zapłaciłam słoną cenę - trudno, stać mnie!
Jeśli choć jedna zawarta w moich felietonach myśl ułatwi komuś wędrówkę przez ten dziwny, piękny świat, będę to uważała za prawdziwy sukces. Jeżeli choć jedna wykluczona, zraniona, wykorzystana przez silniejszych od siebie osoba poczuje się dzięki niej mniej samotna, to będzie dla mnie najwspanialsza nagroda. I niechże już wreszcie nadejdzie ten „kres lubieżnego dziada”! W jego miejsce chcę widzieć mężczyznę, który kocha, lubi i szanuje każdą z nas. I siebie. Który wie, że patriarchat tak naprawdę krzywdzi wszystkich, oddzielając nas od siebie i odcinając nam drogę powrotu do naszej prawdziwej, kochającej natury.
Paulina Młynarska

Paulina Młynarska, dla przyjaciół Lola, rocznik 1970. Pisarka, felietonistka, blogerka, autorka scenariuszy, piosenek i wierszy. Działaczka na rzecz praw kobiet, feministka. Dawniej dziennikarka oraz producentka radiowa i telewizyjna związana z rynkiem polskim i francuskim. Jeszcze dawniej - aktorka filmowa, teatralna i kabaretowa, a także modelka. Cztery razy wychodziła za mąż, trzykrotnie emigrowała z Polski. Sama o sobie mówi, że przeżyła już co najmniej sześć życiorysów, a to przecież dopiero początek!
Dziś - przede wszystkim - nauczycielka jogi i podróżniczka, oddana pracy na rzecz kobiet i z kobietami. Współorganizuje dla nich warsztaty rozwojowe #miejscemocy. Jej felietony i wpisy w mediach społecznościowych co kilka miesięcy prowokują ogólnopolską awanturę. Bo poruszają tematy łamania praw kobiet i mniejszości, hipokryzji patriarchatu po obu stronach politycznej barykady i okrucieństwa uprzywilejowanych wobec słabszych, Młynarska pisze bez znieczulenia, bez pudru i nie ogląda się przy tym na opinię "salonu" ani na internetowy hejt.
Pytana o swój największy sukces, odpowiada: "Niezależność! To, że udaje mi się zachować naprawdę duży margines osobistej wolności". A że ta wolność ma swoją cenę? Trudno. Młynarska twierdzi, że ją stać! Mieszka w maleńkim domku na Krecie. Na jego dachu urządziła własne studio, w którym uczy hatha i yin jogi oraz teorii jogi i technik medytacyjnych. Z kuchni zaś nadaje audycje swojej prywatnej telewizji "Kreta - wolna kobieta!". Można je oglądać na kanale Pauliny na YouToube. Jest matką choreografki i performerki Alki Nauman. Kocha tango argentyńskie i w ogóle życie. Nad życie!