Czy Kościół ma sens?

Spotkaj Boga w ciszy i prostocie Mała, burgundzka wioska. Skromne zabudowania. Cisza. Spokój. Kontemplacja i modlitwa. To właśnie tu, od ponad siedemdziesięciu lat, przyjeżdżają tysiące młodych ludzi. Czego szukają? Co pragną zmienić? Dlaczego, nawet po latach, wracają w to wyjątkowe miejsce?
Ta książka jest opowieścią o fenomenie Taizé. Osobistą rozmową z bratem Markiem, z którym spotkanie stało się przełomem w życiu wielu ludzi. To także historia wielkiej miłość do Boga. Czułości i gościnności. Nadziei i szansie dla każdego z nas, by w czasach nieustannego zagonienia, kryzysu wiary i wartości, znaleźć pokój serca i zmienić swoje życie.
Taizé pokazuje, jak otworzyć człowieka na tajemnicę Boga. Prymas Polski Wojciech Polak
To doświadczenie duchowe było tak ważne, że zaproponowałem mojemu zespołowi ds. nowej ewangelizacji, żebyśmy wybrali się do Taizé, żeby tam pobyć razem ze sobą, modlić się, spotykać z ludźmi. Abp Grzegorz Ryś
W Taizé nie chodzi tylko o piękną modlitwę. Nie chodzi też o jakieś wzniosłe idee. Nie chodzi nawet o wielkie wybory życiowe czy etyczne. U początków wszystkiego jest spotkanie z Osobą, z wydarzeniem, które jest związane z tą Osobą. I tu, w Taizé, wszystko do tego zmierza. Brat Marek z Taizé
Dziś wiem, że to, jak patrzę na świat, jak widzę misję Kościoła i co jest dla mnie najważniejsze w życiu, mam właśnie stąd. Piotr Żyłka
Brat Marek (1949 r.) – pierwszy Polak, który został bratem w Taizé. Jest katolickim księdzem, przez wiele lat zajmował się przyjmowaniem Polaków przyjeżdżających do wioski. Obecnie opiekuje się uchodźcami i migrantami przyjętymi przez wspólnotę.
Piotr Żyłka (1986 r.) – redaktor naczelny jezuickiego portalu , autor wywiadu-rzeki z ks. Janem Kaczkowskim Życie na pełnej petardzie. Jeden z inicjatorów Zupy na Plantach. Od dzieciństwa związany ze wspólnotą Taizé.

Dzieci księży to, jak pisała w swojej książce reporterka i psycholożka Marta Abramowicz - "Nasza wspólna tajemnica". Nie dziwię się. My, dzieci księży, żyjemy w tej tajemnicy, kłamstwie, latami. Tak nas wychowano. Z uczuciem wstydu, w poczuciu, że nie powinniśmy istnieć, że nie pasujemy do tego świata. Trzeba nas ukrywać, przemilczeć i przekłamać nasze istnienia. Swoją książką chcę – jako pierwsza osoba w Polsce – powiedzieć, że tak, jestem dzieckiem księdza.

fragment książki

Z pomocą wspomnień, podjętych po latach rozmowach z rodziną, przyjaciółmi, szkolnymi znajomymi, a także próbą konfrontacji z przedstawicielami Kościoła, autorka nie tylko rozprawia się z przeszłością, ale wskazuje na obecne w społeczeństwie i Kościele, niekonsekwencje i nadużycia. Ta osobista reporterska książka odsłania przed osobami czytającymi te i tych, o których wielu chciałoby nie rozmawiać.

Wiara poza utartymi scenariuszami Czy puste kościoły w czasie pandemii to zapowiedź przyszłości chrześcijaństwa?
Czy wymuszony post od Eucharystii jest przejawem Bożej pedagogiki, a może uderzeniem w podstawy naszej wiary?
Czy współczesnego człowieka dotyka kryzys poczucia bezpieczeństwa, również bezpieczeństwa religijnego?
Jaką postawę przyjąć wobec tych wyzwań?
Ksiądz Tomáš Halík wybitny czeski teolog, filozof i socjolog w swoich kazaniach z okresu pandemii daje słuchaczom nadzieję i wprowadza ich krok po kroku w głębię tajemnicy Zmartwychwstania. Przygotowuje na czas, kiedy jako wierzący wszyscy będziemy musieli z większą odwagą i zaufaniem wstąpić do obłoku tajemnicy i żyć wśród paradoksów oraz nowych wyzwań.
Książka odważna a zarazem przepełniona wrażliwością.
W okresie kwarantanny, kiedy pisałem te kazania i wypowiadałem je do kamery przed pustymi ławkami, miałem więcej czasu na zastanawianie się nad światem, Bogiem i sobą samym. Myśl o możliwości bliskiej śmierci nie budziła we mnie strachu, tylko potrzebę rekapitulacji, obrachunku. Dlatego w tych kazaniach widoczna jest potrzeba uświadomienia sobie, w jakim kierunku zmierza nasza parafia, moja teologia, moje życie, co tworzy prawdziwe jądro mojego życia: co dla mnie oznacza być chrześcijaninem.
Tomáš Halík

O jej poprzedniej książce Krystyna Janda mówiła, że to „specjalna, mocna i poruszająca lektura”.
Marta Abramowicz, autorka bestsellera „Zakonnice odchodzą po cichu”, powraca z nowym reportażem! Książka „Dzieci księży. Nasza wspólna tajemnica” porusza, bo przełamuje kolejne tabu. Ten, kto ją przeczyta, inaczej spojrzy na nasz kraj.
Ludzie znają dzieci księży. Znają ich matki i ojców. Ale o tym się głośno nie rozmawia. Niektórzy mówią - tabu. Inni - hańba. Wszyscy wiedzą, że księża nie przestrzegają celibatu. Jest to wiedza tak powszechna, że u wielu nie budzi ani zgorszenia, ani zdziwienia. A więc skąd ta tajemnica? Dlaczego matki są odsądzane od czci i wiary, a księży-ojców oczyszcza się ze wszystkich grzechów?
Co jest ważniejsze: dobro dziecka czy dobro Kościoła? Co usłyszymy, gdy dzieci księży zaczną głośno mówić o swoich rodzinach?
W reportażu Marty Abramowicz znajdziecie odpowiedzi.

Mamy różne skojarzenia ze słowem „kościół” – a wśród nich te: budynek, instytucja, księża, wielki duchowy organizm funkcjonujący na całym świecie. Czym tak naprawdę jest Kościół? Czy da się go jednoznacznie sklasyfikować? Czy to prawda, że współczesny Kościół przechodzi poważny kryzys?

Te tematy bez wątpienia wzbudzają dziś różne emocje. Niektórzy są blisko życia wspólnoty wiary, inni mówią, że „Kościół ich boli”. Jeszcze inni na myśl o Kościele czują obojętność.

Ksiądz Jan Frąckowiak porusza wspomniane wyżej kwestie i dzieli się swoimi przemyśleniami na temat tego, jak w grzesznej ziemskiej rzeczywistości można odkryć w Kościele działania Boga. Jak pisze autor: „Jestem (…) przekonany, że odmieniany dzisiaj przez przypadki kościelny kryzys jest nie tyle zagrożeniem, ile raczej szansą, poprzez którą Duch Święty chce odnowić swój Kościół”.

To książka dla wszystkich, którzy są zainteresowani losem Kościoła i chcą znaleźć w nim swoje miejsce.

W ostatnich latach niemal nieustannie słyszymy i czytamy o konieczności zmian w Kościele. Które z nich są możliwe, które dopuszczalne, a które jedynie dezorientują lub wprost uderzają w to, co niezbędne w wierze i w przekazywaniu wiary? Mówi się również, że „Kościół musi się nieustannie reformować” – ale bez sprecyzowania co może a co nie może podlegać reformie zdanie to staje się beztreściowym banałem.
Spróbujmy więc ustalić na czym polega życie wiary, co jest niezbędne w jej trwaniu, w Boski sposób niezmienne, a co może lub czasami powinno podlegać zmianie planowanej przez człowieka – i to ze świadomością, że rzeczy zmienne i niezmienne leżą blisko siebie i zwykle nie da się ich rozdzielić prostą linią.
Dopiero na tle tego odróżnienia będzie można powiedzieć wobec niektórych rzeczy: Non possumus.