Chopin idzie do kina

Książka omawia dzieje Teatru Muzycznego w Gdyni od jego powstania, pierwszych dyrekcji, przez rozwój placówki i kolejnych dyrektorów. Szczególne miejsce poświęcone jest Danucie Baduszkowej, która w tym teatrze pełniła wszystkie możliwe funkcje – reżysera, kierownika artystycznego, dyrektora naczelnego. To dzięki niej powstało Studio Wokalno-Aktorskie, jej determinacja przyczyniła się do wybudowania dzisiejszej siedziby teatru. Wypracowała również specyficzną linię repertuarową, nie wahała się sięgać po rodzimych autorów.

W przypadku muzyki filmowej i warstwy dźwiękowej świadomy wybór środków oznacza zastosowanie konkretnego rodzaju muzyki, konkretnego gatunku, faktury i formy, określonej dynamiki i instrumentacji. Oznacza również dobór takich elementów dźwiękowych, które byłyby przejawem przemyśleń, określonej postawy estetycznej, wobec obrazu filmowego, swobody i niezależności myślenia kompozytora od bezpośrednich założeń obrazu. Henryk Kuźniak (fragm. Wstępu)

Czy Europejczyk uformowany przez reguły myślowe i konwencje estetyczne swojej kultury jest w stanie przezwyciężyć obcość w kontakcie z wyrosłym na gruncie odmiennej kultury filmem japońskim? Albo inaczej: czy w ogóle powinien dążyć do zniesienia owej obcości? W jaki sposób zachodni odbiorca dzieł Akiry Kurosawy, Yasujiro Ozu, Masaki Kobayashiego może złagodzić „szok kulturowy”, jakiego nieuchronnie doznaje podczas projekcji dzieł japońskich mistrzów ekranu? Na te i wiele innych fascynujących pytań stara się odpowiedzieć autorka w swojej książce, analizując najbardziej reprezentatywne dla odmiennych przypadków obcości kulturowej dzieła, wnikliwie omawiając ich specyfikę estetyczną i filozoficzną, przybliżając rozmaite aspekty mentalności człowieka Dalekiego Wschodu, które stanowią o artystycznej niepowtarzalności japońskiego kina.

Książka stanowi wieloaspektowe studium intermedialnych i transmedialnych relacji między dynamicznie rozwijającymi się grami cyfrowymi oraz filmem. Autorka, przywołując bogaty materiał egzemplifikacyjny, dowodzi, że w konsekwencji oddziaływania na siebie obu mediów dochodzi do ich ewolucji oraz nieustannych przetworzeń w obszarze poetyk, struktur i systemów medialnych. Analiza różnorodnych gier cyfrowych pozwala wykazać, w jaki sposób użycie środków kinematograficznego wyrazu oddziałuje na gameplay, a w szerszym kontekście – na zanurzenie użytkownika w wirtualną rzeczywistość. Twórcy gier wideo eksploatują i reinterpretują kinematograficzne struktury audiowizualne, narracyjne, gatunkowe oraz dramaturgiczne, wykorzystują i transformują elementy filmowego języka po to, aby symulować doświadczenie filmu w grze. W ten sposób tworzy się ponadmedialne, kulturowe porozumienie z odbiorcą/użytkownikiem – gry okazują się kolejnym źródłem doświadczenia tego, co „filmowe”, a to, co „filmowe” staje się przecież coraz częściej synonimem tego, co rzeczywiste.

„Gra w film” jest pozycją ważną, wnoszącą do wiedzy o grach wideo i ogólnej problematyki intermedialnej nowe interesujące spojrzenie. Wyróżnia się i szerokością ujęcia, i znakomitymi analizami konkretnych przykładów. Uważam, że książka stanie się ważną pozycją w interdyscyplinarnej literaturze przedmiotu.

prof. dr hab. Maryla Hopfinger

„Gra w film” to książka, której niekwestionowane walory poznawcze sprawią, że z pewnością znajdzie odbiorców nie tylko wśród badaczy gier wideo i filmoznawców, ale także wśród studentów kierunków kulturoznawczych i medioznawczych oraz wszystkich uczestników współczesnej kultury audiowizualnej i interaktywnej. Jest to pozycja, która wpisuje się zarówno w rozwój badań nad filmem i grami wideo, jak i w kształtowanie świadomości krytycznej na ich temat.

prof. UW dr hab. Ewa Szczęsna



Joanna Pigulak – doktor nauk o sztuce, filmoznawczyni, badaczka gier wideo, adiunkt w Instytucie Filmu, Mediów i Sztuk Audiowizualnych Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Prowadzi interdyscyplinarne badania z zakresu zawiązków między filmem i mediami interaktywnymi. Współtwórczyni kierunku groznawstwo. Zajmowała się organizacją wydarzeń filmowych i animacją kultury cyfrowej.

Książka Kazimierza Wolnego-Zmorzyńskiego jest pierwszym systematyzującym opracowaniem modelu odbioru i odbiorcy fotografii dziennikarskiej, jej autor odpowiada na pytanie, jaka informacja płynie z dziennikarskiego obrazu fotograficznego, pokazuje do czego przywiązują wagę odbiorcy, a także, czy fotoreporterzy pomagają im w rozumieniu i postrzeganiu świata. Nie dotyczy to odczytania z fotografii dziennikarskiej kronikarskiego, chronologicznego obrazu wydarzeń, lecz tego, ile czytelnik dowiaduje się o zdarzeniu z jednej, sporadycznie obejrzanej fotografii (prasowej, fotofelietonu, zdjęcia okładowego) lub zbioru fotografii (fotoreportażu, fotokroniki), jak ją postrzega, i jak potrafi podaną informację zinterpretować, czemu ona mu służy i w jakim stopniu zastępuje mu ona informację słowną? Mamy do czynienia z praca dojrzałą, wnoszącą wiele nowych ustaleń do dotychczasowych badań nad problemem. Jest ona poważnym osiągnięciem badawczym. Z recenzji prof. zw dra hab. Wiktora Peplińskiego

Powojenny teatr polski, mimo wszystkich ponurych uwarunkowań politycznych (a często wbrew nim) i nękających go co pewien czas kryzysów, był teatrem różnorodnym i bogatym. Monografia prezentuje wkład trzech reżyserek: Krystyny Skuszanki, Ireny Babel, Lidii Zamkow w teatralne życie Krakowa.