Dinks

Masakra – tak Greg ocenia swoje życie towarzyskie. Najlepszy przyjaciel zdradziecko zostawił go dla dziewczyny, a w dodatku dla bardzo konkretnej dziewczyny – tej podłej Abigail. Czy można coś poradzić na notorycznego pecha? Wróżby z chińskich ciasteczek są megadołujące, horoskopy idiotyczne, a gadżety na szczęście – nieskuteczne. Wtedy jednak na horyzoncie (czyli pod łóżkiem starszego brata) pojawia się magiczna kula numer 8… To książka dla twoich dzieci, jeżeli lubią czytać... a zwłaszcza jeżeli nie lubią. Whoopi Goldberg Jeff Kinney jest gwiazdą rocka w świecie wydawniczym. National Public Radio Jedna z najlepszych serii dla dzieci, jakie kiedykolwiek powstały. „Washington Post” Jeff Kinney jest twórcą internetowych gier komputerowych oraz serii książek „Dziennik cwaniaczka”, numeru jeden na liście bestsellerów „New York Timesa”. W 2009 roku czasopismo „Time” umieściło go wśród Stu Najbardziej Wpływowych Ludzi Świata. Jeff stworzył też www .poptropica.com, jeden z Pięćdziesięciu Najlepszych Portali Internetowych według „Time”. Dzieciństwo spędził w Waszyngtonie, a w 1995 roku przeniósł się do Nowej Anglii. Obecnie mieszka na południu Massachusetts z żoną i dwoma synami. Powyższy opis pochodzi od wydawcy.

To już piętnasty album z przygodami najsłynniejszego wielbiciela lazanii! Dzięki temu tomowi przygód Tłustego Kota poznacie sztukę dobrej zabawy we wszystkich jej przejawach. Futrzasty Picasso używa Odiego jako płótna, wyraża siebie w tańcu interpretacyjnym i demonstruje chytrą kreatywność w kuchni. Ten pomysłowy i wiecznie żarłoczny kot nawet beknięcie podnosi do rangi sztuki. A zatem podziwiajcie go, wielbiciele Garfielda! Garfieldowy cykl TŁUSTYCH KOCICH TRÓJPAKÓW stanowi kolekcję komiksowych pasków zebranych w nowym, kolorowym wydaniu. Garfield zmieniał się trochę na przestrzeni lat, ale jedno pozostało niezmienne: jego gigantyczny apetyt na jedzenie i poczucie humoru. Czeka was dużo szaleńczej radości z nienasyconym kotem, ponieważ nigdy dosyć zabawy.

Helena w stroju niedbałym zawiera komplet opowieści pana Piecyka na tle historii Polski. Sam pan Piecyk jest postacią znaną już wcześniej z wielu utworów Wiecha, głównie z felietonów powojennych.

Niniejszy album zawiera komiksy Carla Barksa z roku 1960. Tytułowy „Pies Wiskerwillów" to jedna z tych opowieści Carla Barksa dotyczących przeszłości Sknerusa, do których bezpośrednio odniósł się Don Rosa, tworząc swoje epickie „Życie i czasy Sknerusa McKwacza". Mówi o wyprawie najbogatszego kaczora świata wraz z Donaldem i jego siostrzeńcami do rodzimej Szkocji. Oczywiście to niejedyna w zbiorze historia o podróży – tych nie brakuje, jak to zwykle u Barksa. Wszystkie trzy najdłuższe z umieszczonych tu komiksów opowiadają o podróżach: w „Pustynnej rurze" kaczory udają się na Saharę, w „Tajemniczym ładunku" płyną po złoto do Afryki, a w „Wyspie na niebie" przemierzają Układ Słoneczny, lecąc do pasa planetoid. Oczywiście w zbiorze zmieściło się też mnóstwo innych, dziesięciostronicowych i krótszych opowieści, również o drugoplanowych mieszkańcach Kaczogrodu i okolic. Czytelnicy kolekcji zwrócą zapewne uwagę, że w okresie, który obejmuje ten tom, spod piórka Barksa wyszło szczególnie dużo historii o Diodaku. „Kaczogród" to kolekcja uwielbianych klasycznych komiksów, napisanych i narysowanych przez Carla Barksa w latach 1943–1972. Komiksy są prezentowane w kolejności chronologicznej. To prawdziwy skarb dla fanów!

Wszyscy wiemy, że koty mają aż dziewięć żyć, ale czy zastanawialiście się, ile nakryć głowy powinien mieć w swojej szafie każdy szanujący się kociak? -)
Oto niesamowite zdjęcia kotów całego świata, różnych ras, przywdziewających – oraz opowiadających o nich – tradycyjne nakrycia głowy, od stetsona i kowbojskiego kapelusza poprzez elegancki cylinder i marynarską czapkę aż do praktycznej skórzanej pilotki.

Mam wątpliwość i jestem pewna tylko tego. Oto ona, Radomska, kobieta przeciętnie nieprzeciętna. Zaskakująco błyskotliwa, choć czasem nadrabia bezczelnością. Szydera i kpina to jej drugie imię. Mimo że nie może rzeczywistości napluć w twarz, to przynajmniej sprzeda jej kopniaka. Bywa to męczące, a kondycji do walki z życiem wyrobić się nie da, więc regularnie zwija się w kłębek i czeka aż znów zachce jej się żyć. Zabiera nas w podróż po życiowych przystankach, w którą wyruszamy z plecakiem pełnym cudzych przekonań i oczekiwań. Opowiada, jak zweryfikowała je rzeczywistość i z czego przyszło jej śmiać się w głos, choć często przez łzy. To zapis z dziennika pokładowego kogoś, kto bardzo się zdziwił, ale w przeżywaniu obowiązkowych punktów życiorysu po swojemu odnalazł masę frajdy. Radomska obnaża hipokryzję, dostrzega niezauważalne, czwarty raz wypłukuje zapomniane w pralce pranie i dzieli się tym, co rośnie w niej jak pleśń w kubku po kawie – wątpliwościami. W zalewie lukrowanych obrazów i treści przypomina, że paleta kolorów jest dużo szersza i ciekawsza, a szary to też kolor. I jedyny skuteczny filtr to perspektywa dystansu i przymrużenie, nawet zezowatego oka. Idealnie nie jest. Ale jest dobrze.