Czytanie Krasickiego

Spis treści
Beniowski



Pieśń I

Pieśń II

Pieśń III

Pieśń IV

Pieśń V



Opracowanie

Biografia Juliusza Słowackiego

Kalendarium życia i twórczości

Geneza Beniowskiego

Tytuł

Warstwa fabularna poematu

Czas i miejsce akcji

Tło historyczne

Przebieg wydarzeń

Dzieje bohatera

Kreacja bohatera i jej funkcje

Inni bohaterowie

Tematyka dygresji w Beniowskim

Sposób łączenia obu warstw utworu. Dyskurs z czytelnikiem

Poeta jako bohater poematu

O sobie samym. Liryzm utworu

Rozprawa z krytykami

Program nowej poezji

Kompozycja. Gatunek literacki

Narrator

Cytaty, które mogą się przydać

Indeks komentarzy do tekstu

Książka Henriego Lewiego to jak dotąd jedyna napisana i opublikowana w języku francuskim monografia twórczości literackiej Brunona Schulza. Proza Schulza została tu określona jako w dwojakim sensie „biała”. Po pierwsze dlatego, że przemilcza dramat osobistych losów pisarza, po drugie, bo przemilcza dramat jego rodziny, polskich Żydów i całej ówczesnej Polski. Zarówno życie osobiste, jak i rzeczywistość lat trzydziestych są dla Schulza źródłem cierpienia. „Wstydliwy sekret utworów Schulza – powiada Lewi – to jego epoka. Związany z nią, wymazuje ją, wymazując przy tym samego siebie”. Za chwilę zaś autor studium pyta: „Jak można oddzielić ten indywidualny los, chorobę i śmierć ojca, od choroby i śmierci zbiorowej?”.

A jednak, jak twierdzi Lewi, w nieco głębszej warstwie utworów Schulza można rozpoznać „marzenie mesjańskie”, które nadaje im „charakter religijny i eschatologiczny”. Najważniejsze mity biblijne, którymi karmi się ta proza, to przecież mity zbiorowego zbawienia przez ważne dla tradycji żydowskiej charyzmatyczne osobowości: Józefa i Mojżesza. Wobec tych bohaterów, tak jak wobec samych Żydów, postawa Schulza jest ambiwalentna – zarazem ironiczna i pełna nadziei.

Autorka monografii rozważa problematykę egzystencjalną w poezji Julii Hartwig, której niezbywalny aspekt stanowią wychylenie w kierunku metafizyki oraz refleksja nad sztuką jako równoprawną płaszczyzną istnienia. Kluczami do interpretacji tych zagadnień są kategorie bytu, epifanii, apokatastazy, a następnie pamięci i doświadczenia. Umieszczenie dociekań w kręgu hermeneutyki Gadamera oraz filozofii podmiotu pozwoliło uwypuklić główne zręby poetyckiego światopoglądu Hartwig. Widzi ona egzystencję jako projekt rodzący się we wciąż ponawianych pytaniach o autentyczność i sens bycia. Konstytutywna dla podmiotu okazuje się jego wola uczestnictwa w świecie oraz sensotwórcza aktywność. Flakowicz-Szczyrba koncentruje się na obecności swoistej dyspozycji metafizycznej owego podmiotu oraz nowoczesnej świadomości języka. W twórczości Julii Hartwig język stanowi instrument poznawania rzeczywistości, a podmiot naznaczony jest świadomością jego konwencjonalizującej i pośredniczącej funkcji. Świat jawi się jako zawsze uwikłany w tekstową reprezentację. Założenia te spaja przekonanie o uprzywilejowaniu w liryce Hartwig wizualnej percepcji bytu.

Historia żółtej ciżemki - wydanie z opracowaniem (okładka miękka) Wydanie z opracowaniem zawiera: notatki na marginesie, cytaty, które wrto znać, streszczenie.

Michał Otorowski, wybitny znawca i oryginalny interpretator dzieła Jana Potockiego zabiera nas w erudycyjną podróż przez życie autora tajemniczego Rękopisu znalezionego w Saragossie i dzieje bohatera książki  Alfonsa van Wordena.  Liczne, splątane ze sobą w dziele Potockiego wątki, znajdują wyjaśnienie i nowe powiązania, dzięki doskonałej znajomości wątków splatających się w ziemskim, umysłowym i duchowym życiu samego Potockiego. Znajdziemy zatem w książce obszerny wykład na temat m.im. kabały luriańskiej , symboliki wolumularskiej czy tradycjonalizmu De Maistre’a. Autor po raz kolejny włącza się do międzynarodowej dyskusji toczącej się na temat tego, która wersja słynnego Rękopisu uznana powinna zostać za przedmiot właściwych studiów, stając tym samym w kontrze wobec uznanej koncepcji profesorów Francois Rosseta i Dominique’a Triaire’a. „Z racji nielinearnej konstrukcji Rękopisu znalezionego w Saragossie każdy, kto chce się pokusić o próbę prezentacji jego ideowej zawartości, musi liczyć się z zapętleniami wykładu, mówienie zaś o szczególe zawsze okazuje się mówieniem o całości. Natomiast wobec braku w dotychczasowej literaturze przedmiotu analitycznych opracowań owych szczegółów, nie można dokonać takiej sumarycznej prezentacji bez zidentyfikowania i rozwiązania wielu kwestii, wymagających niekiedy bardzo specjalistycznego ujęcia tudzież sięgania do dyscyplin, do których badacze literatury zazwyczaj nie mają powodu się odwoływać. Innymi słowy, nie można inaczej udzielić odpowiedzi na proste jedynie z pozoru pytanie, o czym, a w rezultacie także czym jest utwór Jana Potockiego. I właśnie dlatego niniejsza publikacja realizuje swe monograficzne aspiracje za pośrednictwem szesnastu odrębnych szkiców, ułożonych co prawda w sposób odmienny od traktatowego, ale odzwierciedlający tym lepiej - w zamyśle autora - wewnętrzną dynamikę omawianego tematu, bez zacierania nieuchronnie towarzyszących jej nieciągłości.

Monografia dokumentuje recepcję twórczości Aleksandra Fredry na terenie Rosji od chwili rosyjskiego debiutu komediopisarza w petersburskim Teatrze Aleksandryjskim w 1847 roku aż po dzień dzisiejszy. Najowocniejsze było w Rosji dla Fredry ostatnie z górą półwiecze, które przyniosło tam kilkadziesiąt premier jego sztuk. Pokazane 756 razy "Damy i huzary" w Moskiewskim Teatrze im. Wachtangowa (1960) stały się największym triumfem Fredry w całych jego zagranicznych dziejach.