Anamene I Inne Opowiadania

„Trzydzieści jeden opowiadań napisanych przed marcem 2020 roku. Zbiór wielogłosowy, a przede wszystkim różnorodny tematycznie i stylistycznie. Zderzają się tutaj: działanie i bierność, ruch i pasywność – zawieszone w ciągłej walce. Po której stronie stanąć? Które wyjście uchroni od nadchodzącej katastrofy? Czy katastrofa to tylko gra naszej wyobraźni? A może jednak nie ma się czym martwić? Podczas lektury antologii zadamy nie tylko powyższe pytania, lecz także te o sprawczość literatury. Być może nie uda się odpowiedzieć na żadne z nich, a być może jedynie pogłębimy swoje wątpliwości. Pewne jest natomiast, że z tego starcia nie wyjdziemy nienaruszeni.” Maciej Libich

Oddajemy w ręce czytelników kilka nowe autorstwa Alexa Aragona. Powstały one na przestrzeni kilku lat. Tematem nowel jest miłość, a w większości nowel czołową postacią jest Bóg. Autora ciekawi człowiek. Jak twierdzi autor jest to jedyna istota żyjąca na Ziemi, która ją niszczy. Zabija z innych powodów niż reszta stworzeń. Ludzie mają rozum i uczucia jednak potrafią być okrutni, mściwi, niegodziwi, chciwi, przekupni itp. Lista "złych cech"jest długa. jednak tylko człowiek jest zdolny kochać bezinteresownie i prawie bezwarunkowo. Spośród dwóch płci, autor uznaje kobietę za lepszą część ludzkiego rodu. Dlatego w nowelach kobieta jest głównym bohaterem. Drogie jest mu poświęcenie, wyłacznie, a głównie miłość. Miłość przez duże "M". W utworach nie występują supermani, spidermani, batmani i inni superbohaterowie. Niektórzy bohaterowie są super tylko dlatego, że zostało im to dane przez 'Najwyższą Miłość"

Sensacyjne, pełne cudowności, grozy i okrucieństwa jezuickie opowieści o pamiętnych zdarzeniach, wyjątkowych przypadkach, zbrodni, grzechu, nieokiełznanych namiętnościach i triumfie Bożej sprawiedliwości.

Katarzyna Kuczyńska-Koschany nie obawia się patosu, uwikłania osoby czytającego w tekst i samo czytanie, przechodzenia na stronę literatury, fikcji, idiosynkrazji, obawia się jedynie obojętności i zdawkowości. Jej czytanie jest namiętne, wyrafinowane i ryzykowne, a przy tym – najzwyczajniej – uważne.

Anderman nie oszczędza nikogo, nie pochlebia nikomu i nikomu nie stwarza iluzji. The Guardian Opowiadania Andermana czyta się jak gryps, przerzucony do nas przez kraty. Encounter Anderman pisze – wydawałoby się – z najbardziej szorstkim realizmem, a jednak wywołuje to w rezultacie efekt magiczny. Los Angeles Times   Janusz Anderman – mistrz krótkiej formy, genialny językowo – pisze z właściwą dla siebie błyskotliwością, dystansem i szczerością, które sprawiają, że jego opowiadania są żywe, wielobarwne i intrygujące Autor wynajduje antybohaterów i posługując się nimi, pokazuje od wewnątrz koszmar  sytuacji społecznych, ludzką naturę skażoną przez Historię, i odmitologizowuje dwuznaczność zrywów społecznych, martyrologii. Znajduje na to własny sposób – charakterystyczny, przemawiający do wyobraźni, silnie działający na emocje. Wciela się przy tym – z fenomenalnym wyczuciem języka – w postaci – tyleż charakterystyczne, co przerażające. Zbiór obejmuje trzy tomy: Brak tchu, Londyn, 1983; Kraj świata, Paryż 1988; Tymczasem, Lublin 1998.  

Z zaciekawieniem brnąc przez poszczególne rozdziały, nie mogłem sie oprzeć wrażeniu, iż zza kotary pozornego bałaganu…