Cuda Techniki Wer. Exclusive

In a fleeting 14-year period between two world wars, Germany’s Bauhaus School of Art and Design changed the face of modernity. With utopian ideas for the future, the school developed a pioneering fusion of fine art, craftsmanship, and technology, which they applied across media and practices from film to theater, sculpture to ceramics.

This book is made in collaboration with the Bauhaus-Archiv/Museum für Gestaltung in Berlin, the world’s largest collection on the history of the Bauhaus. Some 550 illustrations including architectural plans, studies, photographs, sketches, and models record not only the realized works but also the leading principles and personalities of this idealistic creative community through its three successive locations in Weimar, Dessau, and Berlin. From informal shots of group gymnastics to drawings guided by Paul Klee, from extensive architectural plans to an infinitely sleek ashtray by Marianne Brandt, the collection brims with the colors, materials, and geometries that made up the Bauhaus vision of a “total” work of art.

As we approach the Bauhaus centennial, this is a defining account of its energy and rigor, not only as a trailblazing movement in modernism but also as a paradigm of art education, where creative expression and cutting-edge ideas led to simultaneously functional and beautiful creations. Featured artists include Josef Albers, Marianne Brandt, Walter Gropius, Gertrud Grunow, Paul Klee, Ludwig Mies van der Rohe, and Lilly Reich.

Przed wojną źle, po wojnie jeszcze gorzej. W dwudziestoleciu Maję Berezowską i jej śmiałe rysunki prześladowały bigotki, po 1945 roku – ideolodzy socrealizmu. Ona sama zupełnie się tym jednak nie przejmowała. Rysowała nawet w Ravensbrück. Jej modelkami były współwięźniarki i strażniczki. Tym pierwszym dodawała ducha, drugie traktowała koniunkturalnie.

Urodzona w belle époque, współtworzyła artystyczny mit dwudziestolecia. Przyjaźniła się z malarzami i poetami. Z Karolem Szymanowskim wymieniali pełne czułości listy. Zawsze otaczała się pięknymi ludźmi, pięknymi przedmiotami i kwiatami. I w twórczości, i w życiu pozostawała wierna sobie i swojej sztuce. Poczucia humoru nie traciła nawet w szarej powojennej rzeczywistości.

Małgorzata Czyńska opisuje kobietę, której los to materiał na porywający serial. Pytanie tylko, czy znalazłby się reżyser odważny na tyle, by pokazać nam Maję bez cenzury.

Bob Dylan: Mixing Up the Medicine is the most comprehensive book yet published on the work of Nobel Prize–winning musician and cultural icon Bob Dylan.

This sumptuous, 608-page tome spans the arc of his life, music, and art, from his childhood in Hibbing, Minnesota, and the first recordings made in the 1950s to his most recent albums and every important career milestone in between.
The publication unlocks treasures from the Archive of the Bob Dylan Center in Tulsa, Oklahoma. It reveals a trove of Dylan’s manuscripts, letters, notebooks, song lyrics, recordings, photographs, films, artworks, and ephemera, never before seen by the public.

Seven years in the making, the book is edited, designed, and produced with the singular quality for which Callaway is renowned. Bob Dylan: Mixing Up the Medicine is the long-awaited grail for Dylan fans, music lovers, and book connoisseurs everywhere.

W latach dwudziestych XIX wieku Hegel osiada w Berlinie, gdzie wykłada swoją teorię sztuki. Wykłady szybko nabierają rozgłosu, a w dłuższej perspektywie przedstawione w nich idee uczynią z Hegla fundatora nowoczesnej estetyki filozoficznej. Znakomita transkrypcja Friedricha von Kehlera utrwala oryginalny wykład ontologii trzech form sztuki jako całościowych historycznych koncepcji świata – symbolicznej, klasycznej i romantycznej – zwieńczonych sztuką najwyższą, dramatem. Według Hegla, architektura i rzeźba, malarstwo i muzyka osiągają kulminację w poezji i „postaciach w działaniu”.

Henri Matisse (1869–1954) was a fighting spirit. Despite a cancer diagnosis in 1941, increasing frailty, and the confines of a wheelchair, the indomitable Frenchman never stopped in his quest to make art. With what he called une seconde vie, a second life, he embarked on a remarkable collage period, cutting and pasting pieces of colored paper into gouaches découpées of birds, plants, flowers, and the female form.

Emphasizing color and contrast, the cut-out technique generated both striking lines and vivid juxtapositions. In works such as Icarus (1943), The Blue Nude (1952), The Snail (1953), and The Sheaf (1953), clean forms and elemental structures power a compositional force that belies the work’s decorative appeal, at once tightly organized and infectious with joie de vivre. As his work progressed, Matisse’s excitement with his results fueled ever-larger pieces, advancing from small works to vast wall-sized murals.

Fenomenem krakowskiej sceny neoawangardy wydaje się „horyzontalne” unieważnienie sprzeczności między lokalnością a poszerzonym polem uczestnictwa w światowym życiu artystycznym i debacie intelektualnej. Endemiczne dla Krakowa postawy i zjawiska w sztuce wydają się tym lepiej wpisywać w ponadlokalny dyskurs sztuki, im bardziej ujawniają charakter „Kraków-specific”. Jest tak być może dlatego, że splot między awangardą a tradycjonalizmem czy między konserwatyzmem a niezależnością myślenia ma w Krakowie – paradoksalnie – tradycje sięgające jeszcze bohemy czasów galicyjskich. To przypomina o brzemieniu tradycji, ale także obciążeniu stereotypami wynikającymi z postrzegania artystów na tle społeczeństwa miasta oraz przypisywanych im ról. Środowisko artystyczne (czy może bardziej artystowskie) Krakowa ubarwiali przecież także „genialni dyletanci”, którzy przyczynili się do podtrzymywania żywotności wielu legend i anegdot. Widać zatem wyraźnie, na co można znaleźć w lekturze książki liczne dowody, że „Kraków to idealne miejsce do rozwoju wyjątków przeczących regułom i nie tylko dlatego, że podział na awangardę i tradycję jest [tam] może bardziej skomplikowany niż gdzie indziej”.
dr hab. Ewa Wójtowicz, prof. UAP

Krzysztof Siatka (ur. 1981), historyk sztuki i kurator, adiunkt w Katedrze Nauk o Sztuce na Uniwersytecie Pedagogicznym w Krakowie. Dawniej kurator w Galerii Sztuki Współczesnej Bunkier Sztuki (2011–2019) oraz dyrektor Galerii Foto-Medium-Art (2007–2011). Badacz neoawangardy i sztuki współczesnej, zainteresowany konceptualizmem i jego następstwami oraz historią wystawiennictwa. Autor monograficznej książki W kierunku sztuki ukrytej. Historia Janusza Kaczorowskiego (2019), artykułów naukowych oraz tekstów w katalogach. Kurator kilkudziesięciu wystaw, z których szczególnie dumny jest z W nocy twarzą ku niebu (2019), The Trouble with Value (2017), Maciej Jerzmanowski, Janusz Kaczorowski, Ukryte (2017), Justyna Mędrala. Maszyna była pod takim wrażeniem, że sama na siebie spadła (2017), Roland Wirtz, immediatus (2015), AWACS 1981–1983 (2014), Tomasz Dobiszewski, Drobne nieobecności (2014).