Buddyzm W III Rzeczpospolitej - Struktury I Działalność

Kiedy w 1965 roku zorganizowano Warszawskie Spotkanie Teatralne nikt z organizatorów nie zdawał sobie sprawy, że oto powołano do życia jedną z najtrwalszych i najważniejszych instytucji życia teatralnego w Polsce. WST – dość szybko – z jeszcze jednego festiwalu stały się właśnie instytucją: ustalały hierarchie, promowały kariery, nobilitowały lub utrącały, kreowały mody. Były świadectwem stanu teatru, ale i go tworzyły, inspirowały. Miały i mają swoją publiczność. Wychowały kilka generacji warszawskiej inteligencji. Stworzyły całe, wcale niemałe, środowisko ludzi wokół teatru. Przez lata cieszyły się opinią najlepiej zorganizowanego polskiego festiwalu teatralnego. Spotkania przechodziły liczne przemiany – koncepcyjne, ideowe i artystyczne, organizacyjne, ale jedno się nie zmieniało: były i nadal starają się być najważniejszym polskim festiwalem. Kiedy ich zabrakło – zachwiały się kryteria ocen, zabrakło skali porównawczej, punktu odniesienia, zderzenia estetyk, postaw, osiągnięć i klęsk. Nie żyje już dwóch ludzi, przez cale lata kluczowych dla WST – Mieczysław Marszycki i Jerzy Koenig. Wiele jednak po nich pozostało i jeszcze wiele można dziś opisać. Pokazać zmiany. Pokazać nowe. Można, po doświadczeniach dwukrotnego reaktywowania Spotkań, spróbować odpowiedzieć na pytanie o sens, możliwość przywracania tego, co było. Spotkania... to ogromny dorobek środowiska teatralnego. Może warto go utrwalić? Fragment książki

Akademia Ruchu był jednym z najważniejszych polskich teatrów eksperymentalnych ostatnich kilkudziesięciu lat, być może nawet najważniejszym. Wyraźnie różna od teatrów Jerzego Grotowskiego czy Tadeusza Kantora, osobna na tle innych grup wyrosłych z nurtu studenckiego, intensywnie czerpała z doświadczeń sztuk wizualnych, tańca współczesnego i awangardowej muzyki, nigdy nie tracąc z pola widzenia sfery polityki i życia społecznego. Z tej mieszkanki powstało kilkanaście przedstawień - dziś niestety nie dość dobrze pamiętanych. Akademia Ruchy. Teatr przynosi rekonstrukcje siedmiu najciekawszych spektakli zespołu - od Życia codziennego po Wielkiej Rewolucji Francuskiej (1979) po Piosenkę (1995). Ten tom - kontynuacja zbioru Akademia Ruchu z 2003 roku - to próba uzupełnienia historii polskiego teatru o nowe wątki, a zarazem przywołania tradycji, która powinna stać się ważnym punktem odniesienia także dla najmłodszego pokolenia rodzimych teatralnych eksperymentów.

Autor pisze o swoim pierwszym zafascynowaniu radiem, gdy w czasie studiów trafił do Studenckiego Studia Radiowego Bielany Radio w Toruniu, opisuje swoją pracę w radiowej Jedynce, Trójce i Czwórce oraz szok jakiego doznał, gdy zobaczył od środka małe amerykańskie radio Waltera Kotaby – WSSY 1330 AM – i poznał kształt amerykańskiego rynku radiowego, na którym działało mnóstwo takich małych lokalnych stacji. Istotną część książki stanowi też wątek telewizyjny – Wojciech Reszczyński był w tym czasie prowadzącym najpierw „Teleexpress”, a później „Wiadomości” w telewizyjnej Jedynce – a także wyborczy… Przy okazji przedstawiania swojej drogi autor ujawnia kulisy działania ówczesnych mediów. Wspomina m.in. jak po przyznaniu pokojowej Nagrody Nobla Lechowi Wałęsie z anten Polskiego Radia zniknęła muzyka z krajów popierających tę kandydaturę – nie można było usłyszeć utworów urodzonego w Bonn Beethovena, ale kompozycje jego kolegów po fachu, którzy urodzili się na terenach należących po II Wojnie Światowej do NRD, były już prezentowane. Pisze też o niespełnionych nadziejach, gdy już po Okrągłym Stole miał być podwładnym tych samych osób, które szefowały mu w stanie wojennym. Książka ukazała się w roku 1991.

„Dialog i uprzedzenie…” podejmuje bardzo nośną ostatnimi czasy problematykę obecności islamu w Polsce. Popularność tego tematu nie znajduje jednak odzwierciedlenia w jakości publikacji. Dominują pozycje, które w celu przyciągnięcia uwagi czytelników eksponują przykłady ekstremalne. W konsekwencji kreowane są i utrwalane stereotypy dotyczące wyznawców tej religii. Niestety powielane są one także przez przedstawicieli środowisk akademickich, którzy w imię popularności i koniunkturalnych korzyści uwiarygadniają swoimi tytułami naukowymi ksenofobiczne treści. Książka pióra Grzegorza Tokarza na pewno do nich nie należy. To logicznie spójny i uporządkowany przekaz na temat wybranych aspektów funkcjonowania ludności muzułmańskiej w krajowej przestrzeni społecznej. Książka mogąca pretendować do miana podręcznego vademecum dla osób pragnących zgłębiać tę kwestię. Lektura obowiązkowa nie tylko dla studentów i adeptów nauki, lecz i wielu doświadczonych badaczy…… Z recenzji wydawniczej dra hab. Piotra Kwiatkiewicza, prof. UZ

HARNAM. Zespół, jego historia, dorobek, codzienny trud i odświętne radości. O tym i wielu innych rzeczach chcemy opowiedzieć w tej publikacji. Rozpoczynając od powstania zespołu, jego rozwoju, poprzez podejmowane przedsięwzięcia, na dorobku artystycznym kończąc. Książka ta ma być próbą odpowiedzi na pytania, dlaczego udało się taki zespół stworzyć, utrzymać i rozwijać.

Grzegorz W. Kołodko, intelektualista i polityk, teoretyk i praktyk, akademicki wykładowca i popularyzator wiedzy, ekspert międzynarodowych organizacji. Jeden z głównych architektów polskich reform gospodarczych, wicepremier i minister finansów w latach 1994–1997 i 2002–2003. Autor interdyscyplinarnych prac opublikowanych w 26 językach, najczęściej cytowany na świecie polski ekonomista, członek Europejskiej Akademii Nauki, Sztuki i Literatury, doktor honoris causa i honorowy profesor dziewięciu zagranicznych uniwersytetów. Dyrektor Centrum Badawczego Transformacji, Integracji i Globalizacji TIGER w Akademii Leona Koźmińskiego (www.tiger.edu.pl). Promotor kultury, maratończyk, podróżnik, który zwiedził ponad 160 krajów.

Książka zbiera imponujący dorobek Grzegorza W. Kołodki poświęcony dwudziestu pięciu latom transformacji. Tom otwiera długa rozmowa o polskich przemianach, jaką z G.W. Kołodką przeprowadził Paweł Kozłowski. W drugiej części znajdziemy teksty G.W. Kołodki opublikowane w latach 1989-2014, artykuły i rozdziały książek. W części trzeciej zamieszczone zostały opracowane przez niego programy reform systemowych i rozwoju gospodarczego. Wreszcie w części czwartej znajdziemy eseje i felietony jego autorstwa. Książkę zamyka trzynaście wywiadów przeprowadzonych przez Marcina Wojtysiaka-Kotlarskiego. Rozmówcami byli: Marek Belka, László Csaba, Saul Estrin, Maria Jarosz, Andrzej K. Koźmiński, Ewa Łętowska, Elżbieta Mączyńska, D. Mario Nuti, Cezary Stypułkowski, Władysław Szymański, Vito Tanzi, Michał G. Woźniak i Jacek Żakowski. Tematem wywiadów jest ćwierćwiecze transformacji i rola, jaką odegrał w tym procesie Grzegorz W. Kołodko. Wyjątkowo obszerne indeksy osób i rzeczowy pomagają Czytelnikowi poruszać się w książce i wyszukiwać potrzebne informacje.

…nie tylko ekonomista, ale również znakomity socjolog i politolog. Jednym słowem, intelektualista i erudyta dysponujący wszechstronną wiedzą o gospodarce i społeczeństwie. I wizją lepszego świata. Wszystko to poświadcza, że profesor Grzegorz W. Kołodko jest autentycznym człowiekiem renesansu.
prof. Maria Jarosz, socjolog, Polska Akademia Nauk
Kołodko ustanowił wiarygodność polityki socjalno-demokratycznej w procesie transformacji (…). Ciągle podróżuje, jego wielką zaletą jest znajomość globalnej gospodarki (…). Gdybym miał wybrać jedno najważniejsze osiągnięcie, to byłoby nim wydobycie Polski z izolacji gospodarczej.
prof. Saul Estrin, London School of Economics
Grzegorz Kołodko wydaje mi się przypadkiem szczególnym. Chyba się w żadnym stadzie nie mieści i do żadnego stada nie pasuje. To jest osobny człowiek. Myślę, że może raczej być punktem orientacyjnym niż jakimś zwornikiem. Koledzy ekonomiści patrzą na niego i pewnie sobie myślą: skoro się okazuje, że tyle razy to Kołodko miał rację, a nie Balcerowicz i jego drużyna, to może warto też słuchać, co dziś Kołodko mówi. Bo pewnie znów ma rację. Tak powstaje ta nowa chmura w polskiej ekonomii i debacie ekonomicznej.
Jacek Żakowski, Polityka
Jest to człowiek, który ma jeden wielki dar. Ma holistyczne spojrzenie na wiele spraw ze zdolnością przenoszenia tego do tekstów swoich książek. To nie jest częsty przypadek. Z tego punktu widzenia jest nowoczesnym ekonomistą w Polsce, człowiekiem, który myśli, potrafi syntetyzować, nałożyć na to większą perspektywę, światową. To jest coś, co go niewątpliwie odróżnia od wielu ludzi w Polsce, którzy i doświadczenie, i refleksję budują wokół „tu i teraz”.
dr Cezary Stypułkowski, Prezes Zarządu mBanku