Chamstwo W Państwie

Jak przetrwać bez pieniędzy i pracy? Przekonaj się!
Petra van Laak żyje typowym rytmem klasy średniej: ma czwórkę dzieci, odnoszącego sukcesy męża, pomoc domową, mieszka w okazałej willi i uczestniczy w rautach, na których pojawia się sama śmietanka towarzyska. Bańka pryska z chwilą, gdy Petra rozstaje się z mężem, ten ogłasza upadłość, a zewsząd pojawiają się dłużnicy.
Jakie szanse ma samotna niepracująca matka, która lata temu skończyła studia, nie ma grosza przy duszy, a zamiast tego czwórkę dzieci? Wydaje się, że niewielkie. Kolejne rekrutacje w firmach, działających na zasadzie piramidy finansowej, jednodniowa rola w reality show, praca tłumaczki u snobistycznego artysty, wreszcie wizyty w opiece społecznej...
Brakuje pieniędzy na wszystko - ubrania, przybory szkolne, jedzenie. Petra postanawia odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Ogromną podporą okazują się dzieci, które zakasują rękawy i aktywnie uczestniczą w przezwyciężaniu codziennych trudów, często zdobywając prawdziwe perły - jak na przykład trójkołowy rowerek - w okolicznych śmietnikach.

`Czasami życie pisze nieprawdopodobne scenariusze. Jeśli w grę wchodzi walka o dobro naszych bliskich, jesteśmy w stanie przenosić góry. Petra van Laack jest współczesną heroiczną bohaterką, która w imię dobra swoich dzieci zmaga się z przeróżnymi absurdami dotykającymi samotne matki. Autorka opowiada o swojej niełatwej sytuacji w niebanalny sposób, wplatając elementy groteskowe, a czasem wręcz humorystyczne. Jej siła, optymizm i determinacja są godne największego podziwu`.
Serdecznie polecam lekturę tej książki.
Magda Kumorek, aktorka. Filmowa Anka w hitowym serialu Przepis na życie

Audrey Hepburn mówiła o sobie, że wojna ją ukształtowała. A jednak w żadnej z biografii nie znajdziemy wiadomości na temat jej młodości w ogarniętej wojną Holandii. Aż do teraz.

Robert Matzen odsłania przed czytelnikami zapomniany dotąd rozdział z życia Audrey Hepburn, i robi to w iście filmowy sposób.

Nieznane fakty na temat jej rodziny, część zatajana nawet przez FBI. Trauma wojny, kiedy Hepburn pomagała działaczom ruchu oporu, pracowała jako wolontariuszka w szpitalu, przeżyła bitwę o Arnhem i prawie umarła z głodu w czasie ostatniej wojennej zimy. Życie ze świadomością, że jej ojciec był nazistowskim szpiegiem, a matka wspierała Hitlera przez pierwsze dwa lata okupacji.

Robert Matzen solidnie przygotował się do tej książki. W holenderskich archiwach dotarł do nieznanych dotąd materiałów źródłowych, wykorzystał dzienniki pisane przez naocznych świadków zdarzeń, przeprowadził wywiady z ich potomkami. Wiele z zamieszczonych w książce zdjęć pochodzi z prywatnego archiwum aktorki. Są wydawane po raz pierwszy.
Bez wydarzeń II wojny światowej nie sposób zrozumieć Audrey Hepburn i tego, kim się stała.

Wielu nie wie o dorastaniu Hepburn w Holandii w czasie nazistowskiej okupacji. Książka Matzena w poruszający sposób opisuje doświadczenia, które uformowały jej charakter i pozostawiły po sobie koszmary, które nawiedzały ją do końca życia. Matzen zaoferował nam świetną historię – intymną, intensywną i niemożliwą do zapomnienia. Prowadzi nas nie tylko w głąb wojny, ale też w głąb ludzkiego serca.
Foreword Reviews

Matzen pokazuje, jak wojna ukształtowała silną i niezwykłą osobowość Hepburn. Obrazowe szczegóły – wielkiego ubóstwa, nieustających nalotów i działalności ruchu oporu – przywołują klimat tamtych czasów. Matzen stworzył żywy obraz ludności cywilnej w czasach wojny – oraz jednej dziewczyny, która stała się później gwiazdą Hollywood.
„Publishers Weekly”

Świetnie napisana, wciągająca książka, która ujawnia nieznane fakty o przeszłości, pochodzeniu i młodości jeden z ikon światowego kina. To historia o niebezpieczeństwie, niepewności i determinacji, by przetrwać w obliczu zagrożenia, która została zilustrowana unikalnymi fotografiami.
Rex Reed, krytyk filmowy, autor i dziennikarz w „New York Observer”

Człowiek pokorny względem świata? Zagubiony w nadmiarze zdarzeń, słów, osób, dźwięków, pragnień? Człowiek stwarzany człowiekiem? Uzależniony od igraszki losu? Bohaterowie dwóch powieści: `Kosmos` i `Śledztwo` przejęli funkcję detektywów właśnie po to, by udzielić odpowiedzi na powyżej zadane pytania. Justyna Towarek w swojej książce podjęła odważną i – jak się okazuje w trakcie lektury – bardzo trafną próbę równoległego odczytania dwóch arcydzieł mistrzów polskiej literatury współczesnej: `Kosmosu` Witolda Gombrowicza oraz `Śledztwa` Stanisława Lema. W toku wywodu szczegółowo zgłębia przede wszystkim problematykę postaw bohaterów, ich wzajemnych relacji ze światem i innymi ludźmi oraz dążeń do uporządkowania i oswojenia otaczającej rzeczywistości. Autorka, sięgając do bogatej literatury przedmiotu, w rzetelny i przystępny sposób analizuje meandry omawianych powieści, tak w warstwie semantycznej, jak i strukturalnej. Justyna Towarek dużo uwagi poświęca wskazaniu daleko idących podobieństw światopoglądowych i filozoficznych, dzięki którym omawiane dzieła wchodzą ze sobą w intertekstualny dialog.

Wiadomości z życia brytyjskiej rodziny królewskiej wciąż podbijają media, miliony osób na całym świecie codziennie śledzą z zaciekawieniem wszystkie doniesienia zza bram Buckingham Palace.

Monarchowie nie gotują. Nie ubierają się samodzielnie, nie nalewają sobie picia ani nie ścielą łóżka. Podobno przyszły władca Królestwa, jego posiadłości i terytoriów, nawet nie wyciska sobie sam z tubki pasty do zębów, gdyż zadanie to należy do jednego z czterech jego kamerdynerów, który nakłada pastę na królewską szczoteczkę ze zdobionego srebrnego dozownika. Oficjalnie zdementowano za to inną słynną legendę o „rozpieszczaniu członków rodziny królewskiej”, zgodnie z którą każdego ranka przed księciem Walii stawiano siedem gotowanych jaj uszeregowanych według ich twardości, każde opatrzone cyfrą oznaczającą liczbę minut gotowania, tak aby mógł każdego spróbować i wybrać najbardziej mu odpowiadające.

Szczodrze sponsorowany przez swoich poddanych brytyjski dwór zatrudniał rzesze kucharzy, pokojówek, lokajów, mamek, nianiek, ogrodników, sekretarzy i urzędników. Pielęgnowane przez stulecia rytuały dworskie miały na celu utrwalenie wizji monarchy jako osoby wyjątkowej, ważniejszej niż prezydenci czy milionerzy. A jak lepiej to osiągnąć, niż udowadniając, że przyziemne czynności nie przystoją monarsze. Na usługach królowej przez długi czas była choćby pomocnica, która podawała monarchini wachlarz w sypialni, nalewała wodę do mycia rąk i zdejmowała rękawiczki. Ale już wkładanie monarchini obuwia i zdejmowanie go było domeną paziów. Tak było przez wieki, tak jest również dziś.

Nawet obecnie tysiące osób czuwają codziennie nad maksymalnym komfortem zaledwie kilkorga osób z rodziny królewskiej. Co ciekawe, z czasem liczba pracowników rosła – dwór Elżbiety II zatrudnia dziś bowiem blisko 1200 osób, podczas gdy jej babka, królowa Wiktoria miała ich „zaledwie” 921.

Roman Graczyk, pisząc biografię profesora Wiesława Chrzanowskiego,  wykorzystał bogaty i różnorodny materiał źródłowy: teksty pisane przez samego bohatera książki  – od młodzieńczych pism ideowych po ostatnie publikacje, znajdujące się w IPN-ie materiały  ze śledztw,  procesów, inwigilacji, przesłuchań, procesu lustracyjnego  Profesora, jak również zeznań jego kolegów i znajomych, a także wspomnienia i relacje.

 Autor tak charakteryzuje swego bohatera:  „był człowiekiem nieschematycznym. Narodowiec, ale silnie akcentujący znaczenie pierwiastka (…) Przeciwny partyjnej dyscyplinie i myśleniu stadnemu. Katolik przekonany o prawie katolicyzmu do publicznej obecności, ale nie afiszujący się ze swoją wiarą i nie poddający się katolickiej modzie (...). Przeciwnik Powstania przed pierwszym sierpnia 1944 roku, ale następnie jego uczestnik, ranny w walkach”.

W 1980 roku był jednym z doradców rodzącej się „Solidarności”. W roku 1989  tworzył Zjednoczenie Chrześcijańsko-Narodowe, partię mająca być syntezą tradycji narodowej i tradycji chadeckiej.  W wyborach 1991 roku wszedł do Sejmu z listy AWS i został marszałkiem izby.

Dla Wiesława Chrzanowskiego przez całe życie najważniejsze było poczucie, że ma pewne zadanie do spełnienia -  wypełnienie testamentu tych, którzy nie dożyli wolnej Polski. Temu zadaniu służył wiernie.     

Bergman-reżyser i Bergman-człowiek. Czytelnik sam oceni, który z nich jest mu bliższy.

Ingmar Bergman miał pięć żon, dziewięcioro dzieci i niezliczone kochanki. Swoich aktorów traktował przedmiotowo – najważniejszy był film. Jako nastolatek fascynował się niemieckim nazizmem. Nie znosił, gdy ktoś mu się sprzeciwiał. Był prawdziwym tytanem pracy, konsekwentnym, zdyscyplinowanym i punktualnym, i tego samego wymagał od innych.

Większość wielbicieli twórczości Ingmara Bergmana potrafi wymienić z pamięci wiele jego znakomitych filmów. Siódma pieczęć, Jajo węża, Źródło, Persona czy Wieczór kuglarzy znane są wszystkim miłośnikom kina. Niewiele wiemy o Bergmanie jako o człowieku – o jego słabościach, wadach i ułomnościach. Jeszcze mniej wiadomo o jego prywatnym życiu i grzechach młodości. Thomas Sjöberg postanowił uzupełnić naszą wiedzę na ten temat i zdjąć z piedestału postać światowej sławy reżysera.

Książka ukaże się w setną rocznicę urodzin Ingmara Bergmana – szwedzkiego reżysera filmowego i teatralnego, uważanego za jednego z największych artystów w historii kina.

Biografia Bergmana zagłębia się w prywatne życie reżysera. Opowiada o jego dzieciństwie, pięciu małżeństwach, w których urodziło się dziewięcioro dzieci, oraz licznych związkach.
Anna Nowacka-Isaksson, „Rzeczpospolita”