Długi wiek XIX w muzyce Pytania - Problemy - Interpretacje Tom 2

Do-re-mi-fa-sol uczy grać na fortepianie rozwijając równocześnie wrażliwość muzyczną dziecka. Autorka przy kolejnych utworach umieszcza uwagi dla dziecka, tak jakby prowadziła z nim lekcje. Taki sposób również ułatwi niejednemu pedagogowi nauczanie. Markiewiczówna podkreśla, że w początkach nauki najważniejsze jest wykształcenie u dziecka wrażliwości na piękno muzyki, a nie "przeładowywanie" go teoretycznymi wiadomościami.

Przy przerabianiu materiału z podręcznika zaleca się korzystać z wyboru literatury dla dzieci, np.: Obrazki muzyczne dla najmłodszych J. Garści, Na 4 ręce oprac. E. Altberga i Z. Romaszkowej, Zaczynam grać F. Rybickiego.

Kazimierz Kord, światowej sławy dyrygent, napisał swoją Autobiografię nie tylko po to, by zostawić po sobie ślad ale także po to, by lepiej zrozumieć swój zawód, któremu poświęcił całe życie. W książce opisuje swoją drogę do sławy: edukację muzyczną, początki kariery, pracę w WOSPRiT, Metropolitan Opera House, Filharmonii Narodowej. Pisze o dyrygenckiej codzienności polegającej na ciągłym analizowaniu i obserwowaniu wszystkiego co z muzyką związane, aby jak najpełniej wypowiadać się w jej języku, o podróżach i spotkaniach z wyjątkowymi ludźmi: muzykami, śpiewakami, reżyserami, kompozytorami. Dużą część książki poświęca dyrygenckiemu warsztatowi: panowaniu nad dźwiękiem, nauce partytury, współpracy z zespołem i wielu innym zagadnieniom, które są kluczem do jak najlepszego wykonania utworu.
„Sztuka nie wybacza, wszystko podsumowuje. Nie wystarczy raz osiągnąć doskonałość, bo nawet u największych powtarzające się niedostatki będą się nawarstwiać i wpływać na ocenę ich dokonań. Tak właśnie, podstępnie, wkrada się bylejakość i warto mieć świadomość tego zagrożenia już na początku kariery. Pojawia się wówczas przymus pracy na najwyższych obrotach, co musi stać się standardem obowiązującym trwale, naturalnym. Jeśli ponadto utrzymamy surowe kryteria oceny produkcji muzycznej, równe lub wyższe od wymagań stawianych przez kolegów, znajdziemy się w gronie profesjonalistów” – fragment książki

Zbiorek 14 utworów o wielkich walorach dydaktycznych przeznaczony jest dla uczniów bardziej zaawansowanych. Zawiera najpopularniejsze tańce o oryginalnej budowie formalnej i tradycyjnym akompaniamencie. Popisowy charakter utworów kwalifikuje je do wykonywania przed publicznością.

Prowokująco ponowoczesny tytuł książki Jeffreya Kallberga – który zdaje się zapowiadać swobodne rozważania genderowe, dwuznacznie sugerując, że będziemy poruszać się w sferach seksualnych i „granicznych” – nie odkrywa w istocie nawet części tajemnic ani bogactwa tematów składających się na to erudycyjne studium.

Praca Kallberga, zbierająca jego eseje z lat 1980-1994, stawia całą serię fascynujących pytań, dając na nie niejednokrotnie zaskakujące odpowiedzi. Co dla współczesnych Chopina znaczyło określenie go mianem „Ariela fortepianu”? Dlaczego nokturn odbierany był jako gatunek typowo kobiecy? Czy Preludia op. 28 pomyślane zostały przez kompozytora rzeczywiście jako cykl, który winien być wykonywany, jak to się dziś najczęściej przyjmuje, w całości? Co oznacza w przypadku twórczości Chopinowskiej „styl ostatni” i czy możliwe jest, że uznawany za finalne dzieło Chopina Mazurek f-moll op. 68 nr 4, kilkakroć już odczytywany na nowo z odnalezionych po śmierci kompozytora szkiców, tak naprawdę nigdy nie powstał?

Jest to angielska wersja publikacji Ignacy Jan Paderewski. Listy. Korespondencja kompozytora stanowi świadectwo jego żywego intelektu i nietuzinkowej osobowości. Na kartach listów artysta relacjonował m.in. przebieg swych studiów kompozytorskich i pracy twórczej, dlatego też nierzadko są one jedynym źródłem informacji na temat nieznanych wcześniej czy też niezachowanych do naszych czasów kompozycji […]. Treść listów artysty ujawnia także wiele interesujących faktów o współczesnych mu osobach, w tym wybitnych muzykach, kompozytorach, wykonawcach i pedagogach.

Z zachowanych dokumentów wyłania się złożony portret psychologiczny człowieka, który z pełną determinacją – pomimo rozlicznych przeciwności – kreuje swój artystyczny los. Droga Paderewskiego wiodła od mało satysfakcjonującej – w jego mniemaniu – działalności pedagogicznej, poprzez niekwestionowane i szczególnie przezeń upragnione osiągnięcia kompozytorskie, do zapewniającej mu fortunę kariery uwielbianego przez tłumy wirtuoza.

ze Wstępu, Małgorzata Perkowska-Waszek

tłum. John Comber

The composer’s correspondence attests to his keen intellect and remarkable personality. In his letters, Paderewski writes about such things as his composition studies and creative work; hence they are not infrequently the sole source of information about such previously unknown or lost compositions [...]. The contents of the letters also reveal many interesting facts about the composer’s peers, including outstanding musicians, composers, performers and teachers.

Emerging from these documents is a psychological portrait of a man who, despite numerous setbacks, forged his artistic destiny with the utmost determination. Paderewski’s path led from teaching work that gave him little satisfaction, through his undeniable compositional achievements, which he particularly craved, to the career of a virtuoso loved by the crowds, which made his fortune.

from the Introduction, Małgorzata Perkowska-Waszek

Listy Fryderyka Chopina do George Sand i jej dzieci – Solange i Maurycego, jakkolwiek zachowane tylko w części, bowiem sama George Sand zdecydowała się zniszczyć w roku 1851 znaczny pakiet swej korespondencji w Chopinem, pozwalają uchwycić różne odcienie uczuciowych relacji, jakie charakteryzowały ten niezwykły związek obojga jakże różnych osobowości artystycznych, a także prześledzić jego ewolucję od miłosnego uniesienia, poprzez dramatyczne świadczenia majorkańskie, wspólne zamieszkiwanie w Paryżu i Nohant, wreszcie − pełne goryczy rozstanie w roku 1847. Zasadniczą część książki dopełniają trzy obszerne aneksy zawierające zarówno listy George Sand do szerokiego kręgu jej przyjaciół, którym stale przekazywała wiadomości o Chopinie, jak też listy Chopina adresowane do rodziny i przyjaciół, w których wspominał on o George Sand. Niniejsze, drugie wydanie zbioru opracowanego przez Krystynę Kobylańską zostało poszerzone o listy George Sand i Chopina odnalezione we Francji od czasu pierwszego wydania z roku 1980. Oprócz wyczerpujących przypisów, książka zawiera kalendarium, noty biograficzne, a także kilkadziesiąt ilustracji.