Daremny Przechodzień

„Anamene” to zbiór poetyckich, pełnych oniryzmu opowieści Jakuba Lisickiego. Autor porusza w nich różne problemy filozoficzne. Sięgając po liczne nawiązania mitologiczne, wykorzystując elementy makabry i turpizmu, splecione niemal z sennymi wizjami i pewnym ezoteryzmem, sprawia, że przenosimy się w inny wymiar rzeczywistości.

Autor Ksiąg - kimkolwiek naprawdę jest - mało tego, że nie podziwia dzieła stworzenia, ale jestem przekonany - bo to jasno, myślę, wynika z jego utworów, choć nie wypowiedziane wprost - że nie tylko całe literackie dzieło Szekspira, ale i całe twórcze dzieło Boga uważa za niewarte nawet jednej łzy skrzywdzonego dziecka. Polecam. Sam bym lepiej tego nie napisał. Fiodor Dostojewski Bohaterowie prozy Boberskiego, zawartej w tomie pod nieskromnym tytułem Księgi, smagają raz złośliwą lub łagodną ironią, raz patosem, zawsze wysokiej próby, dwóch Bogów: Boga w niebie i Kobietę na ziemi, ale także śmieszności. Ich rozumny obłęd, jak to obłęd, czerpie pożywkę z tego, co mają w głowach, a że są to głowy naładowane książkami, nic dziwnego, że mieszczą się w nich rozmaite literackie, kulturowe ingrediencje, z pokaźnym udziałem dojrzałego i przejrzałego romantyzmu, cierpiącego na przerost samoświadomości. Bolesław Prus Bohaterowie tych opowiadań, miniatur i gawęd pielęgnują w sobie wstyd. Są koneserami, geniuszami wstydu. Wstydzą się za siebie, wstydzą się za innych, wstydzą się czasem za pana Boga. Znam to uczucie... Żałuję, że przeczytałem tę okrutną i okrutnie zabawną momentami książkę. Jestem po niej jeszcze bardziej zdołowany. W moim stanie ducha i ciała literatura już nie daje pociechy. Franz Kafka ... w innym kontekście, powtórzmy jednak za Piłatem: czym jest prawda, osobliwie w literaturze? W Księgach, metodą znaną z Rękopisu znalezionego w Saragossie, na kolejnych stronach, w kolejnych splątanych wstępach, mottach, cytatach i nawiązaniach - otwierają się nie tyle nowe historie, co prawdy i fikcje zagnieżdżone w szkatułce z fikcją i prawdą. kim jest autor, czym jest sztuka: gdzie kryje się prawda ducha, a gdzie leży litera faktu? Literatura to rytuał, w którym nawet to, co powtarzane przez wieku, potrafi mieć moc oryginału. Michał Cetnarowski

Wysypisko w Radiowie- huta i pobliskie osiedla, a w tle Warszawa i wielkie miasto ze snu hutnika Hefajstosa. Autor przypomina tu o swych faustowskich powieściach "Cień wysypiska" i "Światło i mgła". Trzy nowele Andrzeja Zaniewskiego wprowadzają nas w świat niesamowity, a rzeczywisty, okrutny, a przecież znany, przeszły na nadal ważny, bo uniwersalny...

„W ostatnim okresie twórczości Rotha, oddanego również osobiście „mitomańskiej” autodestrukcji (jak pisze David Bronsen), wschodnio-żydowski Ulisses zdaje się zauważać pustkę swojego punktu archimedesowego usytuowanego poza rzeczywistością i zdaje się zmieniać kierunek, dążąc w stronę umyślnego zatonięcia. (…) Podobny jest los Nissena Pieczenika, który osiąga swój prawdziwy Heimat na dnie morza, obok Lewiatana (…). Jak na początku, tak również na końcu Roth powraca, by zidentyfikować Ostjudentum i Austriazität, metaforę habsburską i metaforę żydowską: bohaterem pieczętującym taki koniec może być zarówno Nissen Pieczenik czy ostatni Trotta, który decyduje się milczeć i strzelać, i rezygnuje z literatury, jako, że „przyjmuje na siebie los zaginionego”, ale nie los historyka zapomnianych wydarzeń. Na końcu swojej drogi Roth całkowicie rozmył wszelkie rzeczywiste punkty odniesienia i zniszczył teren, na którym można było budować jakąkolwiek konstrukcję narracyjną. Pozostaje mu już teraz tylko przestrzeń imaginacji: opowieść może być jedynie przypowieścią, stylizacja nicości, ironiczną ucieczką w książkę.” Claudio Magris Daleko, ale od czego? Joseph Roth i tradycja Żydów wschodnich

13 opowiadań, z których każde zabiera czytelnika w inny świat, inny klimat, inne emocje. Nie zabraknie więc strachu (oj, nie!), wzruszenia, ale też całkiem sporej dawki śmiechu. Jest magia, jest świat dalekiej przyszłości, demony z kosmosu, postapokaliptyczna wizja, bajka na opak, wilkołak, który straszy w pewnej podwarszawskiej miejscowości, gdzie indziej do akcji wkracza wiedźmin (i mądrzejszy od niego trubadur), a sepleniący wampmisiek ostrzega przed porzucaniem ukochanych pluszaków. Wystarczy? No pewnie! Ale jest jeszcze więcej. Gwarantujemy więc, że ani przez chwilę nie będzie nudno.