Była

– Poczekaj, nie odkładaj na bok tego zdjęcia – mówię do mego wnuka, Jasia. – Pamiętasz może, gdzie i kiedy je robiłeś? To zdjęcie będzie na okładce mojej książki. – Pamiętam, bo to był bardzo ważny dla mnie wieczór. Uliczki Filadelfii, zasypane pierwszym w tamtym roku śniegiem, w świetle księżyca wyglądały pięknie i tajemniczo. Następnego dnia rano miałem wyznaczony termin obrony pracy doktorskiej. Wybrałem się na krótki spacer przed snem. Oświetlone puste wnętrze kawiarni i para w środku przyciągnęły mój wzrok. Powodowany niewyjaśnionym impulsem zrobiłem przez szybę zdjęcie kobiecie w zielonym swetrze i towarzyszącemu jej mężczyźnie. Nie wiem, dlaczego to zrobiłem. Był to niekontrolowany odruch. Nie miałem pojęcia kim są, a oni na pewno nie wiedzieli, że są fotografowani. – Aha. Czyli Akrazja. Któreś z nich, kiedyś, może zobaczy książkę napisaną w obcym języku. Wyobraź sobie, że wszystko, co stać się może, kiedyś się zdarzy. – No tak. Teoretycznie tak. Kiedy fotografowałem, nie przyszło mi to do głowy. Po prostu zrobiłem zdjęcie maleńkiej, cichej kawiarenki w zimową noc. Przyznaj, że to ładne nastrojowe zdjęcie.

"Adamowski ma pióro i fantastyczny temat, dobrze wie jak zrobić użytek z jednego i drugiego. Przeczytałem z radością, zaciekawieniem, ale i z lękiem w duszy." - Łukasz Orbitowski "To opowieści bawiące się tajemnicą, niedopowiedzeniem i tęsknotą, w których Bóg pojawia się w formie słowa, kochanka, zbawienia, a czasami mielonego kotleta. Dariusz Adamowski stworzył wielobarwne światy, z pozoru dobrze znane, ale ostatecznie zamieszkane przez intrygujące, mistyczne stworzenia. Wciągające!" - Robert Rient

Druga - po nagrodzonej Nagrodą Literacką im. Gombrowicza debiutanckiej "Mapie" - prozatorska książka Sadurskiej. Tu także w fascynujący sposób nakładają się na siebie odległe czasy i ludzkie losy.
"Dawno, dawno temu człowiek ujarzmił przyrodę, nie przezwyciężył jednak śmierci, bo nie wyeliminował ze swojego życia przypadku. Wymyślił zatem grę, czyli taką sytuację, w której zawsze z przypadkiem wygra. Jej teoretyczną realizacją są szachy, życiową zaś - wojna. W długim opowiadaniu Barbary Sadurskiej historia tych arcyludzkich sztuczek sięga prehistorii, a współcześnie zapętla się, nie znajdując ostatecznego rozwiązania. W dobrej literaturze, a taką jest proza Sadurskiej, wszystko, co prawdopodobne, pozostaje w piękny sposób nierozstrzygalne". Karolina Felberg

Barbara Sadurska, prawniczka, pisarka. Ma męża, dwoje dzieci, dwa koty i psa.

Autor Ksiąg - kimkolwiek naprawdę jest - mało tego, że nie podziwia dzieła stworzenia, ale jestem przekonany - bo to jasno, myślę, wynika z jego utworów, choć nie wypowiedziane wprost - że nie tylko całe literackie dzieło Szekspira, ale i całe twórcze dzieło Boga uważa za niewarte nawet jednej łzy skrzywdzonego dziecka. Polecam. Sam bym lepiej tego nie napisał. Fiodor Dostojewski Bohaterowie prozy Boberskiego, zawartej w tomie pod nieskromnym tytułem Księgi, smagają raz złośliwą lub łagodną ironią, raz patosem, zawsze wysokiej próby, dwóch Bogów: Boga w niebie i Kobietę na ziemi, ale także śmieszności. Ich rozumny obłęd, jak to obłęd, czerpie pożywkę z tego, co mają w głowach, a że są to głowy naładowane książkami, nic dziwnego, że mieszczą się w nich rozmaite literackie, kulturowe ingrediencje, z pokaźnym udziałem dojrzałego i przejrzałego romantyzmu, cierpiącego na przerost samoświadomości. Bolesław Prus Bohaterowie tych opowiadań, miniatur i gawęd pielęgnują w sobie wstyd. Są koneserami, geniuszami wstydu. Wstydzą się za siebie, wstydzą się za innych, wstydzą się czasem za pana Boga. Znam to uczucie... Żałuję, że przeczytałem tę okrutną i okrutnie zabawną momentami książkę. Jestem po niej jeszcze bardziej zdołowany. W moim stanie ducha i ciała literatura już nie daje pociechy. Franz Kafka ... w innym kontekście, powtórzmy jednak za Piłatem: czym jest prawda, osobliwie w literaturze? W Księgach, metodą znaną z Rękopisu znalezionego w Saragossie, na kolejnych stronach, w kolejnych splątanych wstępach, mottach, cytatach i nawiązaniach - otwierają się nie tyle nowe historie, co prawdy i fikcje zagnieżdżone w szkatułce z fikcją i prawdą. kim jest autor, czym jest sztuka: gdzie kryje się prawda ducha, a gdzie leży litera faktu? Literatura to rytuał, w którym nawet to, co powtarzane przez wieku, potrafi mieć moc oryginału. Michał Cetnarowski

Co tu kryć, wobec losu jesteśmy bezradni. To dlatego obietnice cieszą się takim wzięciem. Pozwalamy, by kapłan obiecywał nam duchowy ład, a nawet życie wieczne, zaś polityk dobrobyt i bezpieczeństwo. Ci, których kochamy, mają obiecać, że nas nie opuszczą, czasem aż do śmierci, a ci, którym oddajemy nasz czas i nasze umiejętności, maja zapewnić, że nam się to opłaci. Może tak będzie, może nie, obietnica, zwłaszcza szczera i wiarygodna, zwiększa nasze szanse w konfrontacji z losem, jednak niczego nie gwarantuje, Ale kto nie chce jej słyszeć? ze wstępu Dariusza Sośnickiego

Krzysztof Juszczak jest dziennikarzem telewizyjnym, jednym z liderów grupy, która powołała do życia Teleexpress. Twórca filmów dokumentalnych, reportaży, programów telewizyjnych i scenariuszy wielkich widowisk estradowych. Półzdarzenie to zbiór niepokojących, groteskowych, wysmakowanych formalnie krótkich form prozatorskich.