Błogosławieństwo. Przyjmij i udzielaj

Klasyczny już poradnik duchowy, oparty na edycji Fundacji Hazelden, z którego bogactwa myśli i doświadczeń korzysta od lat wiele milionów powracających do zdrowia osób, głównie członków wspólnoty Anonimowych Alkoholików.

Akatyst to jeden z najstarszych hymnów ku czci Bogurodzicy, którego historia sięga V w., a jego autorstwo jest przypisywane świętemu Romanowi Pieśniarzowi. Legenda mówi, że świętemu słowa i melodia Akatystu objawiły się w cudowny sposób. Podczas snu ukazała mu się Matka Boska, która dała mu do spożycia zwój. Rano święty Roman wyśpiewał treść zwoju. Był to hymn ku czci Bogurodzicy. Po raz pierwszy wykonano go w 626 r. w Konstantynopolu. Za najwierniejszy polski przekład Akatystu uważa się ten, którego dokonał w 1980 r. marianin ojciec Sergiusz Jan Gajek. Największe zasługi w powrocie Akatystu do liturgii ma święty Jan Paweł II, który wskazał to nabożeństwo, wspólne dla Kościoła Wschodniego i Zachodniego, jako drogę, która poprowadzi do jedności obu Kościołów. Na Jasnej Górze Akatyst jest błaganiem Bogurodzicy o pokój dla świata. Ma ono charakter modlitwy różańcowej przeplatanej jego strofami. Motywem przewodnim tego hymnu jest udział Matki Boskiej w ziemskim życiu Jezusa i Jej obecność w Kościele. Akatyst (co w wolnym tłumaczeniu oznacza „stoję”, „na stojąco”) składa się z 24 strof w dwóch częściach: pierwszej, w której przedstawione są historie z życia Maryi od Zwiastowania do Ofiarowania Jezusa w Świątyni i drugiej teologicznej, zawierającej rozważania boskiej i ludzkiej natury Chrystusa oraz dziewictwa Maryi. Wykonuje się go zawsze na stojąco i zawsze wywołuje silne emocje oraz przeżycia religijne. Strofy Akatystu zaczynają się od kolejnych liter alfabetu. Są to na przemian kondakiony, czyli strofy krótkie oraz ikosy, czyli strofy dłuższe. Kondakion kończy się refrenem „alleluja”, a ikos – inkantacją „Witaj, Oblubienico Dziewicza”. Kondakiony śpiewa chór, zaś ikosy są recytowane.

Baśnie, legendy i anegdoty o świętych naszych, polskich, oraz tych ważnych z całej Europy. Historie barwne, pełne pięknych i cudownych zdarzeń, stawiających świętych za wzory cnót, godnych naśladowania. Ciekawa lekcja historii, lekko i przyjemnie pobudzająca wyobraźnię i utrwalająca miłość do bliźniego i Ojczyzny.

XV wiek, Europa, być może jedno z księstw Italii. Pochodzący z zamożnej rodziny żarliwych katolików młodzieniec śni koszmar o potępieniu: schodzi do piekielnej czeluści, gdzie spotyka samego siebie, skazanego na wieczyste męki w towarzystwie złoczyńców i bezecników. U malarza, który na zamówienie ojca tworzy rodzinne portrety, kupuje domowy ołtarzyk przedstawiający ukrzyżowanie. W jego centrum znajduje się dobrze znana scena z trzema krzyżami. Wśród ludzi zgromadzonych wokół umierającego Chrystusa widać młodzieńca, jego ojca oraz tajemniczego poetę przyozdobionego laurem. Lewe skrzydło ołtarza daje wyobrażenie raju, prawe zaś – piekła. Obraz jest uderzająco podobny do sennego koszmaru. Młodzieniec postanawia wytrzebić w sobie namiętności, by uniknąć kary za grzechy. Ojciec wysyła go jednak do afrykańskiej kolonii. Poznaje tam inną kulturę, która fascynuje go i zarazem przeraża zbyt swobodnym stosunkiem do cielesności. Młodzieniec modli się przed ołtarzem, biczuje do krwi, ćwiczy wolę i bezskutecznie próbuje zapanować nad budzącymi się pragnieniami. W snach nawiedza go poeta. Prowadzi młodzieńca przez kolejne stadia historii (od starożytności aż po wiek dwudziesty), pokazując mu katastrofy wywołane przez człowieka, by zrozumiał, że źródłem konfliktów jest ślepa wiara w niepodważalny charakter naszych systemów wartości. Czy bohater odrobi lekcję poety? Czy porzuci dzieło zniszczenia, które otrzymał w spadku? Czy wywinie się przeznaczeniu? Powieść graficzna Presla, pełna odniesień do literatury i sztuki (Dante, Piero della Francesca, Joseph Conrad), jest poruszającą opowieścią o zagładzie inności, której odbieramy prawo do istnienia, ponieważ nie przypomina tego, w co wierzymy. Grzegorz Jankowicz

Znałem te oczy, znałem to spojrzenie. Ostatnio widziałem je zaledwie trzy tygodnie wcześniej na wizerunku, którego obecnie oglądana ikona jest ciemną kopią. Nie tutaj, nie w Pałacu Apostolskim w Rzymie. To było w zapomnianym zakątku Włoch. Przed dwudziestoma dwoma dniami z Ellen i kardynałem Joachimem Meisnerem nawiedziliśmy po raz ostatni to Oblicze na wzgórzu opodal małego miasteczka w Abruzzach. Dla tego spojrzenia wyruszyliśmy skoro świt z Rzymu, aby przejechać 170 kilometrów na drugą stronę włoskiego półwyspu. Było to 4 kwietnia 2005 roku. Zaledwie dwie noce minęły od śmierci papieża. „Dziś spotkałem Pana paschalnego” – rzekł kardynał z Kolonii po południu tego dnia reporterce amerykańskiego magazynu. (...) Opieram się wyczerpany o kolumnę Berniniego na placu św. Piotra. Bolą mnie stawy, pali mnie ciało. Ale teraz chcę, teraz muszę opowiedzieć tę historię nie do wiary. Historię odkrycia oblicza Boga niewidzialnego. Opowiedzieć tylko to, zupełnie na nowo, w całości, od początku. A jest to historia licznych odkrywców żyjących w różnych epokach, ale przede wszystkim historia lichego miasteczka na włoskim wybrzeżu Adriatyku. Warto zapamiętać jego nazwę: Manoppello (Paul Badde). OPINIE O KSIĄŻCE: Jeżeli Chusta z Manoppello jest autentyczna, to wraz z Całunem Turyńskim jest pierwszą i ostatnią stronicą Ewangelii („Focus). Powieść o szukaniu Oblicza, które już w średniowieczu było uważane za autentyczne. Dziś najnowocześniejsza technika kryminalistyczna pozwala to potwierdzić („Franfurter Allgemeine Zeitung”). Mamy tu watykański watek kryminalny: Paul Badde dowodzi, że przed wiekami zaginęła najcenniejsza relikwia Rzymu, a wierni mamieni byli fałszywą „Weroniką” („Die Tagespost”). Ta książka to wulkan! (kard. Tarcisio Bertone). O AUTORZE Paul Badde – urodził się w 1948 roku w Akwizgranie. Jeden z najpopularniejszych dziennikarzy niemieckich, autor m.in. bestsellerów „Twarzą w Twarz” i „Ziemia Boga”. Był m.in. redaktorem „Franfurter Allgemeine Zeitung” i korespondentem zagranicznym „Die Welt” – najpierw w Jerozolimie, a od 2002 roku w Rzymie i Watykanie. Odkrycie, że Chusta z Manoppello i Całun Turyński przedstawiają tego samego Człowieka, zmieniło jego życie i zainteresowania.

Zawsze chciałem być bogaty i  mieszkać w  pięknym miejscu przy plaży, to był mój życiowy cel i  byłem na prostej drodze, aby go osiągnąć. Zrobiłem dobry plan długoterminowy i  konsekwentnie go realizowałem. Wyjechałem za granicę, aby dobrze zarabiać. W  mojej branży, będąc specjalistą, zarabia się krocie i  byłem pewny, że w  ciągu dziesięciu lat dorobię się sporego majątku, a  później już tylko będę korzystał z  życia. Taki miałem plan aż do momentu, kiedy pewnego dnia przyszedł do mnie Bóg i  pokazał mi, jak wygląda prawdziwy skarb. Teraz wszystko, co mam, już nie należy do mnie.

Książka ta powstała jako świadectwo dla wszystkich, którzy poszukują prawdy. W  swoich rozważaniach opierałem się na własnych doświadczeniach i  autentycznych przeżyciach oraz na Piśmie Świętym.

Nieważne, czy jesteś ateistą, czy jakiegokolwiek innego wyznania, jeśli szukasz prawdy, to tutaj dostaniesz wskazówki, jak ją znaleźć. Ja tylko świadczę o  prawdzie, nie mam mocy, aby Ci ją objawić. Uwierz mi, że jeśli otworzysz swoje serce i  zastosujesz się do wskazówek podanych w  tej książce, nikt Cię nie będzie musiał do niczego przekonywać, bo Bóg w  jednej chwili objawi Ci całą prawdę. Daj sobie szansę na odnalezienie drogi do zbawienia. Jeśli chrześcijaństwo jest kłamstwem, to nic nie stracisz, czytając tę książkę, ale jeśli to, co tu jest napisane, okaże się prawdą, to możesz zyskać życie wieczne.

Sławomir Jelak – autor

Kupując tę książkę, wspierasz Fundację Pierwsza Pomoc, a  tym samym pomagasz osobom potrzebującym, którymi Fundacja się opiekuje, zapewniając im sprzęt rehabilitacyjny oraz wsparcie finansowe i  materialne.